هوش مصنوعی: در کلبه‌ام، مانند ماه می‌درخشد و مانند شعله‌هایی که از آتش گل به وجود می‌آید، چراغ خانه‌ام را روشن می‌کند.

هوش مصنوعی: جوهرهٔ شمشیر او باعث شد که خون من بر روی آن بریزد. تیغ نشان دهندهٔ قدرت و درخشش است، همان‌طور که نور چراغ به خورشید می‌رسد.

هوش مصنوعی: آن که در دل خود نور و روشنایی دارد، هر جا باشد می‌تواند در تاریکی شب، زیبایی‌ها را ببیند و از آنها لذت ببرد. مانند کسی که در شب، فانوس به دست دارد و می‌تواند مسیرش را روشن کند.

هوش مصنوعی: تاریک اندیشان با ناله و آه، روزهای ناامید را سپری می‌کنند و در عوض، بنفشه‌ای که در آغوش گل سوسن است، نوری را به خانه می‌آورد.

هوش مصنوعی: هر کسی که در دلش همچون لاله، داغی سوزان دارد، می‌تواند با لبش، دامن روشنایی را روشن کند.

هوش مصنوعی: دوستی و ارتباط واقعی فقط با تلاش و کوشش به دست می‌آید و بدون دیدگاه صحیح و دقیق به زندگی نمی‌توان این ارتباط را شکل داد.

هوش مصنوعی: گل لاله از خاک شهیدان تو جوانه می‌زند و بر مزار کشته‌ها، سر بریده‌ای مثل چراغ روشنایی می‌دهد.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس نمی‌تواند زیبایی و جذابیت یک معشوق بازیگوش را در پنهانی نگه دارد. حتی اگر او را در پرده و مخفیگاهی هم بپوشانند، باز هم از منفذی مانند روزنه چراغ به بیرون می‌آید و خود را نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: به خاطر علاقه و پیوند عمیقی که با پروانه دارم، حتی در خانه‌های پر غم و اندوهی که بدون من هستند، نمی‌توانم ارتباطی برقرار کنم و آنجا را روشن کنم.