هوش مصنوعی: اگر از درون خود آهی عمیق بکشم، مانند طوفانی که کوه بیستون را از جا بکند، می‌توانم مشکلات و موانع را کنار بزنم.

هوش مصنوعی: قلبم را از درد و غم پر کرده‌ام و برای خودم گلی از لاله‌های سرزمینم درست کرده‌ام.

هوش مصنوعی: نگرانی و ناامنی‌ام در بیابان‌ها وجود داشت. حالا که به سمت ساحل دریا می‌روم، تنها برای تماشای آن به ساحل خود می‌روم.

هوش مصنوعی: تا زمانی که آرزوهایم وظایفی برایم ایجاد نکنند، زانوهایم را از بندها آزاد کرده و بر پاهای خود می‌ایستم.

هوش مصنوعی: شمع بزم، که نماد روشنی و زیبایی است، در حالی که پروانه عاشق و بی‌تاب است، نشان‌دهنده‌ی عشق و شیدایی مردم به معشوقی است که بی‌توجه به محبت آن‌ها زندگی می‌کند. این عشق و وابستگی عمیق باعث رنج و درد آن‌ها می‌شود.

هوش مصنوعی: در لباسی کهنه مانند درخت سرو، عمر من سپری شد و حالا که به گذشته نگاه می‌کنم، از وضعیت خود خجالت‌زده‌ام.

هوش مصنوعی: اگر سیدی با تیشه به دست به سوی بیستون برود، بیستون از جای خود به استقبال او خواهد آمد.