هوش مصنوعی: سبزه از زیبایی لبان او رونق می‌گیرد و او جان تازه‌ای به ابرها عطا می‌کند، مانند خضر که آب حیات را از چشمه‌اش به ابر می‌بخشد.

هوش مصنوعی: کشت ما که بی‌فایده مانده، از شدت تشنگی لب‌هایمان خشک شده است. ای چشمی که گریه می‌کنی، فقط یک نگاه به ابرها بینداز.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر از سخاوت و بزرگواری صحبت می‌کند. او می‌گوید که این ویژگی نیکو به اندازه‌ای در وجودش رسوخ کرده است که می‌تواند از کسانی که اهل مروت و بزرگ‌منشی هستند، بهره‌برداری کند. به نوعی، او خود را به آب و ابر تشبیه کرده است؛ مانند آبی که از ابر می‌بارد و به وسیله آن سیراب می‌شود. به عبارت دیگر، این سخاوت و نیکویی به او زندگی و تازگی می‌بخشد.

هوش مصنوعی: زمین‌های کشاورزی در زیر نگاه پرآب ما سرسبز و آباد است و در زمان ما، کشاورز به بارش باران نیازی ندارد.

هوش مصنوعی: آستین من به خاطر گریه‌ام به اندازه‌ای پر از آب شده که به گرداب تبدیل گشته است. وقتی که کسی دامنش را به ابر بگذارد، ممکن است دریا به وجود بیاید.

هوش مصنوعی: در مسیر من، آن سوی کوه، اگر سیدا (رسم و راه) تغییر نکند، اشک‌های من به مانند سیل، همچون تیزی طوفان به ابر می‌رسد.