هوش مصنوعی: من به هر جایی می‌روم تا دل خود را پیدا کنم و از مردم دور و برم می‌پرسم. همانند یک کودک که بازیگوش است، هر بار او را گم می‌کنم و نمی‌توانم به راحتی او را پیدا کنم.

هوش مصنوعی: خون من به زمین می‌چکد و از تو احوال پرسی می‌کند، در حالی که با شمشیرش حمله می‌کند و ادعا می‌کند که به تو رحمت می‌آورد.

هوش مصنوعی: درست کردن شادی و لذت مانند دستیابی به یک گل است که به راحتی به دست نمی‌آید. من سال‌ها از عمرم را می‌گذراند تا فقط یک بار بتوانم لبخند بزنم.

هوش مصنوعی: به خاطر گناه من، آن شخص بدذات نتوانست از من دور بماند و حالا سال‌هاست که زیر فشار او زندگی می‌کنم و از او شکایت دارم.

هوش مصنوعی: ماه با چهره‌ی او همچون کرسی نشینی را زینت بخشیده است. بر درخشش چشمان ستاره‌ها آفرین می‌گویم و در دل این زیبایی غرق می‌شوم.

هوش مصنوعی: خاموشی و نداشتن زبان می‌تواند نعمتی باشد. من به خاطر سادگی‌ام از سکوت و بی‌زبانی خود شکایت نمی‌کنم، مانند گندمی که لبخندش در خاموشی نهفته است.

هوش مصنوعی: گفتن حرف‌های نادرست و بی‌مورد، از خطر شمشیر دشمن نیز بدتر است. زبانم به خاطر صحبت کردن، مثل اره می‌چرخد و به سختی حرکت می‌کند.

هوش مصنوعی: زمانی که زلف‌های معشوقه‌ام بی‌پروا به من می‌رسد، در شب‌ها دیوانه می‌شوم و با خود صحبت می‌کنم.

هوش مصنوعی: چشمم به انتظار نان سفید و داغ است، مثل تنوری که منتظر می‌ماند تا درونش نان بپزد.

هوش مصنوعی: از این پس به سوی میخانه می‌روم و مانند کسی با آرامش می‌نشینم که سرش را بر روی خشت می‌گذارد و از زندگی لذت می‌برد.