هوش مصنوعی: این همان چیزی است که می‌گویند آفتاب؛ همین خورشید است که با زیبایی و درخشندگی خاصی ظاهر می‌شود.

هوش مصنوعی: چشم آن مور (مورچه) که در بهار می‌بیند، هر روز سه یا چهار بار بال و پر خود را می‌گشاید.

هوش مصنوعی: ولی بال ناتوان ضعیف و مست نمی‌تواند از آن ارتفاع پرواز کند.

هوش مصنوعی: با پر خود به مدت کوتاهی به ارتفاعی می‌رسد، به اندازه‌ی قامتش.

هوش مصنوعی: یک موری که ضعیف بود، در بهار مدتی بال‌هایش را باز کرد و پرواز کرد، اما بعد از چند روز که فصل پاییز فرا رسید، دیگر نتوانست به پرواز ادامه دهد.

هوش مصنوعی: پرنده‌ای پرواز کرد و در میانه دیواری فرود آمد، سپس به خود بالید و مانند طاووس مغرور شد.

هوش مصنوعی: من به عنوان یک عقاب واقعی پرواز می‌کنم و با دقت و قوت به سمت آسمان می‌روم.

هوش مصنوعی: من شاهینی هستم که بر فراز قله‌ی قدرت نشسته‌ام، زمین‌گیر و شکارچی دیگران هستم.

هوش مصنوعی: من مانند شاهباز قوی و سرسختی هستم که فرزند یک پادشاه بزرگ است و در حقیقت، می‌توانم بر تمامی پرندگان سلطنت کنم.

هوش مصنوعی: من هم مانند طاووس در بهشت هستم و پرهای من به زیبایی و خوشگلی باغ‌های چین حسادت می‌کنند.

هوش مصنوعی: من همان سیمرغی هستم که در قاف، در جهانی بی‌مکان، و در کنگره‌های عرش زندگی می‌کنم.

هوش مصنوعی: من همانا هدهدِ شهر سبا هستم و هم همان پرنده خوشبخت و فرخنده‌ای که بال و پرش خوشحال است.

هوش مصنوعی: ما خود مانند مور هستیم، ای دوست گرامی، بلکه از هزاران پایه هم بالاتر هستیم.

هوش مصنوعی: در باغ بهار، همیشه از نسیم محبت و لطف خالق بی‌پایان بهره‌مند می‌شویم.

هوش مصنوعی: چشم خود را از خواب بی‌خبری باز کردیم و حقیقتی نمایان شد که برای ما پنهان بود.

هوش مصنوعی: از ناکجا سر بیرون آوردیم و تا بالای دیوار دنیا پرواز کردیم.

هوش مصنوعی: ما از نبود به وجود آمدیم و با چند قدم به سمت بالاتر از دیوار کوتاه زمان پیش رفتیم.

هوش مصنوعی: ما از این دیوار کوتاه هیچ خبری نداریم و در جایی که می‌توانیم تماشا کنیم، هیچ گذری نداریم.

هوش مصنوعی: نه از زمین‌های وسیع خبری داریم و نه از دریاهای پربار.

هوش مصنوعی: ما از این زمین و اصول آن هیچ خبری نداریم و بر این آسمان و چرخ گردان نیز گذری نداریم.

هوش مصنوعی: ما هیچ اطلاعی از محبت و بهار نداریم و از این تغییرات در آسمان‌ها هم خبر نداریم.

هوش مصنوعی: گویی که نی، پرده‌ای از دنیای روح و جان انسان را بر افراشته است و در این عالم هیچ خبری از موجودات معنوی و روحانی وجود ندارد.

هوش مصنوعی: نه از پروازهای بلند عقابان او است و نه از پرندگان افسانه‌ای قاف در دنیای نامتناهی.

هوش مصنوعی: تنها چیزی که از وجود نی می‌دانیم، نام آن است و از آتش فقط دود را می‌بینیم.

هوش مصنوعی: وقتی که از کار خودم آگاه نیستم، نمی‌دانم که واقعاً کی هستم.

هوش مصنوعی: ما از وجود و ماهیت دیگران آگاه نیستیم، بنابراین نام وجود را نیز بر خود می‌گذاریم.

هوش مصنوعی: اگر چیزهای شگفت‌انگیز را ببینیم، ای سعید، یا اگر آنچه را که باید بشنویم، بشنویم، اینها تجربه‌های مهمی هستند.

هوش مصنوعی: ما در درون خود را به گونه‌ای بسته بودیم که از حالات سرود و موسیقی، به طور کامل بی‌خبر و ناشنوا بودیم.

هوش مصنوعی: ما چه تصوری از وجود خود داریم و نام وجود را چگونه بر خود نهادیم؟

هوش مصنوعی: وقتی از وجود و حال ما خبر نبود، چیزهایی که باید می‌دیدیم از چشم‌مان پنهان بود.

هوش مصنوعی: ما فکر کردیم که وجود ما واقعی است، اما به آن توجه کردیم و از هر سو به سرعت به آن پرداختیم.

هوش مصنوعی: ما وقتی که از خود غافل شدیم و به درون خود پرداختیم، متوجه شدیم که در ارتباط با عشق، همه چیز را از دست داده‌ایم.

هوش مصنوعی: این من و تو در میان هزاران مشکل و فتنه، به وضوح نمایان می‌شویم.

هوش مصنوعی: بله، اگر وجود نداشته باشد، جز فخر فروشی بر چیزهای بی‌معنا، کار دیگری نمی‌توان کرد.

هوش مصنوعی: از نبود چیزی جز آشفتگی، نقصان و عواقب بد به دست نمی‌آید، ای هم‌رزم یگانه‌ام.

هوش مصنوعی: این بدی‌ها و دشواری‌ها و مشکلات همگی از منبع عدم و نیستی به وجود آمده‌اند.

هوش مصنوعی: از وجود پاک و شایسته، جز کارهای خوب و نیک سرچشمه نمی‌گیرد.

هوش مصنوعی: هر فتنه و فساد که به وجود می‌آید، ریشه‌اش در نبودن و ناپایداری است.

هوش مصنوعی: اگر زن با همسرش سازگاری ندارد، یا به خاطر فقر اوست یا به دلیل ناتوانی جنسی‌اش.

هوش مصنوعی: اگر مردی با همسرش نمی‌تواند سازگاری داشته باشد، این نشاندهنده‌ی چیزی زشت یا اخلاق ناپسند در اوست.

هوش مصنوعی: یکی به خاطر شرم و خجالت از همسرش در مضیقه است و دیگری به دلیل بدهی و طلبکاران در فشار و سختی قرار دارد.

هوش مصنوعی: یکی از آنها به خاطر ناتوانی‌اش در افکارش دچار قهری می‌شود و دیگری به دلیل جهل و نادانی‌اش خسته و دلزده است.

هوش مصنوعی: آن دو نفر به خاطر ملک و کشور با هم درگیر شدند، اما اگر واقعا درگیری وجود داشت، باید فضایی برای اختلاف نیز وجود می‌داشت.

هوش مصنوعی: پسر، بدان که تمامی این چیزها بازگشتشان جز به عدم و نیستی نیست، هیچ چیز دیگری را نخواهی دید.

هوش مصنوعی: عزیزم، همه چیز برای تو بسیار آسان است، چه می‌شود که در نهایت برایت پیش خواهد آمد.

هوش مصنوعی: چون رو به عدم می‌آوری و از وجود خود فاصله می‌گیری، در حقیقت به سوی او و از غیر او روی می‌آوری.

هوش مصنوعی: هر لحظه، آن طرف خود، تو را با نیرویی به سمت خود می‌کشد و خواهش تو را به سمت اقتضای خود جذب می‌کند.

هوش مصنوعی: تو را به سوی نابودی نمی‌کشاند، بلکه خودش را از جانب خودت دور می‌کند.

هوش مصنوعی: این جمله به این معناست که نیرو و کششی که یک جسم دارد، خود به خود اشیاء دیگر را به حرکت درمی‌آورد. این کشش و تنش باعث به وجود آمدن شتاب و سرعت می‌شود.

هوش مصنوعی: با دو دست او را به سمت خود می‌کشی و با دو پای خود به سمت او می‌دویی.

هوش مصنوعی: بله، درست است که تو از جنس خاک هستی و خاک همیشه در پی چیزهای پایین و نابودی است.

هوش مصنوعی: چون نمی‌توانست از نبودن چیزها برهانه‌ای ببیند، بی‌اختیار به سوی آن دو حرکت کرد.

هوش مصنوعی: آن‌ها با شتاب و سرعت حرکت می‌کنند و در حالی که از پشت سرشان لشکر ابلیس در حال دنبال کردنشان است، دچار اضطراب و هیجان هستند.

هوش مصنوعی: یک دسته از افراد همیشه در حال تلاش و فعالیت هستند که تو را به جلو ببرند و موفقیت‌هایت را تحقق ببخشند، و گروه دیگری هم وجود دارد که مشغول گفتن داستان‌ها و سروده‌های تو هستند و به تو افتخار می‌کنند.

هوش مصنوعی: بیا تا به سوی عدم برویم، زیرا این دنیا و هستی ناتمام است و تنها با یک قدم ممکن است به آنجا برسیم.

هوش مصنوعی: انسان باید هم به تلاش و کوشش خود توجه کند و هم به قدرتی که او را از نیروی منفی و شر دور می‌کند. او باید از نیروهای بد و مضر دوری کند و به سوی خوبی‌ها و ارزش‌ها حرکت کند.

هوش مصنوعی: زمانی که از عمق ناپیدایی و عدم به بیرون بیایی، اگر زندگی دوباره جان بگیرد، در حقیقت هزاران بال و پر برای پرواز خواهی داشت.