هوش مصنوعی: برای کشتن من، شمشیری کشیدی و هنوز ناله و فریاد می‌کنم. کمی بر من بنشین که هنوز زندگی در من هست.

هوش مصنوعی: از آشفتگی و گیجی، مثل سنبل (یک نوع گل) در گوشه‌ای نشسته‌ام و حالتی غمگین دارم. در این وضعیت، همچنان به گذشته و افکارم فکر می‌کنم و دل مشغولی‌هایی دارم.

هوش مصنوعی: با اینکه از چشمانم نشانه‌ای از آن کمان باقی نمانده، اما هنوز لذت تیر او را در عمق وجودم حس می‌کنم.

هوش مصنوعی: در باغی که پرنده‌ها قصد رفتن دارند، زندگی ساده‌دلی هست که هنوز به فکر درست کردن لانه و مکانی برای زندگی است.

هوش مصنوعی: دوست دارم که با وجود اینکه روزگار سخت و سردی را پشت سر گذاشتم، هنوز احساس شور و شوقی در وجودم دارم، مانند آتش و گرمای شمع.

هوش مصنوعی: هر شب غم او را به شدت در دل می‌فشارم، درست مانند اینکه گل را در آغوش محبت‌های کسی که به من محبت نکرده، نگه می‌دارم و هنوز هم آن احساسات را در دل دارم.

هوش مصنوعی: به رغم اینکه اکنون در وضعیتی هستم که همچون حلقه‌ای در انتظار قرار گرفته‌ام، هنوز هم همانند نشانی که بر آستان باقی‌مانده، به انتظار تو هستم.

هوش مصنوعی: هرچند که عمرم را صرف گفتن داستان جدایی کرده‌ام، اما در درون خود مانند یک گل، هنوز هم داستان‌های زیادی دارم.

هوش مصنوعی: هر چند در پاییز، زیبایی‌ها و گل‌های رنگارنگ را از دست داده‌ام و غمگین هستم، اما هنوز هم امید و مهربانی باغبان را در گوشه‌ای از قلبم نگه داشته‌ام.

هوش مصنوعی: با وجود اینکه من از مشکلات و دردها رنج می‌برم، هنوز هم در دل من عشق و زیبایی به زندگی وجود دارد.

هوش مصنوعی: ساکنان باغ رفتند و من مانند گلی که در خانه‌ای به دنیا آمده، چشم‌هایم را بسته‌ام و هنوز در فکر ساختن خانه‌ای برای خودم هستم.

هوش مصنوعی: با وجود اینکه تجربیات تلخ و رنج‌های زیادی را پشت سر گذاشته‌ام، هنوز هم قدرت و اراده‌ای برای مبارزه و ادامه‌دادن دارم.

هوش مصنوعی: خانه از ساکنانش خالی شد و هیچ‌کس نمانده است. تنها ردپایی بر درگاه آن دارم که هنوز به یادگار مانده است.

هوش مصنوعی: سال‌هاست که بر سرم سایه‌ای افکنده‌ای، ای روزی که دلتنگی‌ام را از استخوان‌های خود احساس می‌کنم و هنوز در یاد دارم.

هوش مصنوعی: مردم کنعان به خاطر یوسف خود خوشحال و راضی شدند و من هنوز در انتظار خبری از کاروان و بازگشت آنها هستم.

هوش مصنوعی: در اثر غم و اندوه، دندان‌های من خراب شده و دیگر چیزی برای خوردن ندارم. حالا که سال‌ها از عمرم گذشته، هنوز هم به فکر تأمین نان و معاش هستم.

هوش مصنوعی: من در دنیا نتوانستم جایی برای تکیه کردن پیدا کنم، اما هنوز هم از توانایی سخن گفتنم به عنوان منبع آرامش استفاده می‌کنم.

هوش مصنوعی: من به لطف و بزرگواری کسانی که در بالای مقام هستند نیاز ندارم، زیرا از رضایت و قناعت خود، همچنان از نعمت‌های فراوان و زندگی خوب برخوردارم.