هوش مصنوعی: شاه دوستان خوب و مهربان را مانند زنگیان تصور کرده است.

هوش مصنوعی: او با آن‌ها حرف‌های پنهانی زد که کسی جز دوست نمی‌تواند از آن‌‌ها بگوید.

هوش مصنوعی: راز نهفته شاه بزرگ عالم از سخنان او برای زنگیان روشن شد.

هوش مصنوعی: شرمندگی و حیا را کنار گذاشتند و بدون هیچ نگرانی به پادشاه نزدیک شدند.

هوش مصنوعی: آن شاه راد که به زنگیان گرفتار شده، از ظلم و ستم تو در عذاب است، ای سپهر.

هوش مصنوعی: گردن او را با پارچه‌ای محکم بستند و دست‌هایش را نیز محکم گرفتند.

هوش مصنوعی: گردن او به‌گونه‌ای است که با زین و زین‌پوشی به زینت‌اش افزوده شده و طرز ایستادنش نشان‌دهنده‌ی شرافت و افتخار اوست. او به‌خاطر اعتبار و شخصیتش، تمام ننگ و عار را بر دوش خود تحمل می‌کند.

هوش مصنوعی: او را بر روی خاری و خاک می‌کشیدند و با ابزارهای تیز و آتشین به او آسیب می‌زدند.

هوش مصنوعی: تو به او خیره شدی و به طور مداوم به او آسیب رساندی.

هوش مصنوعی: گاه او را با چوب و گاه با سنگ می‌زدند و به این ترتیب او را به سمت زنگ فرستادند.

هوش مصنوعی: در آنجا، پس از تحمل شکنجه‌ها، آنها سلطانی را آزاد کردند.

هوش مصنوعی: چاهی وجود دارد که ته آن مشخص نیست و امید به رهایی از آن بسیار کم است.

هوش مصنوعی: پس به سمت غرب رهسپار شدند، به سوی سرزمین آن شاه بزرگ و والا.

هوش مصنوعی: آتش ظلم و ستم را شعله‌ور کردند و هر چیزی که در آنجا بود، سوخت و از بین رفت.

هوش مصنوعی: تخت و تاج پادشاه به زمین افتاد و کاخ‌ها خراب شدند و ایوان‌ها ویران گشتند.

هوش مصنوعی: نه تنها مردم عادی، بلکه نیروهای نظامی نیز نابود شدند و نام شاه و کشورش به فراموشی سپرده شد.

هوش مصنوعی: آسمان بر روی باغ او باران آورد و تگرگ ریخت که باعث شد نخل‌هایش از هم بریزد و شاخ و برگ‌هایش آسیب ببیند.

هوش مصنوعی: گازران و گیاهان بی‌ارزش جای درختان و گل‌های زیبا را گرفته‌اند و در این بین شاهد رویش خار و علف‌هایی هستیم که جای گل‌های خوشبو را پر کرده‌اند.

هوش مصنوعی: فرخ از سرزمین و خانه‌اش رفت و حالا جای او شده است، مکانی ناخواسته و بدعاقبت.

هوش مصنوعی: پرنده خوش آواز از باغ پرواز کرد و در آنجا، زاغ زشتی شروع به صحبت کرد.

هوش مصنوعی: چرایگاه غزالان تتار، جایی است که در آن حیوانات به آرامش و آسایش دست پیدا می‌کنند.

هوش مصنوعی: دوستان عزیز، حال ما به گونه‌ای است که بدون اشتباه دشوار می‌گذرد و همچون حال پادشاهی می‌ماند که در شرایط سختی قرار دارد.

هوش مصنوعی: با بی‌خبری از زندگی، به سمت دنیای پرهیاهو و شلوغ می‌رم، در حالی که با سرعت و هیجان به جلو می‌روم.

هوش مصنوعی: حزب شیطان از چپ و راست برای شکار ما در انتظار نشسته‌اند.

هوش مصنوعی: ای مسافر، با هوشیاری پیش برو و از این راه پر آشفتگی فاصله بگیر.

هوش مصنوعی: تو در دنیای ممکنات مانند یک پادشاه هستی، به طوری که در درونت به اندازه صد شهریار با لشکری عظیم وجود دارد.

هوش مصنوعی: تو زینت بخش جهان هستی هستی و فرشتگان در برابر تو به احترام سر به سجده گذاشته‌اند.

هوش مصنوعی: ای کمترین خدمتگزار تو، چرخ بزرگ و بلند تو که گردن را به آسمان می‌کشد، در دام من افتاده است.

هوش مصنوعی: ای موجودی که هستی‌ات مانند ماه و خورشید درخشنده است، ای کسی که برای خدمت به تو، آسمان به دور تو می‌چرخد.

هوش مصنوعی: ای زمین، زیر پای تو جایگاه چرخ توست. ای سر تو که کوتاه است و فاصله‌ات به آسمان کم.

هوش مصنوعی: ای گران‌مایه، تو همچون گوهر از دریای وجود هستی و تنها کسی هستی که در عمق مشاهدات و حقایق پنهان قرار داری.

هوش مصنوعی: خودت را حراج نکن، ای جوان! ارزش واقعی‌ات را بشناس و خودت را ارزان نفروش.

هوش مصنوعی: ای خدا، زودتر از این مسیر برگردید و ساعتی هم‌صحبت با عقل و اندیشه شوید.

هوش مصنوعی: زنگیان در این مسیر کمین کرده‌اند. وقتی به راه ادامه می‌دهی، تا کی باید بی‌خبر و غافل باشی؟

هوش مصنوعی: وقتی تو با این همه ارزش و زیبایی در مکانی نامناسب و نادرست باشید، واقعاً جای تأسف دارد. وجود تو در چنین شرایطی، ناراحت‌کننده است.

هوش مصنوعی: حیف است که تو در بند و زنجیر باشی و این که به خاک و فراموشی دچار شوی، واقعاً افسوس‌انگیز است.

هوش مصنوعی: بگو چه کرده‌ای که این‌قدر گیجی و مستی؟ آسمان و زمین را از هم تشخیص نمی‌دهی.

هوش مصنوعی: آیا دارویی برای بیهوشی تو وجود دارد که قفل‌هایی بر چشمانت و بر گوشتت گذاشته باشد؟

هوش مصنوعی: تو به خواب غفلت در گذر روز و شب، هرگز نگاهی به گذشته نمی‌اندازی.

هوش مصنوعی: نه می‌توانی راهی را ببینی نه به مقصدی برسی، نه کسی را می‌شناسی و نه خود را می‌شناسی.

هوش مصنوعی: ای جان، از این مسیر برگرد و لحظه‌ای با عقل و خرد خود هم‌آوا و هم‌راستا شو.

هوش مصنوعی: عقل می‌گوید که این مسیر را نرو و در این کار به دنبال دردسر نباش.

هوش مصنوعی: از دست خود، ملک ابدی را دریغ مکن و آن را به آسانی از دست نده.

هوش مصنوعی: خوشبختی و سعادت همیشگی برای تو مهیا شده و سفره نعمت به طور دائم برایت گسترده است.

هوش مصنوعی: ای زیبا روی، از این نعمت خدایی روی برتاب و دست از این خوشی‌ها بردار.

هوش مصنوعی: خودت خوب می‌دانی که این مسیر درست نیست و اگر هم پایانی داشته باشد، به جز ورود به یک چاه نخواهد بود.

هوش مصنوعی: اما وسوسه شیطان موجب شد که دانش تو را فراموش کنی و دفتر علم و آگاهی‌ات را باد برد.

هوش مصنوعی: مدت‌هاست در مورد بازگشتن به گذشته صحبت می‌کنی، اما سال‌ها گذشته و تو همچنان همان حرف‌ها را می‌زنی.

هوش مصنوعی: هر چقدر که جلو بروی، راه برگشت سخت‌تر و طولانی‌تر می‌شود. پس چه زمانی می‌توانی دوباره به عقب برگردی؟

هوش مصنوعی: وقتی که راه طولانی و دشوار باشد، بدن ضعیف و خسته می‌شود و قدرت حرکت تو کاهش پیدا می‌کند.

هوش مصنوعی: چقدر دیگر می‌خواهی در فکر فرداها و پس‌فرداها باشی و خودت را در معرض رسوایی قرار بدهی؟ از این کار دست بردار.

هوش مصنوعی: زمانی فرا رسیده است که فردا دوباره به حالتی برگشته‌ای که در آن خواب بودی و در همان ابتدای مسیر قرار داری.

هوش مصنوعی: من نمی‌دانم فردای تو چه خواهد بود، ای وای بر تو، ای وای بر تو، ای سرزمین تو.

هوش مصنوعی: نگو که فردا یا پس‌فردا! بلکه بدان که عمر تو ممکن است فردا به پایان برسد.

هوش مصنوعی: چرا ارزش عمرت را ندانستی؟ آن را بیهوده گذراندی و بی‌دلیل از دست دادی.

هوش مصنوعی: اگرچه ممکن است دنیاهای زیادی به تو بدهند، اما ارزش یک عمر واقعی را نمی‌توان با هیچ قیمتی خرید.

هوش مصنوعی: به آرامی و به تدریج، نه چیز با ارزش و نه قیمت بالایی را به فروش می‌گذاری، ای بوالحسن!