هوش مصنوعی: صدایی بلند شد که نشان از حالتی تیره و ناامید داشت. شخصی با حال پریشان، لباسش را پاره کرده و چهره‌اش را به حالت نزار و غمگین نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: این مشکلی که شما در آن گرفتار هستید، دزدی نیست، بلکه فردی از بندگان خداست که در زندگی شما نقش دارد.

هوش مصنوعی: این چراغی که در خلوت اهل حقیقت روشن است، در تاریکی زمان، نور بی‌نظیری را به همراه دارد.

هوش مصنوعی: تعجب‌آور است که چرا برخی این نور را نشناختند و به او ظلم و ستم روا داشتند.

هوش مصنوعی: به آرامی خبر به گوش همه رسید، به طوری که بر در و دیوار این خبر بازتاب پیدا کرد.

هوش مصنوعی: پادشاه از وقوع یک حادثه مطلع شد و به سمت بازار رفت و از محل زندگی خود خارج شد.

هوش مصنوعی: آن شاه بزرگ به صورت بی‌نعلین و بدون زینت، به مکان قدرت و سیاست آن مرد بزرگ وارد شد.

هوش مصنوعی: او را دیدم که در آغوش جلاد، غرق در خون خود است و تیغ دو لبه در دست جلاد قرار دارد.

هوش مصنوعی: زمانی که شاه این ماجرا را دید، شگفت‌زده و گیج ماند. در همان لحظه، تمامی جلادان را فراخواند.

هوش مصنوعی: فرمان نابودی شیروان صادر شد، چه امیر و چه نگهبانان و چه مردان بزرگ.

هوش مصنوعی: مرد زاهد، با دستانی پر از خون از جا برخاست و گفت: ای پادشاه، به خاطر خدا.

هوش مصنوعی: بی‌گناهی که در درد و رنج است، نباید مورد قضاوت قرار گیرد. این افراد هیچ گناهی ندارند و سزاوار رنج نیستند.

هوش مصنوعی: هر گناهی که انجام داده‌ام، تنها بر دوشم است و به خدا قسم، این درد و رنجی که می‌کشم به خاطر آن گناهان است.

هوش مصنوعی: مجازات این دست بی‌رحم را ببینید، شایسته ستایش است که دست آن جلاد چنین عمل کند.

هوش مصنوعی: تیر شست او به هدف نشسته و من به او و شست او افتخار می‌کنم.

هوش مصنوعی: اگر دستان من از هم جدا شود، جای تعجب نیست که مجازات کفر، همین دستان کافر را می‌گیرد.

هوش مصنوعی: هر فردی که از اصل و ریشه خود منحرف شود و به کفر روی آورد، از نظر اخلاقی و اجتماعی مورد نفرت است و خون او در این حالت ارزشی ندارد.

هوش مصنوعی: خدای پاک به خاطر شرک و نافرمانی به شدت تنبیه می‌شود و این بی‌پروا باید خونش ریخته شود.

هوش مصنوعی: دست من از کارهای اشتباه خود آگاه است، پس نگو که من مثل دیوانه‌ها در تلاش هستم تا جلوی قاضی خودم را بگیرم.

هوش مصنوعی: عمل آنها همیشه نیک و درست است و باید به نیکی و درستی از آنها پیروی کرد.

هوش مصنوعی: نسیم خوشی وزید که این مشکل را از بین برد. این جمله را گفت و با وداعی با شاه، رفت.

هوش مصنوعی: مردی با دستانی بریده و خونین که شکر می‌گوید، به سمت خانه راه می‌افتد.

هوش مصنوعی: او با شادی بر روی زمین قدم نمی‌نهاد و شکر و سپاس خداوند از لب‌هایش می‌چکید.

هوش مصنوعی: به سوی آسمان نگاه می‌کرد و با خداوند مهربانش صحبت می‌کرد.

هوش مصنوعی: چگونه می‌توانم به خاطر محبتت سپاسگزاری کنم، در حالی که این محبت از عمق وجود تو نشأت گرفته است؟

هوش مصنوعی: هر رشته موی من اگر به دهانی تبدیل شود، آن دهان به اندازه‌ای جذاب است که می‌تواند صدها زبان را به سخن وادارد.

هوش مصنوعی: هر زبانی که به بیان و گفتار درآید، با شکرگزاری تو زنده و پربار می‌شود.

هوش مصنوعی: چگونه می‌توانم از قید و بندهای این دنیا رهایی یابم و به حقیقتی فراتر از آنچه هست، دست پیدا کنم؟

هوش مصنوعی: گاهی به خاطر سجده، چهره و پیشانی را بر زمین می‌مالد.

هوش مصنوعی: گاهی سر به آسمان می‌کنی و با زبان خود به سپاس و ستایش می‌پردازی.

هوش مصنوعی: ای خدا، تو که لطف و مهربانی‌ات فراتر از حد تصور است، دست محبتت، تسکین‌بخش دل‌های زخمی ماست.

هوش مصنوعی: من جانم را فدای محبت بی‌پایان تو می‌کنم و خود را شرمسار از لطف و کرامت تو می‌دانم.

هوش مصنوعی: آسمان نه تنها از عشق تو دچار سرگشتگی و شیدایی است، بلکه زمین نیز از شوق تو به حالت مستی و بی‌خودی در آمده است.

هوش مصنوعی: تو یک جرعه از شوق آسمان‌ها به من دادی و جرعه‌ای دیگر از زمین و خاک.

هوش مصنوعی: او به شوق عشق تو خود را آماده کرده و این شخص به خاطر محبت تو مست و سرمست شده است.

هوش مصنوعی: عشق تو باعث شده است که این روح در پی تو حرکت کند، در حالی که در روز و شب در جستجوی تو هستم.

هوش مصنوعی: اگر کوهی را بریده و بی‌آب و علف ببینی، باز هم مطمئن باش که آن کوه به خاطر تو استوار و پابرجاست.

هوش مصنوعی: پرنده‌ها در آسمان پرواز می‌کنند و در عشق تو به نشاط و شوق می‌پردازند.

هوش مصنوعی: ماهی‌ها در آب زندگی می‌کنند و مورچه‌ها در زمین، پرندگان در درختان پرواز می‌کنند و کرمان در کوه‌ها واقع شده است.

هوش مصنوعی: همه افرادی که به دور تو جمع شده‌اند، مهمان سفره تو هستند و از نعمت‌های تو بهره‌مند می‌شوند.

هوش مصنوعی: من چگونه می‌توانم تو را توصیف کنم، ای فرشتگان که در درک حقیقت تو ناتوانید؟

هوش مصنوعی: من کجا و توصیف نعمت‌های بی‌پایان تو کجاست، ای که دنیا و آخرت در سفره‌ی بخشش تو قرار دارند.

هوش مصنوعی: کیست که از نعمت‌های تو بی‌بهره باشد؟ چه چیزی وجود دارد که از زیبایی و پاکی تو خالی باشد؟

هوش مصنوعی: به یک نکته مهم توجه کن: زیبایی و جذابیت عشق حتی در زمانی که به نظر می‌رسد خشمگین و دردناک است، وجود دارد. این احساسات متضاد به شکلی عمیق و دلنشین به یکدیگر وابسته‌اند.

هوش مصنوعی: تو با محبت خود مرا به سوی خود فراخواندی و از دنیای بیگانه‌ها دور کردی.

هوش مصنوعی: تو با رفتار و ناز خود مرا مجذوب کردی و باعث شدی که شوق و علاقه‌ام در وجودم شعله‌ور شود.

هوش مصنوعی: مدتی عشق در من خاموش شده بود و یاد آن احساسات سوزان از ذهنم رفته بود.

هوش مصنوعی: امشب دامن خود را بر آتش دل من انداختی و من جانم را فدای معشوقه شیرین‌زبانم می‌کنم.

هوش مصنوعی: امشب احساس عشق من شدت بیشتری پیدا کرده و آتش درونم به صورت شعله‌های کوچکی در حال زبانه زدن است.

هوش مصنوعی: این آتش برای من از آب حیوان بهتر است، زیرا در این آتش سوار بر اسب خودم احساس خوبی دارم.

هوش مصنوعی: امشب تو در دل من آتش سوزانی به پا کردی و هر چیزی را که غیر از عشق تو بود، سوزاندی.

هوش مصنوعی: ناری روشن و آشکار شد و از آن صد پرتو نور به وجود آمد که من را به طور کامل پر کرده است، مانند درخت طور که از آن نور ساطع می‌شود.

هوش مصنوعی: آتش سوزانی که تو داری، چقدر توانسته است نور و روشنایی داشته باشد، در مقایسه با نور و درخشش چهره‌ی تو.

هوش مصنوعی: زخمی که از دست تو به من می‌رسد، باعث شده که من مجدداً زنده شوم و بیدار شوم.

هوش مصنوعی: اینجا به زیبایی اشاره شده است که هر راحتی و خوشی، در واقع از دل زحمت و رنج به دست می‌آید. حتی دردهای من نیز می‌توانند به عنوان درمانی برای دل افسرده‌ام عمل کنند. این جمله نشان‌دهنده رابطه عمیق میان رنج و آرامش است.

هوش مصنوعی: زخم‌های فراوانی که دارم، تنها با یاد تو مرهم می‌شود. رویا و شادی من در زیبایی تو نهفته است.

هوش مصنوعی: زخم تو به هر درد و زخم درمانی می‌دهد و حتی مرده‌ای که صد سال عمر کرده باشد را به حیات دوباره برمی‌گرداند.

هوش مصنوعی: روح به موجودیت بی‌جان انرژی و حیات می‌بخشد و می‌تواند چیزی که مرده است را به حالت زنده و پایدار تبدیل کند.

هوش مصنوعی: زخم تو بر وجود من بسیار عمیق و دردناک است، و اگر مرهمی در کار باشد، پس چطور می‌تواند اثر آن درد را کاهش دهد؟

هوش مصنوعی: این شعری به بیان قدرت و تاثیر آتش می‌پردازد. شاعر به شاه می‌گوید که اگر تو آتش را در وجود خود داشته باشی، دوزخ‌ها می‌توانند محلی برای جولان و نمایش قدرت من باشند. به عبارت دیگر، او به شدت آتشین و پرتوان بودن خود اشاره می‌کند و می‌گوید که برای او هیچ جایی غیر از دوزخ وجود ندارد. این تصویر نشان‌دهنده ی رویا و آرزوهای بزرگ شاعر است که در پی دستیابی به مقام و قدرتی والاتر است.

هوش مصنوعی: اگر این زخم تو باشد، ای سلطان، پس تیغ تو همیشه بر تن من باقی خواهد ماند.

هوش مصنوعی: عشق و اشتیاق من به تو مانند پروانه‌ای‌ست که به دور شمع می‌گردد. در حالی که درد و آسیب‌های تو را احساس می‌کنم، دیوانه‌وار در جستجوی تو هستم.

هوش مصنوعی: هر چقدر که می‌خواهی، ای آتش درونم را افروخته‌تر کن و خانه‌ام را بسوزان.

هوش مصنوعی: آتش را در وجود من بیفکن و وجود من را به طور کامل از بین ببر.

هوش مصنوعی: عشق تو همچون گلی زیباست که زخم و آسیب آن باعث شده من، به مانند بلبل، در اندوه و گرفتار در زیبایی‌ات باشم.

هوش مصنوعی: من عاشق تو و رفتارهایت هستم و جانم را فدای روشنی و آتش تو می‌کنم.

هوش مصنوعی: اگر جراحت و درد از سوی تو باشد، درمان و مرهم هم از خود توست؛ ولی اگر مرهم از دیگران باشد، زهر و سمّی بیش نیست.

هوش مصنوعی: درد تو برای من مثل دارویی است و مانند گل‌ها و گیاهان خوشبو، زیبا و دلنشین است.

هوش مصنوعی: من در این دنیا یک روح شاد و خوش یافتم، اما زخم دیگری بر دل دارم که بیشتر از آنچه که داشتم، احساس می‌کنم.

هوش مصنوعی: این نشانه‌ها از جراحت و آتش نیستند، بلکه نتیجه‌ی دست‌های زیبای محبوب من هستند.

هوش مصنوعی: زخم و آتش ناشی از تو نیکوست، زیرا که ویژگی فاعل در عمل او جاری است.

هوش مصنوعی: هر چیزی که از زیبایی سرچشمه بگیرد، زیباست و زهر نیز می‌تواند در کنار شیرینی لب‌ها به مانند حلوا به نظر برسد.

هوش مصنوعی: هرچند که دشنام و توهین پر از زهر و تلخی است، اما کلامی شیرین و دلنشین از دل یک زبان شاداب و شیرین، به مراتب از آن بهتر است.

هوش مصنوعی: بوسه‌ای از آن معشوق که در پارکین باشد، بدتر از جمله‌های زشت و توهین‌آمیز است، و حتی با دشنام هم مقایسه می‌شود.

هوش مصنوعی: زخم و مرهم برای انسان خردمند یکی هستند. اگر هم تفاوتی بین آن‌ها وجود داشته باشد، بسیار کم است.

هوش مصنوعی: این دو نهاد از یکدیگر به خاطر فاعل بودنشان متمایز هستند و تفاوت میان آن‌ها بر اساس همین فاعل به وجود آمده است.

هوش مصنوعی: وقتی تو در کنار من هستی، هر آسیبی که ببینم آسانتر تحمل می‌شود. با وجود تو، گلخانه باغ بهشتی و آتش دوزخ هم قابل تحمل است.

هوش مصنوعی: در میان عابد و شاه، افکار و گفت‌وگوهای زیادی رد و بدل شد و هرکدام به نوعی از این موضوع عبور کردند.

هوش مصنوعی: زمانی که زمین و آسمان پر از نور شدند، حلقه‌ای از فرشتگان با شوری فراوان شکل گرفت.

هوش مصنوعی: در دل انسان و معشوق، اسراری نهفته است. اما چه کسی می‌تواند این رازها را درک کند یا به آنها دسترسی پیدا کند؟

هوش مصنوعی: دوستان با یکدیگر موضوعات و صحبت‌های زیادی دارند که نمی‌توانند همه آن‌ها را در هر جمعی بیان کنند.

هوش مصنوعی: در دنیای درونی و عمیق، تنها خداوند و روح انسان می‌توانند با یکدیگر به راستی ارتباط برقرار کنند و حتی بدن نیز مجاز به ورود به این حریم نیست.

هوش مصنوعی: تا صبح در وصف و ستایش عارف صحبت کردم و در عین حال، کلامم را مختصر و مفید نگه داشتم.