هوش مصنوعی: ای بهار تو، مثل گلی وحشی، زیبایی‌ات را با دامن پاره‌ای از خارهای دیوار گلستانت آراسته‌ای و ناظران زیبایی‌ات را می‌نگرند.

هوش مصنوعی: افرادی که با شتاب و حرارت زندگی می‌کنند، از دنیای خود جدا شده‌اند و مانند برقی در میان یک کاروان به سرعت رفته‌اند؛ آن‌ها از وطن خود دورافتاده و آواره شده‌اند.

هوش مصنوعی: عشاق به گونه‌ای هستند که مانند یوسف، بی‌خطا هستند و گناهی ندارند، اما در عین حال مانند گل‌هایی که پرچمشان پاره شده، آسیب‌پذیر و لطیف هستند.

هوش مصنوعی: به دست آوردن خواسته‌های دل از جمعیت دنیا کار آسانی نیست؛ بی‌فایده است که بخواهیم از این چشمه‌ها، لبی تر کنیم.

هوش مصنوعی: در گلزار تو، نیازی به شبنم نیست؛ چرا که اشک حسرت مثل آب از چشمانم می‌ریزد و ستاره‌ها را می‌گیرد.

هوش مصنوعی: اشک‌ها از شدت خشکی به مژه‌های چشم چسبیده و بچه‌ها انگشت‌های خود را به‌جای مکیدن، در این گهواره‌ها به دهان می‌برند.

هوش مصنوعی: ما در کوچه و خیابان تو، به حالی آشفته افتاده‌ایم و از تو می‌خواهیم که با مهربانی‌ات کمک‌مان کنی، ای کسی که می‌توانی راه نجاتی برای بیچارگان بگشایی.