هوش مصنوعی: چشم محبوبم خواب‌آلود و سنگین است و بیداری من را به شدت آزار می‌دهد، مثل اینکه هشیاری من خود مانند دارویی است که موجب بیهوشی‌ام شده است.

هوش مصنوعی: بوی پیراهن یوسف به سرزمین کنعان رسید قبل از این که کاروان بیاید و این بوی خوش در چشمان من جا گرفت و حس سبکی و راحتی را برایم به ارمغان آورد.

هوش مصنوعی: اگرچه از پشیمانی و ندامت، پشت دستم را می‌نگرم، اما در واقع، گناهی که کرده‌ام مانند دامانی است که در دستانم ایستاده و مرا به خود می‌کشاند.

هوش مصنوعی: لباس عاجزانه من، مانند گریبان که از گردن من گرفته شده، در نهایت به گردن خداوند زاری من آویخته شده است.

هوش مصنوعی: در تصور من، هر کجا که اقامت داشته باشم، برایم دور از چشمان او نیست و بیماری من همیشه در کنار من است.

هوش مصنوعی: هر کس را که می‌بینم، در دل خود احساس می‌کنم که او در برابر من تسلیم است و به نوعی به من خدمت می‌کند. در این سرزمین، چه کسی می‌تواند به عنوان خریدار من باشد؟

هوش مصنوعی: من به یاد جوانی و شیرینی‌های آن دوران می‌افتم و در فکرهای ناشدنی غرق شده‌ام که بیکاری، مرا گرفتار خودش کرده است.

هوش مصنوعی: به محض اینکه دستم را به سوی این زاهدان دراز کردم و نیازم را بیان کردم، رشته تسبیح من به دام فریبندگی آن‌ها تبدیل شد.

هوش مصنوعی: غم و اندوه بر من چنگ انداخته است، مثل یک اره که به وسیله سوهان، سطح صاف و همواری را خراشیده و خراب کرده است.

هوش مصنوعی: هیچ چیزی نمی‌تواند مانع جوانان شود تا زیبایی و جذابیت محبوب من را ببینند، حتی اگر خورشید در آسمان باشد.

هوش مصنوعی: شخصی را دید که در حال مسواک زدن است و به او می‌گوید که چطور می‌تواند در حالی که به خود می‌رسد و در حال پاکیزگی است، سرش را زیر دستمال پنهان کند. او به نوعی به این نکته اشاره می‌کند که ظاهر فردی زاهد با حالت ظاهری‌اش تناقض دارد و به همین خاطر خنده‌اش گرفته است.

هوش مصنوعی: در روز قیامت، اگر تو مرا ببخشی و پرده‌پوشی نکنی، چهره‌ام برملا خواهد شد.

هوش مصنوعی: یوسف از زندان خارج شد و به مقام عزیز مصر رسید. این خبر نویدبخش امیدها و آرزوها است، اما در دل من حس تنهایی و ناامیدی را به یاد می‌آورد.

هوش مصنوعی: ای کسی که در فکر نیکوکاران هستی، موهای من در اثر نگرانی و غصه سفید شده است. چه جوانی که در این دوران پیری به من کمک می‌کند!