هوش مصنوعی: من از این گلزار، سرو بلند و زیبایی را نتوانستم تسخیر کنم. مانند قمری که به دور گردنش بند تنهایی‌اش پیچیده، در نهایت به دام خود گرفتار شدم.

هوش مصنوعی: من مانند شمعی هستم که با نور خود ilumin می کنم، و پیراهنی که به رنگ مهتاب است، نقش چراغ من را دارد. سعی می‌کنم با این نور، پشت بام خانه‌ام را روشن کنم.

هوش مصنوعی: زمانی پیش آمده که دوران زندگی‌ام مرا در خود پیچیده و مانند گردبادی، آرامش را از من گرفته است.

هوش مصنوعی: هر شب چشمان خود را از اشک شسته و مرطوب می‌کنم و از آن‌ها مانند روغن بادام برای نرمی و لطافت استفاده می‌کنم.

هوش مصنوعی: اگر کسی با طمع و حرص از دیگران چیزی بخواهد و جواب تلخی بگیرد، شاید بیشتر به آن چیزها بخواهد. گدا می‌داند که با دشنام دادن، نمی‌تواند خیر و بخشش خود را بیشتر کند.

هوش مصنوعی: حلقه‌ای که دور در باغ قرار دارد، به گوش باغبان رسیده است. از این پس، مانند غنچه‌ای که در خود می‌پیچد، زبانم را در کام خود نگه می‌دارم.

هوش مصنوعی: من مانند شمعی هستم که از کناره‌های خود می‌سوزم و در تمام مدت حیاتم، دیگربار به خودم آرامش می‌دهم و بر زخم‌های خام وجودم تسلی می‌بخشم.

هوش مصنوعی: مادرم به جای اینکه مرا با شیر بزرگ کند، خونش را به من داد و رفت. می‌توان فهمید که از همان ابتدای کار، سرنوشتش چه بوده است.

هوش مصنوعی: افرادی که در مجالس به زیبایی نقش‌آفرینی می‌کنند، به محدودیت‌ها و قید و بندهای وجود خود توجهی ندارند. مانند سروی که به شکوه و زیبایی قد و قامت خود آزاد است.

هوش مصنوعی: چقدر باید آبروی خود را به خاطر دیگران زیر پا بگذارم؟ من که لبانم از فکر و اندیشه‌ام خشک شده و تنها یادآور یک جام خالی هستم.

هوش مصنوعی: به خودم می‌گویم که مانند شبنم، لطیف و آرام باشم و به زیبایی‌های زندگی توجه کنم، اما در عین حال در درونم غم و درد بسیار دارم و بخاطر حفظ آبرو و اعتبارم، این درد را در دل نگه می‌دارم و نمی‌گذارم کسی آگاه شود.

هوش مصنوعی: صبح عمرم مانند شبنم در حال آمد و رفت خواهد گذشت. من از دودی که از چراغ شبانگاهم بلند می‌شود، عبور می‌کنم و روشنی‌ام را از شام خویش می‌سازم.

هوش مصنوعی: ای آقای من، من در کنجی از آسیاب به حالت سوخته و پژمرده مانند دانه سبز افتاده‌ام، گویی که زمان بر من چرخیده و مرا به این حال درآورده است.