هوش مصنوعی: چشمان خمار او نمی‌دانند که سرنوشت من چه خواهد شد. من هنوز در ظاهرم مانند مغز بادام هستم که درون پوستش پنهان شده است.

هوش مصنوعی: با اینکه سال‌ها در انتظار و مراقبت گذرانده‌ام، هنوز فرصتی به دست نیامده و هدفم را نیافته‌ام.

هوش مصنوعی: مرغ‌های عاشق در زیر سایه‌گل پرواز می‌کنند و خانه‌ی من که خاکسترنشین شده، هنوز بر روی شاخ‌های شعله‌هایی می‌درخشد و من در این میان خام و ناامید مانده‌ام.

هوش مصنوعی: زمانی نزدیک است که روز قیامت آغاز شود و نورش مانند چراغی روشن خواهد شد. اما من هنوز در تاریکی شب گرفتار هستم و از درون چادر بیرون نمی‌آیم.

هوش مصنوعی: هرچند که خانه‌ام از زیبایی‌ها خالی شده است، اما هر صبح، خورشید از لبه بامم می‌تابد و نوری تازه به آن می‌بخشد.

هوش مصنوعی: موج نقره‌ای از تپش‌های من به زنجیر درآمده است و در تلاش برای بی‌قراری همچنان آرام نشدم.

هوش مصنوعی: تا زمانی که عقل و خرد فعال است، بدن از نفس سرکش و بی‌تاب در امان است. همچنان که من، در انتظار، بر لبه بام نشسته‌ام و هوشیار و نگران هستم.

هوش مصنوعی: صدای ناله‌های من همچون صدای زنگ در دور و بر جهان پیچیده است، اما هنوز کسی برای احترام به من دست به لب جامم نزده است.

هوش مصنوعی: چشم او در خواب زیباست و خود را به رخ می‌کشد، اما گوش او هنوز داستان من را نشنیده است.