هوش مصنوعی: فرهاد هنوز از درد تیشه‌اش ناله می‌کند و صدای او همچنان از خاک همسرش به گوش می‌رسد.

هوش مصنوعی: در اینجا به منظور نشان دادن حالتی از راز و پنهانی، اشاره به این دارد که لیوان‌ها به نظارت‌کنندگان خود آشنا شده‌اند و دیگر نمی‌توانند از دید آن‌ها پنهان بمانند. در عین حال، درون خود سنگ، شیشه‌ای وجود دارد که هنوز نمی‌تواند خود را نمایان کند و این موضوع نشان‌دهنده نوعی درونی بودن و ناپیدایی است. شیشه که نمایانگر زیبایی و روشنی است، هنوز در غباری از سنگ پنهان است و به نوعی نماد جویای حقیقت و وجود نهان درون ما است.

هوش مصنوعی: گل‌ها پژمرده و زرد شده‌اند، اما چمن هنوز زنده و شاداب است. با این حال، اندیشه و ایده‌های من هنوز به بلوغ نرسیده و درونم خام مانده‌اند.

هوش مصنوعی: تشنگان از سایه من بهره‌مند می‌شوند، اما خودم هنوز حتی آبی ننوشیده‌ام و جان و ریشه‌ام از آن بی‌بهره است.

هوش مصنوعی: من هنوز از شیشه‌ام می نخورده‌ام و ساغرم را به کوی باده‌فروشان نبرده‌ام.

هوش مصنوعی: ای برق، نیستان من را تحت تأثیر قرار نده. من هیچگاه آرامش را در خانه‌ام تجربه نکرده‌ام و هنوز هم از جنگل و طبیعت دور مانده‌ام.

هوش مصنوعی: از دل کوه، صدای کار مداوم و تلاش بی‌پایان به گوش می‌رسد. همیشه در آرزوی آب و سرسبزی هستم و هنوز هم به وسیله تیشه‌ام مشغول کارم.

هوش مصنوعی: من در حالتی شبیه غنچه‌ای که سرش را به درون پوشانده است، نشسته‌ام. گلچینی آمده و رفته، اما هنوز در افکارم هستم.

هوش مصنوعی: مدت طولانی است که من از شراب روگردان شده‌ام، اما ای ساقی، هنوز هم به سر شیشه‌ام قسم می‌خورم.