هوش مصنوعی: در جمع ما، مهمان ما، با درد دل و غم فراوان، به نوشیدن مشغول است و در این دوران، شیشه و جام ما خالی و بی‌محتواست.

هوش مصنوعی: ما سال‌هاست که به خاطر رفت و آمدهای خود به یکدیگر پیچیده‌ایم و زمان زیادی از دست داده‌ایم. عمر ما بسیار کوتاه است و احساس می‌کنیم که از زندگی‌مان دور شده‌ایم.

هوش مصنوعی: ما مانند گردبادی هستیم که از دوستانمان دور افتاده‌ایم، همچون آسیا که در یک گرداب می‌چرخد و بی‌هدف گشت‌زنی می‌کند.

هوش مصنوعی: ما به خاطر خشکی و کمبود آب، دندان‌هایمان آسیب دیده و بی‌مزه شده، اما کسانی که دلشان مانند دریا است، هنوز هم آن احساس سرزندگی و طراوت را دارند. در حقیقت، ما نتوانسته‌ایم از آن لطافت و طراوت بهره‌مند شویم.

هوش مصنوعی: ما از مربی بهره‌ای نمی‌بریم، اما در زمانه ما، کشاورز به خوبی محصول برداشت می‌کند.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس نباید به نگاهش به زیبایی ما آسیب برساند، همچنان‌که خاک و کثیفی نمی‌تواند خریداران فروشگاه ما را دور کند.

هوش مصنوعی: چرخش سیاره‌ها باعث می‌شود که دنیا دچار تغییرات شود، اما چرا ما در برابر این تغییرات نگران و ناراحت هستیم؟

هوش مصنوعی: تا زمانی که دست ما بالا رفته، زانویمان پایین است و پای ما سالیان زیادی در دامان ما گرفتار شده است.

هوش مصنوعی: باغبان به نظر می‌رسد که سبزه‌ای را با آب طلاپرورده است، چون که سبزه‌های ما به زیبایی و لطافت برگ‌های کاه از باغمان رشد می‌کنند.

هوش مصنوعی: آب و نان زندگی‌مان در دام پیچیدگی‌ها و مشکلاتی قرار گرفته که مانند آشفته‌ حالی در یک آسیا در حال چرخش و سردرگمی است.

هوش مصنوعی: عمر ما مانند شمعی در شب زنده‌داری گذشت و این موضوع باعث خنده‌دار بودن وضعیت ماست وقتی که صبح دیرهنگام به چشمان گریان‌مان می‌نگریم.

هوش مصنوعی: چشمان ما از کرم و لطف صاحب قدرت بی بهره ماند و همانند خارهای خشک کنار دیوار، مژگان ما نیز بی‌فایده و بی‌ثمر شدند.

هوش مصنوعی: آستانه ما با افتخار و بلندی خود را نشان می‌دهد و گوشه ایوان ما به کیوان (سیاره زحل) تکیه دارد.

هوش مصنوعی: تاریخ ما از درها عبور می‌کند و ناامید است. هیچ‌کس برای فرزندان ما دل نمی‌سوزاند.

هوش مصنوعی: در آسمان مانند تنور، ای آقا، دیگر از آتش خبری نیست و نان ما به خاطر نپختگی از کناره‌ها بیرون نمی‌آید.