هوش مصنوعی: یک حاکم در سرزمینی در غرب وجود داشت که تمام آن سرزمین در نگین او جای داشت.

هوش مصنوعی: کشور او آباد و سرشار از ثروت است و فرمان او بر تمامی نقاط جهان اجرا می‌شود.

هوش مصنوعی: در تمام روز و شب مشغول یادآوری شراب و آهنگ هستم و از سرگرمی‌ها و دغدغه‌های دنیایی فاصله گرفته‌ام.

هوش مصنوعی: یک بار آن پادشاه ماهر، لشکر را به سمت سرزمین زنگبار هدایت کرد.

هوش مصنوعی: سرزمین آن کشور را دزدان و باج‌گیران تسخیر کردند و آنها را به زیر سلطه خود درآوردند.

هوش مصنوعی: او هم از فرماندهان آن‌ها بالا رفت و هم از کسانی که پا و سر ندارند، بهره گرفت.

هوش مصنوعی: در آن مکان، توده‌های زیادی از کشته‌ها انباشته شد و از همان‌جا توده‌هایی از زر و طلا ایجاد شد.

هوش مصنوعی: پس از آن سفر، او پیروزمندانه به خانه برگشت و همراه با شادی و نشاط دوباره به دور هم جمع شدند.

هوش مصنوعی: شراب در دست مینا و چرخش شاقان (رقصندگان) به دور شاه، هر طرفی را پر می‌کرد.

هوش مصنوعی: گاهی در کنار جویبارها و گاهی در باغ‌ها، گاهی به سمت کوه‌ها و گاهی در میان دشت‌ها به سر می‌برم.

هوش مصنوعی: در کنار شهر آن شاه، باغی وجود داشت که جلوه‌های زیبایی مشابه به بهشت را داشت و حسادت‌برانگیز بود.

هوش مصنوعی: یک شب از شهر به باغ رفت تا از هیاهو و شلوغی فاصله بگیرد و چندی آرامش پیدا کند.

هوش مصنوعی: در آن مکان جشنی شاداب برپا کردند و پرنده‌ی غم از باغ دل راهی سفر شد.

هوش مصنوعی: بزم پر نشاطی برپا است و ساقی‌ها با ساغرهای پر از شراب از همه سو به سمت مهمانان می‌آیند و مولی‌ها نیز در حال رقص و بازی هستند.

هوش مصنوعی: در هنر نوازندگی، همه هنرمندان و شنوندگان به زیبایی و شیطنت مشغولند و در حال لذت بردن از موسیقی هستند.

هوش مصنوعی: در هر سو مشعل‌هایی روشن شده و آتش آنها به پرنیان‌هایی که در اطراف هستند، آسیب وارد کرده است.

هوش مصنوعی: به خاطر روشنی مشعل و نور چراغ، صبح باغ روشن و درخشان شده است.

هوش مصنوعی: در آن شب، پادشاه آنقدر شراب نوشید که نه فقط خود را فراموش کرد، بلکه عقل و هوش خود را نیز از یاد برد.

هوش مصنوعی: سپس آن کیقباد، که از شادی شراب سرمست و بی‌خود شده بود، در آن محفل افتاد.

هوش مصنوعی: دیگران نیز به همان شیوه رفتار کردند. در واقع مردم تابع روش و رفتار حاکمان خود هستند.

هوش مصنوعی: همه افراد مهم، از جمله دربان و دوستان و سالخورده و جوان، در حالتی از عشق و سرگشتگی به سر می‌برند و مدهوش شده‌اند.

هوش مصنوعی: پس از آنکه شب به نیمه رسید، آن پادشاه سرشار از شراب به درختی تکیه کرد و نشستن را برگزید.

هوش مصنوعی: او نگاهی به اطراف باغ انداخت و نخل، شمشاد، صنوبر و بید را مشاهده کرد.

هوش مصنوعی: غنچه‌ها و گل‌های یاسمین و نسترن در کنار لاله‌ها و سنبل‌ها و در دشت گل‌ها هستند.

هوش مصنوعی: پر تو و نور شمع و شعله به زیبایی چهره و شادابی جام و سرزندگی جشن و سرور اشاره دارد.

هوش مصنوعی: شوق و علاقه به گردش در باغ و گلستان، شاه را به هیجان آورد و او را از جای خود بلند کرد.

هوش مصنوعی: مست و بی‌خبر از خود، پادشاه از جایش برخاست، در حالی که از دشواری‌های زمانه و ترفندهای آن کاملاً بی‌خبر بود.

هوش مصنوعی: او با ناز و خمیدگی به سوی باغ می‌رود و دامنش را به آرامی بر روی چمن می‌کشد.

هوش مصنوعی: یارانش همه تحت تأثیر قرار گرفته و گیج شده بودند، او به سمت باغ به آرامی می‌رفت.

هوش مصنوعی: آن شاه راد به این شکل می‌رقصید و می‌چرخید تا اینکه به در باغ او رسید.

هوش مصنوعی: در جایی که دربان و پاسبان همیشه در دسترس هستند، تو نیز در برابر مشکلات و سختی‌ها به آرامش و خواب برو، چرا که همواره در دلتنگی و اضطراب نمی‌توان آرامش را یافت.

هوش مصنوعی: سلطان مستی و شادی را از باغ ارم وارد شد، نه اینکه همراه او کسی از خدمه یا نوکرانش باشد.

هوش مصنوعی: به بیابان رفت و به حالت سرمستی و غفلت، گاهی در حال حرکت بود و گاهی نیز می‌ایستاد.

هوش مصنوعی: دشت وسیع و بی‌نهایتی که خط خطی شده، تاریکی شب و عدم وجود خود را تجربه می‌کند.

هوش مصنوعی: او در راه می‌رفت اما به هدفی نمی‌رسید و در عوض از دست خود چیزی می‌داد و نتیجه‌ای هم کسب نمی‌کرد.

هوش مصنوعی: مردی که به دنبال دنیا است، ای مردی که انتخاب کرده‌ای، حال او اینگونه بی‌تفاوت است.

هوش مصنوعی: یادها به خاطر محبت دنیا فراموش شده و عشق دنیا عقل و درک را از انسان گرفته است.

هوش مصنوعی: راه زندگی همیشه در حال ادامه است و ما تنها در این مسیر در حال حرکت هستیم، بی‌خبر از دیگران و حتی خودمان.

هوش مصنوعی: شخصی که مست و بیخود است، در حال تلاش و فعالیت خود به مدت طولانی، تفاوتی برایش میان راه درست و چاه خطا وجود ندارد.

هوش مصنوعی: روز و شب به طور مداوم این مسیر را طی می‌کنند و لحظه‌ای از حرکت کردن خسته نمی‌شوند.

هوش مصنوعی: او با حالتی شاداب و سرمست در این مسیر گام برمی‌دارد و از رفتن به این راه، لحظه‌ای نیز خسته نمی‌شود.

هوش مصنوعی: اگر هیچ‌گونه شوق و اشتیاقی نداری، ای دوست خوب‌روی، هدف تو کجاست که با من صحبت کنی؟

هوش مصنوعی: با من صحبت کن و بگو که هدف تو چیست، این راهی که می‌پیمایی به کجا می‌رسد و پایانش کجاست.

هوش مصنوعی: آیا هیچ انسان دانایی را می‌شناسی، که هدف زندگی‌اش را بداند و در مسیر آن قدم بردارد؟

هوش مصنوعی: هر روز که به درب این در وارد می‌شوی، هدف تو از آمدن به اینجا، التماس کردن برای کمک از شاه و گدا است.

هوش مصنوعی: این دویدن‌های صبح و شب تو، فقط تلاش‌هایی هستند که بی‌نتیجه می‌مانند.

هوش مصنوعی: تلاش بی‌پایان تو در طول سال‌ها و ماه‌ها، باعث می‌شود که تو هر روز با سختی و رنج روبه‌رو شوی.

هوش مصنوعی: آیا می‌دانی، ای جوان، چه زمانی از درد و زحمت رهایی خواهی یافت؟

هوش مصنوعی: کامیابی در زندگی در کدام مرحله به دست می‌آید؟ این گروه در کدام مرحله به مقصد خود خواهد رسید؟

هوش مصنوعی: تا چه زمانی می‌خواهی شب و روز بدوی؟ چه زمانی به هدف و مقصود این سفر خواهی رسید؟

هوش مصنوعی: این سفر به کجا می‌رسد ای پسر؟ آیا می‌دانی آخرین مقصد کجاست؟ این سؤال از مسافر است که در جست‌وجوی پاسخ برای پایان جست‌وجوی خود است.

هوش مصنوعی: بگو ببینم تا کجا می‌خواهی بروی و چه مسیری را در پیش داری؛ ای عمو، امیدوارم که راهی بی‌نهایت و بدون مقصد نباشد.

هوش مصنوعی: اگر بگویی هدفم تنها زندگی‌ام است، برای همین زندگی در این‌جا تلاش می‌کنم.

هوش مصنوعی: این بدن هر روز نیازهای جدیدی پیدا می‌کند و باید برای برآورده کردن آن‌ها مدام تلاش کند.

هوش مصنوعی: بام و ایوان باید در فصل‌های گرم سال باشند و نباید از خانه‌اش دور شود.

هوش مصنوعی: در گرما و حرارت تابستان، پارچه‌های نازک و خنک را برایش می‌آورم تا در سرمای زمستان، پوستین گرم و مناسبی داشته باشد.

هوش مصنوعی: در سفر نمی‌توان به غیر از اسب و الاغ تکیه کرد، و در وطن هم در شب، کسی در بستر نمی‌ماند.

هوش مصنوعی: به تو می‌گویم،‌ ای کسی که ده سال از عمرت در این سرزمین گذشت و حالا به هفت و هشت سال دیگر هم نزدیک شده‌ای.

هوش مصنوعی: دیگر امیدی برای زندگی طولانی نداشته باش؛ امید تو بیشتر از ده یا بیست نیست.

هوش مصنوعی: در هر طرفی تو هزاران مزرعه وجود دارد و در آنها گله‌ها نیز در مرتع زندگی می‌کنند.

هوش مصنوعی: باغ و گلستانی پر از شکوفه و زیبایی است که از هر گوشه آن به‌وفور می‌توان دیدن کرد، و همچنین درآمد و ثروت به‌قدری زیاد است که قابل شمارش نیست.

هوش مصنوعی: اگر سرمایه‌ات را درست و به‌جا خرج کنی، ای فرد با صداقت، سال‌های بی‌پایانی برایت تامین می‌شود.

هوش مصنوعی: چرا در روز و شب تلاش می‌کنی و خودت را به زحمت می‌اندازی، مانند عنکبوت که دور خود تار می‌تند؟

هوش مصنوعی: اگر بگویی که من احتیاط می‌کنم، در واقع خودم را فریب می‌زنم تا از احتیاط دور شوم.

هوش مصنوعی: در نهایت، احتیاط‌ها و مراقبت‌هایت را کنار بگذار و به جستجوی هدف نهایی‌ات بپرداز و راه را دنبال کن.

هوش مصنوعی: در کجا می‌توانی آرامش پیدا کنی و از نگرانی‌ها رها شوی، وقتی که این اراده و عزم قوی همیشه با توست؟

هوش مصنوعی: چند بار می‌توانی به ثبات و استحکام برسی؟ چه زمانی می‌توانی از گزند حوادث و اتفاقات در امان بمانی؟

هوش مصنوعی: ای برادر، آنچه از آن می‌ترسی، چه کم و چه زیاد، در مقابل حقیقت آن فرقی ندارد.

هوش مصنوعی: زمانی که سیل به آن دره بیفتد، هیچ مانعی در مسیرش باقی نمی‌ماند؛ نه کوه می‌تواند جلوی آن را بگیرد و نه کاه.

هوش مصنوعی: زمانی که باد تند و سردی بوزد، این کوه‌ها قادر خواهند بود تا هم برج‌ها و هم دیوارها را از جای خود برکنند.

هوش مصنوعی: اگر برای فرزندت چیزی از خودت نمی‌گذاری و مانند مغز خر چیزی بی‌فایده تقدیم می‌کنی، معلوم است که نادان هستی.

هوش مصنوعی: ای عمو، تا کجا برای خاطر فرزندت این راه را با من می‌روی؟

هوش مصنوعی: آیا این سفر هیچ وقت به پایان می‌رسد؟ آیا این مسیر هرگز به پایان خواهد رسید؟

هوش مصنوعی: اگر راه طولانی پایان‌یابی دارد، آن را با کسی که دلسوز و رفیق است، بیان کن.

هوش مصنوعی: اگر این سفر پایانی نداشته باشد، پس پس از آن به کجا خواهی رفت، اگر نه به جایی که خریداری نکرده‌ای؟

هوش مصنوعی: دشت وسیع و بی‌پایانی وجود دارد و راه‌هایی نامحدود در آن دراز کشیده‌اند. شب تاریک است و تو در آن مانند کسی هستی که نمی‌تواند چیزها را درست درک کند.

هوش مصنوعی: بدون دلیل و بدون راهنمایی و بی‌دوست، به طور نابینا در جستجوی مسیر هستی.

هوش مصنوعی: سخت می بینم که سرنوشت تو مانند آن پادشاهی که در روزگار خود قدرتمند بود، در نهایت به نابودی و زوال برسد.

هوش مصنوعی: آیا می‌دانی حال آن شاه بزرگوار که بی‌هوش و خراب در حال می‌گشت چگونه است؟