هوش مصنوعی: سخنان من مانند گلی است که از آن خون می‌چکد، و زبان من مانند تیغی برهنه است که در دهانم قرار دارد.

هوش مصنوعی: من هیچ جا آرام و آسوده نیستم، مانند آفتاب که به خاطر زیبایی صورت تو بی‌خانمان شده است.

هوش مصنوعی: ای شمع، پروانه را به مهمانی خود دعوت نکن، چرا که ممکن است به خاطر صحبت‌های کوتاه و بی‌محتوا، از من دور شود و به جمع ما نپیوندد.

هوش مصنوعی: پس از اینکه از دنیا بروم و در خاک بگذرم، علم و دانش به وسیلهٔ دیگران درباره‌ام زنده خواهد شد و در میان شهیدان، کفن من را به نشانه‌ای از مقام و ارزشمندی‌ام به نمایش خواهند گذاشت.

هوش مصنوعی: از نبود تو، قامت سرو به مانند دو دست در چشم می‌آید، و بدون چهره تو، چمن برای من مانند تشت پر از آتش است.

هوش مصنوعی: روزی که برای کشتن اسیران آماده می‌شوی، هر تار موی من به مانند تازیانه‌ای بر بدنم ضربه می‌زند.

هوش مصنوعی: روزی که دستم از گریبانم آزاد شود، ای سید، مانند ماری که به لباس من می‌چسبد، مرا ببرد.