هوش مصنوعی: ما به کمک ناله و فریاد، یار سرکش و نافرمان را به خود نزدیک کرده‌ایم و این کمان را با تلاش و تمرین، به‌گونه‌ای خم کرده‌ایم که بتوانیم به نفس و خواسته‌های خود برسیم.

هوش مصنوعی: عشق و محبت روح را زنده می‌کند و زیبایی‌ها را در تمام اشیا نمایان می‌کند؛ ما با جان خود، این زیبایی‌ها را به وجود آورده‌ایم و در وجود انسان، مانند آینه‌ای که تصویر را نمایش می‌دهد، نمایان کرده‌ایم.

هوش مصنوعی: ما از لبی که بر آب کاسه خوشی‌های مردم زده‌ایم، اینک خود را شسته‌ایم و از چشمه‌ای که غم دارد، بوسه‌ای تر و نرمی گرفته‌ایم.

هوش مصنوعی: میهمان ما به خاطر خود، با لباس پاره می‌رسد، زیرا ما بر دوش خود بار غم را احساس کرده‌ایم و به این خاطر به او تکیه می‌دهیم.

هوش مصنوعی: ما در بالای قصر هستی با آرامش نشسته‌ایم و در دنیای محدود خود ریشه‌های محکمی زده‌ایم.

هوش مصنوعی: ما کعبه را با جان و دل در نظر داریم و آستان خانه خود را مانند چاه زمزم کرده‌ایم.

هوش مصنوعی: ما سال‌ها از دیدن چمن و زیبایی‌های آن لذت برده‌ایم و در کنار آن، با حسرت و اشک شبنم را تماشا کرده‌ایم.

هوش مصنوعی: درد و غم ما مثل خورشید در برابر مردم درخشان شده است و به خاطر عشق او نام و شهرت خود را در جهان پخش کرده‌ایم.

هوش مصنوعی: ما همچون خورشید و ماه، هرگز بر هیچ دری قدم نمی‌گذاریم و چرخ زمان خوب می‌داند که ما از این کارها به اندازه کافی کرده‌ایم.

هوش مصنوعی: ما به نوری که از شمع خود به دست می‌آوریم راضی شده‌ایم و برای رسیدن به نعمت بخشش حاتم طائی، خاک را در چشم چراغ او قرار داده‌ایم.