هوش مصنوعی: انسان باید در روز و شب مراقب خودش باشد و از ارتباط با خود، فرزندان و همسرش دوری کند.

هوش مصنوعی: تختی از طلا که می‌بینی، جای آن در این‌جا است و زیر پای او، ساختاری محکم و استوار قرار دارد.

هوش مصنوعی: در دل احساس تمایل به گردش و استراحت در بازارها، فروشگاه‌ها، باغ‌ها و دشت‌ها وجود دارد.

هوش مصنوعی: اما پای او به بند کشیده شده است، دوست عزیز؛ او نمی‌تواند از تنگنا خارج شود.

هوش مصنوعی: بندانیان که در زندان اسیرند، در حقیقت به پادشاه خود که بر تخت و مقامش نشسته است محدود شده‌اند.

هوش مصنوعی: هر چیزی که تو را به خود وابسته کند، همچنان که به زندانی دچار هستی. فرقی نمی‌کند در یک زندان باشی یا بر روی تخت زرین، در نهایت همگی تو را به اسارت می‌کشند.

هوش مصنوعی: به سمت فرزندانش نمی‌نگرد، مگر این که تیغ تیز آنها را بر سرشان ببیند.

هوش مصنوعی: دختران فقط به یاد روزهای اسارت و بندگی خود می‌افتند و هیچ چیز دیگری نمی‌بینند.

هوش مصنوعی: شاید درگیر جنگ و مشکلات بوده است و در حال دویدن است، گاهی به سمت بالا و گاهی به سمت پایین.

هوش مصنوعی: گاهی به دنبال دشمن بدخواه می‌رود و گاهی برای فرار می‌دود.

هوش مصنوعی: ای پادشاه، یا در چنگال خواسته‌های سپاه گرفتار شده‌ای، پس مرسوم و روال ما را به ما بده.

هوش مصنوعی: شام و صبح را سپری می‌کند و در عوض با مشکلات و زحمت‌ها دست و پنجه نرم می‌کند تا چیزی به دست آورد.

هوش مصنوعی: این شعر درباره این است که هر چیزی وظیفه‌ای دارد؛ برخی کارها مانند خواندن یک قصیده و برخی دیگر مانند سرودن یک غزل هستند. هر یک در جای خود معنای خاصی دارد و به نوعی به تکمیل یکدیگر می‌پردازند.

هوش مصنوعی: یکی برای خود فرشی می‌سازد، دیگری برای اسبش. هر کس به دنبال نیاز خود است.