هوش مصنوعی: امروز از شهر به خاطر تو رفته‌ام، ای گل! پیراهنم را به دور خود پیچیده‌ام و مانند گردبادی از خودم دور شده‌ام.

هوش مصنوعی: امشب خواب دیدم كه به یاد چشمانت، آهوی سیاه را تصور کرده‌ام و به دشت‌های زیبای ختن رفته‌ام تا زلف‌هایت را ببینم.

هوش مصنوعی: کی می‌توانند مرا در زبان‌ها جمع کنند؛ اکنون من همان رازی هستم که از دهان بیرون آمده‌ام و دیگر نمی‌توان آن را پنهان کرد.

هوش مصنوعی: سرانگشت من به خاطر ندامت و پشیمانی مانند شمعی که در جمع‌ها می‌سوزد، روشن و پرشور شده است. این نتیجه کار من است که در هر جمعی حضور یافته‌ام.

هوش مصنوعی: از بوی گل فهمیدم که داستان بی‌وفایی چیست. مانند کودکی که غنچه‌ای است و پیش از آنکه بمیرد، در اندیشه کفن و خاک آلودگی‌اش می‌افتد.

هوش مصنوعی: بلبل در قفس با صدای دردناکی می‌گوید که آنقدر در این confinement و گوشه‌نشینی غرق شده‌ام که حتی یاد گل‌ها و چمن‌ها را فراموش کرده‌ام.

هوش مصنوعی: هرگز در سرزمین خود، چهره خوشی را نتوانستم ببینم و از آنجا که آرزوهایم به دست نیامد، سرانجام از وطن خود کوچ کردم.