هوش مصنوعی: در اینجا شاعر به تصویری زیبا اشاره می‌کند؛ وقتی جام شرابش بر زمین میریزد، احساس می‌کند که مرغ کبابی که در دست داشته، به پرواز در می‌آید. این تصاویر نمادی از شادی و غم به هم آمیخته است، زیرا یکی از لذت‌ها (شراب) از دست می‌رود و دیگری (مرغ کبابی) به آزادی می‌رسد. این تضاد نمایانگر حالتی از زندگی است که در آن لذت‌ها و اندوه‌ها در کنار هم وجود دارند.

هوش مصنوعی: من چیزی نبود که بخواهم با وقت خود بگذرانم، مثل عطری که به گلابی که داشتم داده بودم، تغییر کرد و دیگر همان بوی قدیمی را نداشت.

هوش مصنوعی: خط زیبای خود را شستم و دست آرزویم را در آب انداختم. کتابی که داشتم را رها کردم.

هوش مصنوعی: وقتی اشکم مثل سنگ در گلوی من بند آمده، مانند چشمه‌ای که آبی داشت و حالا دیگر نمی‌تواند بجوشد و بیفتد.

هوش مصنوعی: من مانند کسی هستم که دیگر نمی‌توانم پرواز کنم و در نتیجه، تب و تابی که داشتم به حالت تعادل درآمده است.

هوش مصنوعی: از دل خود آتش عشق را بیرون کردم و با آن وداع کردم، این خانه خراب شده‌ای را که داشتم رها کردم.

هوش مصنوعی: ای آقا، وقتی که به دیدار تو آمدم، راحتی و آرامشی که به دلم دست داد، جای خواب و آسایش را به من بخشید.