هوش مصنوعی: روزی راستی به نقل داستانی گفت، که حقیقتش همانند جان ماست و هیچ چیز دیگر.

هوش مصنوعی: در قزوین یک بار ملاقات کردم که در آن دیدار، بین ما دوستی و صفای زیادی وجود داشت.

هوش مصنوعی: سال‌ها با هم بودیم و به هم پیوسته بودیم، اما اکنون جانمان یکی است و تن‌هایمان جدا.

هوش مصنوعی: چشم‌مان به روز روشن است و در شب با هم جشن و شادی داریم، به طوری که عطر محبت‌مان فضای شب را معطر کرده است.

هوش مصنوعی: پروردگار مهربان چهار نعمت خوب به او عطا کرده بود که در جوانی از آن‌ها بهره‌مند شود.

هوش مصنوعی: سه نفر از آنها که کوچکتر بودند، کار پدر را به عنوان الگو و منبعی برای خود قرار دادند.

هوش مصنوعی: در آن زمان به هر یک از آنها مقداری پول و سرمایه داده بود و به این ترتیب در کار تجارت دستشان را باز گذاشته بود.

هوش مصنوعی: وقتی به اینجا و آنجا سفر می‌کنم، گاهی در روم و گاهی در یمن هستم، گاه به هند می‌روم و گاهی هم در ختن.

هوش مصنوعی: پدر در دیلمان نشسته است و سه فرزندش در گوشه و کنار دنیا پراکنده‌اند.

هوش مصنوعی: گروهی از مردم به طور مداوم و با اشتیاق در روز و شب به دنبال کسب مال و مقام هستند تا به هدف خود برسند.

هوش مصنوعی: انسان‌ها در زندگی عادی خود معمولاً از هیچکس نصیحتی نمی‌پذیرند، مگر اینکه درباره مرگ صحبت شود. در آن زمان، همه تحت تأثیر قرار می‌گیرند و متوجه اهمیت زندگی و لحظه‌ها می‌شوند.

هوش مصنوعی: هر کس چیزی می‌گوید، اگر فردی آن را نپذیرد و به دنبال دلیل و برهان برود، در نهایت ممکن است که این رفتار او به سرنوشت بدی منجر شود و جانش در خطر بیفتد.

هوش مصنوعی: می‌گوید: حالا دیگر بس کن و حرف نزن، چرا که من به چشم خودم دیدم که تو چی کار کردی و چقدر کافی بود.

هوش مصنوعی: این فرد، فرزند برتر و برجسته‌ای است که در ماه و سال‌های قبل به پدرش افتخار می‌کرد و در میان مردم شناخته شده است.

هوش مصنوعی: نانکی در حال خوردن غذا بود و در عین حال لباسی را پاره می‌کرد. او در مسیر خود به راه خود ادامه می‌داد و به دنبال شجاعت و افتخار می‌گشت.

هوش مصنوعی: وقتی آن دوست را دید که در نظر دیگران به ویژه در برابر پدرش بسیار محترم و با اعتبار است.

هوش مصنوعی: او به حضور او نشسته و رازی را فاش کرد و دربارهٔ پدرش که صاحب هفتصد گله بود، سخن گفت.

هوش مصنوعی: چرا تو می‌خواهی مرا انتخاب کنی؟ چه چیزی در این مدت از من دیده‌ای که چنین تصمیمی گرفته‌ای؟

هوش مصنوعی: آه از بدبختی من! من به دلیل افول شانس خود، مثل خورشیدی که غروب می‌کند، در حال سقوط و شکست هستم.

هوش مصنوعی: من زهر را از این جام می‌نوشم، در حالی که دیگران حلوا می‌خورند و من تنها چیزی تلخ را تجربه می‌کنم.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به تتبع در علل زیان یا ضرر خود اشاره می‌کند و در ادامه از این می‌پرسد که چه چیزی باعث سر و صدا و ناراحتی‌اش شده است. به طور کلی، شاعر در جستجوی دلیل ناخرسندی و آشفته‌خاطری خود است.

هوش مصنوعی: من در چه زمانی زراعت گندم کردم که اکنون وقت برداشت جو رسیده است؟

هوش مصنوعی: در شهریور به دشت می‌رویم و زمین را شخم می‌زنیم تا گندم‌ها را برداشت کنیم و آردی خالص و تمیز تولید کنیم.

هوش مصنوعی: گندم باارزش و قیمتی چون لؤلؤ (گنج) به دست می‌آید. جایگاه گندم می‌تواند دانه‌های قیمتی و زیبا همچون گوهر و مرجان را فراهم کند.

هوش مصنوعی: هر چیز خوبی که سرنوشت خوب داشته باشد، در کار خود موفق می‌شود و آنچه را که می‌خواهد، به دست می‌آورد.

هوش مصنوعی: شخص خوشبخت، در گودالی از خاک قرار دارد و در زیر خاک، مروارید خالصی را به ارمغان می‌آورد.