هوش مصنوعی: ما اشک‌های تازه‌ای داریم که از زلال زمزم می‌چکد و زخم‌های قدیمی‌مان را با دست‌هایی که از مرهم دور مانده‌اند، می‌سازیم.

هوش مصنوعی: هر کجا که برای پیدا کردن آب رفته‌ایم، مدت طولانی آنجا نشسته‌ایم و از خودمان خمیدگی و زحمت کشیده‌ایم.

هوش مصنوعی: ما در خانه خودمان نشانه‌هایی از خود به جا گذاشته‌ایم، زیرا از زندگی و دارایی دیگران جدا شده‌ایم.

هوش مصنوعی: ما نورانیت و روشنایی خود را از مهتاب گرفته‌ایم و نیازی به شمع دیگران نداریم، بنابراین هیچ‌کس را برای روشنایی‌اش به زحمت نداشته‌ایم.

هوش مصنوعی: به خاطر تنهایی به خانه‌ای شبیه به آینه رفته‌ایم و از تصویر خودمان، ظاهری شبیه به آدمی ساخته‌ایم.

هوش مصنوعی: دست خود را از درخواست و انتظار از بخشندگان کوتاه کرده‌ایم و از درد و رنجی که در راه بخشندگی وجود دارد، دوری جسته‌ایم.

هوش مصنوعی: ما در زندگی به تماشای زیبایی‌ها نپرداخته‌ایم و فقط حس حسادت را تجربه کرده‌ایم.

هوش مصنوعی: ما برای نیایش به کعبه رفته‌ایم، مانند کسی که پایش زخم شده است و در عین حال، از ساغری که خالی از آب زلال زمزم است، نوشیده‌ایم.

هوش مصنوعی: ای سرور من، مانند غنچه‌ای که در آستین پیراهن غم پنهان شده، سال‌هاست که به خاطر غم و اندوه زندگی می‌گذرانم.