هوش مصنوعی: چه مانعی دارد اگر تو دست کسی مثل منِ بی‌چاره را بگیری، کسی که مانند یک پری در خانه‌ای بی نام و نشان است؟

هوش مصنوعی: چمن به مانند اثری از داغ لاله در میان خون قرار می‌گیرد، اگر بخواهم به بلبل از جدایی داستانی بگویم.

هوش مصنوعی: من مانند مهر و ماه در کوچه‌هایی از خفت و ذلت مانده‌ام، به خاطر این که برای دوست داشتن کسی که به من محبت نمی‌کند، خود را به چنین حالتی در آورده‌ام.

هوش مصنوعی: تیر شوخی کمان باعث می‌شود که آغوشش خالی شود و هیچ‌کس نمی‌تواند به زور، محبوبی را که همچون سرو است، در آغوش بگیرد.

هوش مصنوعی: پروانه جان، تو که با دلسوزی و درد خود می‌سوزی، چه دلیلی دارد که آتش زبان را در وجودت پرورش داده‌ای؟

هوش مصنوعی: ای باغبان، امروز از سکوت بلبل سؤال نکن. نگذار قلب خود را خاموش نشان دهد، مانند گلی که بر لبان خونی است.

هوش مصنوعی: من هرگز کسی را در باغی ندیدم که با وفاداری از سرزمین خود دفاع کند. خداوندا، به این بلبل که در بهار زندگی می‌کند و از سرما و خشکی بی‌نیاز است، کمک کن.