هوش مصنوعی: مدت‌هاست که عشق آن چهره زیبا بر دلم سنگینی می‌کند و مانند رنگ گل که زیباست، این عشق نیز برایم دلپذیر است. این احساس آتشین که از عشق به او نشأت می‌گیرد، مرا می‌سوزاند.

هوش مصنوعی: اگر من از درد دلم مانند لاله‌ای شکوفا شوم و احساساتم را نمایان کنم، شعله‌های آتش به ستایشم برمی‌خیزند و می‌گویند: آفرین بر این احساس و شور.

هوش مصنوعی: وقتی نام او را بر زبان می‌آورم، اشکم از چشمانم سرازیر می‌شود و به جای نگینی از او، آتش در دل دارم.

هوش مصنوعی: موهای مشکی او چنان زیبا بود که از دماغش همانند دود خارج شد. اسبش از حلقه‌های زلف او حریق ایجاد کرد و در سرزمین چین آتش افروخت.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به توصیف زیبایی کسی می‌پردازد که در خاموشی و پنهانی، اثر خودش را روی دل‌مردم گذاشته است. خال صورت او مانند یک نشانه است که در چشم مردم دیده نمی‌شود، اما امروز مانند آتشی که خاکسترش شده، از زیبایی و جاذبه‌اش کاسته شده است.

هوش مصنوعی: امشب به خاطر درد و رنجی که دارم، از عرق و خونی که از دستم می‌ریزد در دامنم گل‌های زیبا دارم و در آستینم آتش روشن است.

هوش مصنوعی: دل من در این دنیای پر از سرگشتگی، به شدت تحت تأثیر عشق اوست. همان‌طور که خورشید گرما و روشنایی را به دنیا می‌بخشد، عشق او نیز زندگی و نشاط مرا تحت شعاع قرار داده و بازار عواطف و احساساتم را از این شوق و داغی که دارد، پر کرده است.

هوش مصنوعی: من از وسوسه‌های شیطان رها نیستم و احساس امنیت نمی‌کنم. در میانه‌ی مزرعه، مانند برقی که از دستان یک کشاورز به خوشه‌های گندم می‌تابد، در خطر آتش سوزی هستم.

هوش مصنوعی: می‌خواهی مرا بکشانی و به این منظور به من حمله کرده‌ای. اما در این وضعیت، برای من آسمان به رنگ آب و زمین به رنگ آتش به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: امشب به جای تسبیح، در دستانم خسی دارم که مثل غنچه گل، درون آتش می‌لرزد و تند و تند تغییر حالت می‌دهد.