هوش مصنوعی: تو با زلف خوشبو و دلنشینت بویی مانند عطر سنبل را به گلستان زندگی‌ام آوردی و به زمین کنار خودت نکهتی زیبا بخشیدی.

هوش مصنوعی: ماه نو بر آسمان با افتخار می‌درخشد، حال آنکه تو با ابروی هلال مانندت، زیبایی‌ات را به نمایش بگذار.

هوش مصنوعی: من مدتهاست که آئینه را در آغوش پنهان کرده‌ام، زیرا مانند برگ‌های پاییزی از روی خودم خجالت می‌کشم.

هوش مصنوعی: عمر من در تلاش برای باز و بسته کردن قبا سپری شده است، و اکنون سال‌هاست که در عذاب و درد از کنار خودم مانده‌ام.

هوش مصنوعی: در زمان التهاب و هیجان، مرا به انجام وظیفتم مجبور نکن. من تا زمانی که زنده‌ام، مانند شمع، از کنار خود می‌چشم و لذت می‌برم.

هوش مصنوعی: زمانی بود که همه و همه چیز را می‌دیدم، ولی اکنون به خاطر فقر و تنگدستی، حتی نمی‌توانم نورت را در جویبار زندگی‌ام ببینم.

هوش مصنوعی: من از تنهایی سال‌هاست که در زیر غبار زندگی می‌کنم و مانند یک گردباد در پی یافتن خودم می‌گردم.

هوش مصنوعی: من نمی‌توانم از خانه بیرون بروم، زیرا پاهایم به زنجیرهایی بسته شده که به زانوهایم متصل‌اند.