هوش مصنوعی: دوستان و همراهانم رفتند، اما من همچنان در وطن خود هستم. مانند اینکه صورتم به دیوار تکیه داده‌ام و هنوز به اینجا وابسته‌ام.

هوش مصنوعی: نسیم صبح گل را باز کرد و رفت، در حالی که من ساده‌لوحانه فکر می‌کردم هنوز لباسی دارم.

هوش مصنوعی: شمع‌ها خاموش شدند و از پروانه دیگر نشانی باقی نماند. دورهمی به هم خورد و هنوز هم به یاد آن تجمع فکر می‌کنم.

هوش مصنوعی: من مانند یک غنچه پیکرم پژمرده است و دیگر نمی‌توانم بشکفم. حالا که به دوران خزان رسیده‌ام، هنوز در خودم نشانه‌های جوانی و زندگی را دارم.

هوش مصنوعی: فرهاد که عاشق شیرین بود، به خاطر غم عشق او به سراغ کار و تلاش رفت و همچنان از درد فراق او رنج می‌کشد، گویی بزرگ‌ترین دردها را بر دوش دارد.

هوش مصنوعی: صبح نزدیک شده و پروانه‌ها خوابشان برده است. من همچنان مانند شمع در حال صحبت کردن هستم.

هوش مصنوعی: من دیگر به خاطر پشیمانی دندان نمی‌زنم و لب‌هایم مانند غنچه است. هنوز در دلم آرزوی بوسه‌ای از آن گوشه دهانم دارم.

هوش مصنوعی: دل کندن از دنیا در سن پیری دشوار است و هنوز در خیال من است که به اطراف چمن نگاه کنم.