هوش مصنوعی: من مانند شمعی هستم که برای سوختن فرستاده شده‌ام، پس چرا بر دیواری غیرمحکم و بی‌اساس تکیه کنم؟

هوش مصنوعی: صدای ناله من همچون خنده کبکی در کوهستان‌هاست. از این پس، برای فریاد خود، سنگی به جای سرمه خواهم آورد.

هوش مصنوعی: هر شب با تلاش و آرزو در پی رسیدن به خواسته‌هایم هستم و می‌خواهم نور آگاهی و علم را از استاد خودم دریافت کنم.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر به یاد فرهاد و غم او می‌پردازد. او به کوه بیستون اشاره می‌کند که نمادی از عشق و تلاش فرهاد برای به دست آوردن محبوبش است. شاعر سنگی را که نشانگر این دلتنگی و سوگ است، بر سر می‌زند تا غم و اندوه خود را ابراز کند. این بیان نشان‌دهنده عواطف عمیق و وفاداری او به یاد فرهاد است.

هوش مصنوعی: سرگردانان جز این که دست بر هم بگذارند و کاری نکنند، ثمره‌ای ندارند. زندگی‌شان مانند آسیا می‌ماند که فقط مشغول خودش است و هیچ نتیجه‌ای از فعالیت‌های بی‌هدف‌شان نمی‌گیرند.

هوش مصنوعی: مرغی که بال ندارد، نشان‌دهنده‌ی ناتوانی و محدودیت من است. من به اشتباه به دام و سیطره‌ی صیاد خودم وابسته شده‌ام.

هوش مصنوعی: تیره بختی و بدشانسی همراه من است و دل آرام و شفاف من در پیچیدگی‌ها و دشواری‌ها مخفی شده است، همانند آینه‌ای که در نمد پوشانده شده است.

هوش مصنوعی: من از وجود خود به اندازه‌ای دور افتاده‌ام که به بیابان‌ها می‌روم، روزی که بخواهم خودم را به یاد بیاورم.