هوش مصنوعی: یک روستایی از دهکده‌ای به شهر آمد و مشاهده کرد که شهر در هر گوشه‌اش با زیبایی و جذابیت آراسته است.

هوش مصنوعی: در بازار و دکان و چهارراه‌ها، شور و هیاهوی زیادی برقرار است.

هوش مصنوعی: چشمان او ناگهان به سوی منار بلند و زیبایی که در اطراف حصاری نیلی رنگ قرار دارد، جلب توجه کرد.

هوش مصنوعی: در میانه مسیر، با نگاهی که شبیه تیر است، به مقصد نزدیک می‌شوی و از آن نگاه چنان تحت تاثیر قرار می‌گیری که کلاهی که بر سرت هست، به زمین می‌افتد.

هوش مصنوعی: کوتاهی از اوج خود را به خاطر ترس از بلندی بامش که از یاد ملک پرهیاهو است، نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: او آن روستا را دید و در حیرت ماند، پایش بر زمین چسبید و با صدای بلند ناله و زاری کرد.

هوش مصنوعی: گاهی به آسمان نگاه می‌کنی، گاهی به زمین، و گاهی می‌گویی: «این خدای تواناست».

هوش مصنوعی: خداوندا، این چیزی که ساخته شده برای چه هدفی است و برای به‌وجود آوردن آن در چه زمانی اقدام شده است؟

هوش مصنوعی: این جمله به فکر و تعجب می‌پردازد و سؤال می‌کند که این چیز عجیب و غریب که وجود دارد چیست و کار که باعث به وجود آمدن آن شده، چیست. به عبارت دیگر، شخص در حال پرسش درباره ماهیت و منشأ یک پدیده شگفت‌انگیز است.

هوش مصنوعی: به خیال و اندیشه‌هایت فکر کن و در عمق تفکر خود غوطه‌ور شو.

هوش مصنوعی: روستا به همراه خود در فکر و اندیشه‌ای بوده و در حین عبور از آن محل، به یک رند برخورد کرده است.

هوش مصنوعی: روستا را در آنجا دید که گاهی در سرسبزی و گاهی در ناهمواری است.

هوش مصنوعی: او در حالتی گیج و سرگردان به مناری نگاه می‌کند که وجودش او را به شدت تحت تأثیر قرار داده و در دنیای خیال به قمار شخصیت و افکارش گرفتار شده است.

هوش مصنوعی: دل انسان به وضوح از ظاهر او نمایان است و حال و احوالش از آنچه بر چهره‌اش دیده می‌شود، مشخص می‌گردد.

هوش مصنوعی: هر شخصی در دنیای بیرونی خود راه‌ها و مسیرهایی به سمت درونش دارد که این مسیرها از حد و مرز فراتر است.

هوش مصنوعی: مرد باهوش از صحبت‌های تو به ارزش و اهمیت تو پی می‌برد.

هوش مصنوعی: در نزد شخص با هوش و آگاه، ارزش و مقدار افراد تنها با یک سخن و کلام مشخص و آشکار می‌شود.

هوش مصنوعی: ناتمام بودن و تمام بودن هر دو به پایان می‌رسند، خواه در حالت نشسته باشیم یا در حالت ایستاده.

هوش مصنوعی: حرکت چشم و نگاه مردم، معیار و نشانه‌ای برای سنجش شخصیت و رفتار مرد است.

هوش مصنوعی: مرد آگاه از تجربیات و ارتباطاتی که با دیگران دارد، نشانه‌های عقل و درک را در رفتار و گفتار آدم‌ها می‌بیند.

هوش مصنوعی: پزشکانی که تلاشی نمی‌کنند، قادر نیستند حال بیمار را با گرفتن نبض یا آزمایش از لوله‌ها به درستی درک کنند.

هوش مصنوعی: ناله‌ای بی‌مورد و نگاهی از گوشه چشم، به آرامی در حال لب زدن به عشق و گاهی هم به خشم.

هوش مصنوعی: راه را به مرد عارف نشان بده و او را از وضعیت خود آگاه کن تا به عالمی دانا تبدیل شود.

هوش مصنوعی: اشک‌های آتشین و زیبا همچون یاقوت و چهره‌ای درخشان، گاهی نشانی از عشق را به دیگران نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: آن شخص فریبنده و دلربا در بلندای مناره از حال و وضعیت عجیب مرد غریب آگاه شد.

هوش مصنوعی: او آمد و گفت ای برادر، تو کیستی که این‌قدر در حیرت و ناراحتی به سر می‌بری و از وضعیت خود ناآگاهی؟

هوش مصنوعی: گفت: ای انسان دانا، من در برابر این پدیده شگفت‌انگیز کاملاً گیج و متعجب مانده‌ام.

هوش مصنوعی: من در شگفتی‌ام که این چه چیزی است و علت آن چیست و کار از آن کیست.

هوش مصنوعی: می‌گوید نردبانی که به آسمان می‌رسد، از زمان‌های قدیم وجود داشته و در حال حاضر نیز بر افراشته است.

هوش مصنوعی: هر دعایی که می‌شود صورت می‌گیرد، به دلیل آن‌که زندگی انسان‌ها بر اساس آن برکت و روزی شکل می‌گیرد.

هوش مصنوعی: به همین دلیل این منطقه خوشحال و آباد است، مانند نی زیبایی که در دشت است و برعکس آن ده که خراب و نامطبوع است.

هوش مصنوعی: بادا بر تو هزار بار آفرین و ای کاش که تو هم نردبانی داشتی تا به موفقیت‌ها و ارتفاعات بالاتر دست یابی.

هوش مصنوعی: می‌گوید که کار در این زمینه آسان به نظر می‌رسد، اما در واقع برای به ثمر رساندن آن نیاز به تلاش و سخت‌کوشی در جامعه است.

هوش مصنوعی: تا زمانی که به یک سالگی‌ات برسد، نردبانی برایت فراهم می‌شود که تو را به آسمان ببرد.

هوش مصنوعی: اگر در زندگی‌تان تلاش و عبادت کنید، روزی و نعمت‌های الهی نیز به سراغتان خواهد آمد و این نعمت‌ها هر روز در زندگی‌تان جاری خواهد بود.

هوش مصنوعی: وقتی آن روستایی این حرف را شنید، دستش را به دامن آن بوالحسن گرفت و به او چسبید.

هوش مصنوعی: عزیز، اگر خضر که نماد راهنمایی و دانش است، در این سرزمین وجود دارد، لطفاً مرا راهنمایی کن و به من نشان بده که چگونه می‌توانم به هدفم برسم.

هوش مصنوعی: روستایی به او یک مشت زر داد، و رند به او یک دست کاSeeds of carrots.

هوش مصنوعی: برو و این دانه خوشبختی را بکار تا میوه‌اش تو را به اوج موفقیت برساند.

هوش مصنوعی: روستایی به سفر رفت و مردم روستایش همگی به ستایش او مشغول شدند.

هوش مصنوعی: همه می‌گفتند شاید ای بخشنده، اگر در راه تو جان خود را هم بدهیم.

هوش مصنوعی: در این مکان خاص، زمین را آماده کردند و بذر زردک را در آن خاک کردند.

هوش مصنوعی: روزها به او نعمت و روزی می‌دهد و شب‌ها حافظ اوست، مراقبتی از او می‌کند که به دور از چشمهای سوءنیت باشد.

هوش مصنوعی: بهار آمد و زمین دوباره زنده و سرسبز شد، اما باران شدیدی بر روی زمین می‌بارد.

هوش مصنوعی: هرچه او را بیشتر آموزش می‌داد، بارش از پیش، سنگین‌تر و گسترده‌تر می‌شد.

هوش مصنوعی: روزها گذشتند و با وجود تلاش‌ها، اما آن یک منار از زمین بلند نشد و سرجای خود باقی ماند.

هوش مصنوعی: سال گذشت و دانه‌ای که باید کاشته می‌شد، در زمین باقی ماند. دل او به خاطر غم و حسرتی که داشت، دچار زخم و آسیب شد.

هوش مصنوعی: در روز دی، او که کشته شده بود، چیزی از خود باقی نگذاشت. مانند گاوی که به دریا می‌رود و عطرش به جا نمی‌ماند.

هوش مصنوعی: بهمن با خود برف و تگرگ آورد، ولی هیچ میوه‌ای از زیر برگ‌ها سر برداشت نکرد.

هوش مصنوعی: هر گیاهی به خوبی متوجه می‌شود که فصل بهار آمده است، اما وقتی پاییز می‌رسد و محصولش آماده برداشت نمی‌شود، شکایتش را آشکار می‌کند.

هوش مصنوعی: چرا این میوه‌ها این‌قدر زود پژمرده شده‌اند؟ آیا آفتی که باعث این خرابی شده، از جایی خاص نشأت می‌گیرد؟

هوش مصنوعی: بیل به زمین زد و راهی را که در آن پنهان بود، شکافت و آن را در زیر خاک پیدا کرد.

هوش مصنوعی: آن مسیر را می‌بینم که به شکل مناره‌ای به سمت مرکز می‌رود، اما به طرز معکوسی.

هوش مصنوعی: این چغاله، نشانه‌ای از رستاخیز و بالارفتن از قله‌های زندگی است.

هوش مصنوعی: ای اهل ده، این جوانه نشان از تلاش و کوشش شماست، و این منار، نشانه‌ای از عظمت و بلندی است که در شهر وجود دارد.

هوش مصنوعی: اما به طور معکوس حرکت می‌کند و همیشه در مسیر عقب‌نشینی گاو ماهی قرار دارد.

هوش مصنوعی: ما متاسفانه چیزهایی را که محصول خوبی نمی‌دادند، به اشتباه کاشتیم و در نهایت هم نتیجه‌ای نامناسب و ناخواسته به دست آوردیم.

هوش مصنوعی: ای کاش تخم (نطفه) ما از بین نرود، تلاش و کوشش ما پذیرفته نشود.

هوش مصنوعی: سرنوشت ما مانند چاره‌ای نداشته، به زمین افتاده است؛ زیرا که می‌دانیم هسته‌ی وجود ما نیز به خاطر این ناچاری، به تباهی رفته است.

هوش مصنوعی: از این پس به طور حتم روزی خواهد آمد که ما به بالاترین درجات و عوالم دست پیدا خواهیم کرد.

هوش مصنوعی: دعای ما و عبادت‌هایمان به جایی نمی‌رسد و در حال سقوط به پست‌ترین درجات قرار گرفته است.

هوش مصنوعی: همان‌طور که عبادت‌ها و کارهای نیک ما، از جمله نماز و روزه‌داری‌مان در طول سی سال، تاثیرگذار است،

هوش مصنوعی: این بیت بیان می‌کند که جز با فاصله و بدبختی، هیچ چیزی به آرامش و امیدواری ما اضافه نمی‌شود و درهایی به روی ما گشوده نمی‌شوند.

هوش مصنوعی: نه قدرتی برای سروری وجود دارد و نه حالتی که آرامش بدهد، دل به درمان و آسایش نخواهد رسید.

هوش مصنوعی: هیچ نغمه‌ای از نی نمی‌شنوم که آرامش و روشنی بیاورد، و هیچ‌یک از دردهای ما را درمان نمی‌کند.

هوش مصنوعی: ای کاش که عمر ما هدر نمی‌رفت، عمر ما در راه انصاف و عدالت سپری نمی‌شد.

هوش مصنوعی: متاسفانه سرمایه‌گذاری‌هایمان ثمری نداشت و تلاش‌هایمان تنها به دود و شعله تبدیل شد.

هوش مصنوعی: زندگی انسان در کمال تاسف به هدر می‌رود، صرف در گفت‌وگوهای بی‌حاصل، آزارها، خستگی‌ها و خیال‌پردازی‌ها.

هوش مصنوعی: ای دوستان، اکنون مرا به حال خود بگذارید، کاش می‌توانستم دلی خسته را به شما نشان دهم.

هوش مصنوعی: ای دوستانم، لحظه‌ای مرا یاری کنید تا از دغدغه‌هایم کمی آرامش بگیرم.

هوش مصنوعی: مدتی را با درد و رنج خود تنها زندگی کردم، در حالی که دل‌زده و نگران غم‌هایم بودم.

هوش مصنوعی: مدت‌ها با یکدیگر در کنار هم بودیم، ای دوستان. آنچه که باید گفته می‌شد، هم به وضوح بیان شد و هم در خفا.

هوش مصنوعی: ما چندین جشن و پارتی برگزار کردیم و بعد از آن، مدت‌ها در کنار هم نشستیم و باز هم از جا بلند شدیم و به تفریح و شادی ادامه دادیم.

هوش مصنوعی: در شب‌های بسیاری شمع‌ها را روشن کرده‌ایم و از یکدیگر داستان‌ها و تجربیات زیادی یاد گرفته‌ایم.

هوش مصنوعی: اگر خوب باشد یا بد، به اندازه کافی کافی است. حالا از تنهایی‌ام بیرون می‌آیم.

هوش مصنوعی: شما موضوع جدیدی برای بحث ندارید و من هم در موقعیتی هستم که خیلی طولانی است.

هوش مصنوعی: از گفت و گوی ما برای من گشایشی پیش آمد و برای شما نیز نفعی به دنبال داشت.

هوش مصنوعی: حرف‌های بی‌فایده دیگر چه فایده‌ای دارد؟ تا کی به ریش ما بخندی و خودت را هم مسخره کنی؟

هوش مصنوعی: زمان گذشت و سال‌ها و ماه‌ها سپری شدند، روزها و صبح‌ها و شب‌ها یکی پس از دیگری رفتند و به پایان رسیدند.

هوش مصنوعی: اگر از روزگار فقط نیم‌روزی باقی مانده باشد، ای همدلم، با خودت مرا به سفر ببر.

هوش مصنوعی: می‌خواهم به دشت و کوه‌ها بروم تا گاهی با صدای بلند، از دلتنگی و ناراحتی اشک بریزم.

هوش مصنوعی: برای اینکه وضعیت زندگی‌ام را بسنجید، نگاهی به کارهای خودم می‌اندازم.

هوش مصنوعی: دوستان، لطفاً جمع را خالی کنید تا من بتوانم از زیبایی و نازهای این و آن لذت ببرم.

هوش مصنوعی: محفل من به خاطر حضور شما به تنگی افتاده و سینه‌ام از این که در میان مردم نیستید، تنگ است.

هوش مصنوعی: هر فردی ویژگی‌ها و حال و هوای خاص خودش را دارد، اما من که بیچاره‌ام، تمام وجودم تحت تأثیر یک حالت قرار گرفته است.

هوش مصنوعی: تمام آرزوها و خواسته‌های یک دنیا در کجا می‌باشد و در مقابل، وجود لوحی که دارای صد رنگ متضاد است، در کجا قرار دارد؟

هوش مصنوعی: وقتی نمی‌توان دو چیز متضاد را با هم جمع کرد، باید خود را از چنین محدودیت‌هایی رها ساخت.

هوش مصنوعی: از قید و بندها رها شوید و آزادی را تجربه کنید، بدون اینکه درگیر تضادها و تناقضات زندگی باشید.

هوش مصنوعی: اگر روز و شب تحت فشار و بار زندگی باشی، هرگز برایت کاری انجام نخواهد شد و این خود تو هستی که باید کاری بکنی.