هوش مصنوعی: در روز قیامت، وقتی که همه در حال حساب و کتاب هستند، من همچنان با آرزوهایی در دستم به سمت رؤیاهایم می‌روم. دیوانه‌وار به حالت عاشقانه‌ای در می‌آیم و سعی می‌کنم خودم را زیر سایه آرزوهایم قرار دهم.

هوش مصنوعی: صدف من هنوز باز نکرده است و در برابر باران، خاک بر آن نشسته و حبابی که به لب لیوان خود زده‌ام، وجود دارد.

هوش مصنوعی: ناله و حیرت من به دور از زنجیر است و من در گوشه‌ای نشسته‌ام، اما از حلقه‌ی شنوایی خود که کر شده است، منفعل نیستم.

هوش مصنوعی: من همچون یک غنچه هستم که در قفسی مانند مرغان محبوس شده‌ام و آرامش و آسایشم در زیر بال و حمایت خودم نهفته است.

هوش مصنوعی: در مسیر زندگی، ایثار و فداکاری اهمیت زیادی دارد، در حالی که انسان نباید به ظواهر زودگذر و مال دنیایی چشم بدوزد.

هوش مصنوعی: برای دشمن خود سر به زمین می‌گذارم و بر پاهای ملامت‌گر خود بوسه‌ای می‌زنم.

هوش مصنوعی: من مانند غنچه‌ای هستم که مدت‌هاست از صحبت‌ها و گفتگوهای دیگران خاطره دارم و اکنون از زندگی‌ام راضی و آرامم و از نوشتن و ثبت آنچه که گذشت فارغ شده‌ام.

هوش مصنوعی: سید با دندانه‌ای سرخ از زادگاهش به جایی دیگر رفت و آمد کرد و بهتر آن است که هنرمند از دیار خود دور نشود.