هوش مصنوعی: در گذشته، یک تاجر وجود داشت که هیچ وقت از فکرهای ناامیدکننده و زیان‌آور آگاه نمی‌شد.

هوش مصنوعی: اگر سنگ یا خاکی از زمین را خریداری می‌کردی، ارزش و جایگاهت به اندازه‌ای بالا می‌رفت که نایاب و گرانبها می‌شدی، مانند مرواریدی با ارزش.

هوش مصنوعی: شخصی به بغداد رفت تا امتحانی را بدهد. در این سفر، صد شتر خرما خرید و سپس حرکت کرد.

هوش مصنوعی: به سمت بصره می‌رود تا در معامله و خرید و فروش زیره خرما را قیمت‌گذاری کند.

هوش مصنوعی: زیره را به سمت کرمان می‌برند و سیب را به سوی اصفهان ارسال می‌کنند.

هوش مصنوعی: در اینجا، فرد به این فکر می‌کند که بخت و روزگارش را از طریق عمل و اقدام‌هایش بسنجد، و این موضوع باعث می‌شود که او به سرعت و با شتاب بیشتری به سمت اهدافش پیش برود.

هوش مصنوعی: اتفاقاً پادشاه بصره برای شکار از بصره خارج شد و با گروهی زیاد به این کار رفت.

هوش مصنوعی: در هر سو به دنبال شکار می‌رفت و گاهی اسب از سمت راست و گاهی از سمت چپ می‌افتاد.

هوش مصنوعی: در پایان، از این ماجرا و قضاوت‌های بی‌اساس، نتیجه‌ای جز اینکه انگشتری از انگشت شاه افتاد، به دست نیامد.

هوش مصنوعی: این جمله به ارزش و بهایی اشاره دارد که برای کالا یا چیزی در نظر گرفته شده است. این بها همچنین به تأثیرات و هزینه‌های مختلف مناطق دیگر مانند کشمیر، ختن، مصر، شام و یمن ارتباط دارد. به عبارتی، قیمت این چیز به اندازه‌ای قابل توجه است که می‌تواند معادل با هزینه‌ها و مالیات‌هایی از مناطق مختلف باشد.

هوش مصنوعی: در جستجوی چیزی، پادشاه، امیر، وزیر و سپاهیان همگی آمدند.

هوش مصنوعی: آنها بیشتر تلاش کردند اما در نهایت نتیجه کمی گرفتند و در پایان از ادامه تلاش کردن منصرف شدند.

هوش مصنوعی: گروهی که در جستجوی شاهی لجوج و خشمگین بودند، از تلاش خسته شده و از اسب پایین آمدند.

هوش مصنوعی: او بر تپه‌ای از خاک نشسته و از رفتار پیشکارانش ناراحت و خشمگین است، در حالی که همه آنها روی زمین ایستاده‌اند.

هوش مصنوعی: او از خشم به اطراف نگاه می‌کرد و کاروانی را می‌دید که از راه می‌آید.

هوش مصنوعی: گفتند که این کاروان به سمت من آمده است تا از جایی که هستند و مکانشان بپرسم.

هوش مصنوعی: برای این که بپرسم قیمت و ارزش این افراد چیست، باید بدانید که هر یک از شما مسئول است و هر یک از شما، رهبری گروهی را بر عهده دارد.

هوش مصنوعی: من تا وقتی که بفهمم در اینجا هستم، اگر نیازی باشد، می‌گویم.

هوش مصنوعی: شاه به مانند یک چوپان است و رعیت همانند گله‌ای از حیوانات. وقتی که چوپان مراقب گله نباشد، چگونه می‌تواند از گله نگهداری کند؟

هوش مصنوعی: اگر رعیت به سوی پیشوای خود نرود، باید که پیشوا به سوی او بیاید.

هوش مصنوعی: سلطانی واقعی کسی است که فرودستان و دردمنشان را به سوی خود می‌خواند و به مشکلات و رنج‌های آنان توجه می‌کند.

هوش مصنوعی: اگر کسی دارای نقصی باشد و نتواند به خوبی حرکت کند یا ببیند، باز هم از راه دور به سوی او می‌رود.

هوش مصنوعی: به آرامی حالشان را می‌پرسند و از دردشان آگاه می‌شوند.

هوش مصنوعی: بسیاری از افراد ناتوان و بیماران هستند که زیر پای گرگ‌های درنده و بی‌رحم افتاده‌اند.

هوش مصنوعی: بسیاری از گنجشک‌ها که درختی برای نشستن و آواز خواندن ندارند، در اطراف او (که نماد یک مکان خاص است) پرسه می‌زنند و دور او را پر کرده‌اند.

هوش مصنوعی: هر کس که قدرت و توانایی بگیرد، در پی شکار دل‌های عاشق و شوریده‌احوال خواهد بود.

هوش مصنوعی: دل‌ها را از درون سینه‌ها بدزدند و در میان دل‌های پر از احساس و زخم‌ها جای دادند.

هوش مصنوعی: وقتی که شاه در کاخ نشسته و به امور حکومتی نپردازد، چگونه ممکن است که شهر و دیار به آسایش و آبادانی برسد و از ویرانی دور بماند؟

هوش مصنوعی: ای پادشاه، بیدار و هوشیار باش! زمان خواب تو نزدیک است، پس هوشیاری خود را حفظ کن.

هوش مصنوعی: شاه کسی نیست که در نیمروز بخوابد؛ در حالی که صد شخص دردکشیده و عریان در برابرش هستند.

هوش مصنوعی: در دنیای امروز، برخی از افراد در رفاه و آسایش زندگی می‌کنند و در حالی که دیگران در فقر و تنگدستی به سر می‌برند. برخی از افراد می‌توانند با تجمل و ثروت زندگی کنند، در حالی که عده‌ای دیگر بدون پوشش و در شرایط سختی به سر می‌برند.

هوش مصنوعی: من در این مسیر بسیار چیزها دارم که برای گفتن و بیان کردن، اما اجازه بده که به خاطر تنگ‌شدن فضا، بیشتر از این صحبت نکنم.

هوش مصنوعی: حالت اکنون من به قدری تنگ و ناراحت است که حتی کسی که باید حرف‌هایم را بشنود، نمی‌تواند بشنود.

هوش مصنوعی: وقتی فرمانروا در بصره به کاروان رسید، از آن‌ها پرسید که کاروان‌سالار شما کیست؟

هوش مصنوعی: مرد بازرگانی به نزد استاد رفت و به خاطر آن پادشاه بزرگ، ستایش‌های زیادی کرد.

هوش مصنوعی: گفتی از کجا می‌آیی و چه باری همراه داری؟ آیا در جایی این بار تو را رها کرده‌ای؟

هوش مصنوعی: گفت که از بغداد به سمت بصره سفر می‌کنم و محموله‌ام شامل خرما و دانه‌های خرماست.

هوش مصنوعی: آیا می‌خواهی خرما را به بصره ببری؟! آیا احمق هستی یا در حال تجارت هستی؟!

هوش مصنوعی: وقتی که قلم به اینجا رسید، ای مرد باهوش! خون درون سینه‌ام به猛烈 جوانب آمد.

هوش مصنوعی: چون صدایی در جان من گفت: «تو از کسی که به تو بی‌احترامی کرده، احمق‌تر هستی.»

هوش مصنوعی: عمر ارزشمندی که داری را ارج نه، پس بیا ببین چه بهره‌ای می‌توانی از آن ببری؟

هوش مصنوعی: آموختن علم و دانش برای توست یا هدیه‌ای برای مربیانی که نیکوکارند.

هوش مصنوعی: آنچه از زندگی و روح خود به دست آورده‌ای، خوب است که آن را به علم و دانش آموزش داده‌ای و بابتش هزینه کرده‌ای.

هوش مصنوعی: تو چیزی را به دیگری دادی و در مقابل، چیزی از او گرفتی؛ این تبادل، تحت شرایط مختلفی انجام شده است.

هوش مصنوعی: برای خودت بگو این را به آن جمعی که جبرئیل در آنجا حضور دارد و یکی از شاگردانش در مرتبه پایین‌تری است.

هوش مصنوعی: ای بلند مرتبه، چرا شرم نمی‌کنی؟ شصت سال از عمر خود را هدر داده‌ای.

هوش مصنوعی: شصت سال زندگی‌ام را صرف کرده‌ام، اما چه چیزی را به دست آورده‌ام؟ من چه صحبت‌هایی کرده‌ام و دیگران چه گفته‌اند.

هوش مصنوعی: برای یادگیری علم و دانش، باید تمام جوانب را از بالا، جلو و پایین بررسی کنی تا بتوانی مانند جبرئیل، الهام و آگاهی را کسب کنی.

هوش مصنوعی: تو عمرت را صرف اندیشه‌های پوچ و خیالی کرده‌ای، ای غمگین، در حالی که تنها به دانش و اطلاعات سطحی اکتفا کردی.

هوش مصنوعی: آیا کاری که به تو نمی‌آید، قابل قبول است؟ آیا نظم و ترتیب من مجاز است یا نه؟

هوش مصنوعی: آیا در آسمان، راهی برای به وجود آمدن تغییرات بزرگ وجود دارد؟ آیا این آسمان توانایی ایجاد آن را دارد یا ناتوان است؟

هوش مصنوعی: آیا این واقعیت‌ها و اشیاء وجود دارند یا اینکه فقط شکل‌هایی هستند که از حقیقت بی‌خبرند؟

هوش مصنوعی: پروردگارا، چه‌قدر انواع مختلف چیزها وجود دارد؟ اگر نمی‌دانم، با این هدفی که دارم چه باید بکنم؟

هوش مصنوعی: چند متر فاصله است بین زمین و آسمان؟ می‌خواهم بگویم که از دنیای مادی خود فراتر برو و خودت را از قید و بندها آزاد کن، ای فلانی!

هوش مصنوعی: چند بار می‌خواهی خیال‌پردازی کنی؟ وقتی که در نهایت خود را به عنوان یک عالم معرفی می‌کنی؟

هوش مصنوعی: اگر علم به این شکل است، پس بهتر است آن را کنار بگذاری و به جای آن، صد شتر را به من بدهی و از علم دو جو بگیری.

هوش مصنوعی: ای عمو، به هنر سبدبافی یاد بگیر تا بتوانی از آن، لقمه نانی برای خود به دست آوری.

هوش مصنوعی: اگرچه دانش فقه و احکام در میان مؤمنان بسیار ارزشمند است، اما تو ای پسر باید به آن توجه کنی.

هوش مصنوعی: اما امروز تمامی تصورات و خیالات تبدیل به مانعی شده‌اند که جلوی پیشرفت و تکمیل کار را می‌گیرد.

هوش مصنوعی: فقه به خوبی به ما رسیده، اما فقط برای عمل کردن به آن نیست، بلکه بیشتر برای بحث و جدل و تعریف و تمجید استفاده می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر پشکلی از تن خود بپرد، چون به دلیلی کور شود، بر اثر دیدن چشمان مرد هرمزی است.

هوش مصنوعی: آیا آن مال به صاحبش می‌رسد یا به قاضی هرمز تعلق می‌گیرد؟

هوش مصنوعی: اگر پرنده‌ای افسانه‌ای از قاف دور بیفتد، آیا تو با چند بار کشیدن دلو از آن چاه، می‌توانی از وجودش باخبر شوی؟

هوش مصنوعی: اگر خون قاعدگی از گوش زن بیاید، در این صورت حکم آن چه خواهد بود؟ بگو ای بوالحسن!

هوش مصنوعی: اگر زنی از جن حامله شود، آیا ارث او از جن خواهد بود یا از انسان؟

هوش مصنوعی: صرف کردن عمر در این راه اشتباه بزرگی است، چرا که این مسیر فقط به اشتباهات پیاپی منجر می‌شود.

هوش مصنوعی: ای برادر، تو آن‌قدر مشغول کارها و مسائل مختلف هستی که حتی خدا هم می‌گوید کافی است.

هوش مصنوعی: اگر بدانی که در آینده چه اتفاقاتی می‌افتد، حتی زمان برای ناراحتی و فکر کردن درباره‌ی مشکلاتت نخواهی داشت.

هوش مصنوعی: ای مرد با انصاف، خود را به قضاوت بگذار، آیا هیچ انسان عاقل چنین کاری انجام می‌دهد؟!

هوش مصنوعی: آیا زمان ارزشمند خود را صرف یاد گرفتن و بازی کردن با ابزارهای بی‌فایده می‌کنی؟

هوش مصنوعی: آوردن نام چیزی به دلیل نادانی و جاهلیت، مثل این است که آن را به فرشتگان نشان دهیم و بعد از آن بخواهیم که درباره‌اش قضاوت کنند.

هوش مصنوعی: به نظر مرد عاقل، این کار زشت‌تر است یا اینکه تو را به بصره ببرند و خرمای تازه‌ای به تو بدهند؟

هوش مصنوعی: وقتی که تاجر این را شنید، به خاطر وضعیتش بر زمین نشست و گفت: ای جان بی‌ارزش.