هوش مصنوعی: این بیت به دعوت به توجه و تلاوت آیات الهی اشاره دارد. از فرد خواسته می‌شود که با نگاهی به آیات الهی، وجه خود را به سوی آسمان و حقیقت تغییر دهد و قدری از دنیای مادی دور شود. به نوعی، تلاشی است برای ارتقاء روحی و معنوی از طریق مطالعه و درک معانی عمیق.

هوش مصنوعی: آن دوست وفادار و نیکو خصال گفت: جز این نیست که دانش او منبع فخر من است.

هوش مصنوعی: در این بیت گفته می‌شود که اگر کسی از روح القدس یا الهام الهی مدد نگیرد، دعا و درخواست او به جایی نمی‌رسد و نتیجه‌ای نخواهد داشت. به نوعی نشان‌دهنده اهمیت رحمت و راهنمایی الهی در تحقق خواسته‌ها و دعاهاست.

هوش مصنوعی: او از شعله‌های آتش نمی‌ترسید و در دلش جز یاد آن یکتن هیچ چیزی نبود.

هوش مصنوعی: پس به وسیله آن طناب محکم، در آتش افتاد و از دستگاه منجنیق به سمت جلو پرتاب شد.

هوش مصنوعی: منجنیق به خاطر غم و ناراحتی بی‌قرار شده و آتش به خاطر شرم تو به حالت آب درآمده است.

هوش مصنوعی: زمانی که او به آتش افتاد، فوری گفت: "ای دانای راز، حال و روز مرا تماشا کن."

هوش مصنوعی: حق با وقار و سرزنش وارد شد و به سوی آن آتش پر از شگفتی خطاب کرد.

هوش مصنوعی: سرد و آرام باش، زیرا من می‌گویم که باید مانند بهشت برین آرام و سالم باشی.

هوش مصنوعی: ای آتش، حرارت تو را به دور برانم، ای شرارت، از این شعله دور شو.

هوش مصنوعی: از این آتش و حرارت کم کن و آرام بگیر، همه چیز را که بر اثر آتش به وجود آمده بپوشان و محافظت کن.

هوش مصنوعی: ای دره، تو باید با شهامت و غیرت خود، به اندازه‌ای باشی که حسادت همه‌ی کشمیر و دیگر سرزمین‌ها را برانگیزی.

هوش مصنوعی: ای آتش خشمگین، به گلستان تبدیل شو؛ ای سرزمین شوره‌زار، به باغ نرگس تبدیل شو.

هوش مصنوعی: به دنیای زیبایی و سرسبزی قدم بگذار، جایی که گل‌ها و درختان هستند، و از طبیعت و زندگی لذت ببر.

هوش مصنوعی: چشمه‌ها در این دشت به طور مکرر جاری می‌شوند و ارواح و نورها را به وجود می‌آورند.

هوش مصنوعی: خارها به گل‌های خوشبو تبدیل می‌شوند و سنگ‌ها به جواهرات قیمتی بدل می‌گردند.

هوش مصنوعی: بیرون بیاورید گل‌ها را از زمین و میوه‌های جوان را از ساقه‌ها.

هوش مصنوعی: سروها قدهای خود را راست کنید، زیرا جویبارها به وجود شما وابسته‌اند.

هوش مصنوعی: ای بنفشه، به خاطر زیبایی‌ات، سر خود را بر روی چشمه بگذار و ای معبود، آرامش را در خیابان‌ها قرار بده.

هوش مصنوعی: ای بهار، در این دشت زیبا، به گرداگرد خود مانند چتری از پرهای طاووس، زیبایی و رونق بیفشان.

هوش مصنوعی: ای نسیم، از این باغ غافل نشو و دور نرو.

هوش مصنوعی: از این باغ دور شو و با دامن خود عطر گل‌ها را بر موهای سنبل نپاش.

هوش مصنوعی: زمانی که فرمان الهی به آن آتش رسید، خیمه‌های بهار به آن دشت منتقل شد.

هوش مصنوعی: فصل بهار فرا رسیده و آن مکان به زیبایی و طراوت باغ‌های بهشتی تبدیل شده است.

هوش مصنوعی: بهار با جلال و شکوهی همچون یک پادشاه، همراه با درختان سرو، شمشاد و چنار به میدان آمده است.

هوش مصنوعی: در آن دشت، از ابرها چادری از نور و درخشش برپا شد که به زیبایی همچون نقره می‌درخشید.

هوش مصنوعی: نسیم ملایم و خوشبو بر روی فرشی از سبزه و گل می‌وزد و با لطافت خاصی دامن این زیبایی را به آرامی تکان می‌دهد.

هوش مصنوعی: در هر گوشه، چشمه‌ای از آب زلال جاری است و بر کنار هر چشمه، درخت سرسبز و بلندی به چشم می‌خورد.

هوش مصنوعی: بر روی هر درخت بلند و زیبا، صدایی به مانند ذکر فرشتگان در آسمان به گوش می‌رسد.

هوش مصنوعی: در هر گوشه‌ای گلی در حال شکوفایی است و در کنار هر گل، گل دیگری در اوج زیبایی خود قرار دارد.

هوش مصنوعی: هر گلی که وجود دارد، عطر و صدای دلنواز آن، مورد توجه و ستایش پرندگان خوش‌نوا قرار می‌گیرد.

هوش مصنوعی: هر طرف شاهد زیبایی‌هایی هستیم که مانند عروس‌های باغ گل می‌درخشند و در کنار هم جمع شده‌اند.

هوش مصنوعی: مانند رقاصانی که از هر سو به رقص در می‌آیند، درختان سرو و چنار با جنبش و شادی، پا به زمین می‌کوبند و شاخه‌های خود را به سمت آسمان می‌افشانند.

هوش مصنوعی: موهای پریشان و زیبای سنبل به نسیم صبح آغشته شده و چشم‌های نرگس پر از شرم و حیا هستند.

هوش مصنوعی: آنچه که می‌گویم و توضیح می‌دهم، از آنچه در کلمات جا می‌گیرد فراتر است و توان بیان آن را ندارم.

هوش مصنوعی: در این باغ زیبا، خوشحالی به پا می‌خیزد. این آتش عشق تو را به خود جلب کرده و تو را به سلامی فرا می‌خواند.

هوش مصنوعی: آن مملکت که خداوندش را بزرگ و محترم قرار داده است، با خلیل الله (ابراهیم) دوستی و همسایگی برقرار کرد.

هوش مصنوعی: همان‌طور که مؤمنان در قبر از دنیای پاک و الهی دوستان و همراهانی دارند.

هوش مصنوعی: کافران نیز مجبورند با عذاب و در مکانی بدی زندگی کنند و همدمی برای خود داشته باشند که بسیار ناامیدکننده و ناپسند است.

هوش مصنوعی: ای همراه خوب و بد، در آن دنیا مهمان تو نخواهی بود.

هوش مصنوعی: تا زمانی که در کنار تو بودم، همیشه همراهم بودی و گاهی رفیق من بودی.

هوش مصنوعی: همواره در کنار تو هستم، چه در شب که به خواب می‌رویم و چه در روز که همراه تو هستم در کار و سفر.

هوش مصنوعی: هرگز از تو جدا نمی‌شدم، خواه در مسجد باشی یا در بیابان.

هوش مصنوعی: پرده‌ای وجود داشت، اما بر چشمانت پرده‌ای کشیده شده بود و چیزی در گوشت بود که صدای در را نمی‌شنیدی.

هوش مصنوعی: تو حتی همدم و همراه خود را نمی‌دیدی و تنها در کنار دیوار و مکان سرد و تاریک نشسته بودی.

هوش مصنوعی: این یک خانه دلنشین و روشن است که سقف و ورودی آن پر از نورهای پاک و زیباست.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که وجود ما نیز چون جان ما معطر و خوشبو است و پر از عطرهای خوشی مانند مشک و عنبر.

هوش مصنوعی: نمی‌داند اما می‌داند که زیبایی چهره کیست و عطرها از کجا به مشام می‌رسند.

هوش مصنوعی: زمانی که پرده جسم از میان کنار برود و از مرگ، روشنایی جسم و جان نمایان شود.

هوش مصنوعی: دلربایی تمام وجودش از نور پاک پر شده است و با نگاهی پر از طعنه، به چهره‌ای که مانند خورشید می‌درخشد، خیره می‌شود.

هوش مصنوعی: هزاران نافه خوشبو از مشک ختن در برابر خطی که او دارد، چیزی به حساب نمی‌آید.

هوش مصنوعی: این نور نشانه چهره زیبا و درخشان اوست و این عطر، از گل‌های سرسبز باغ او ناشی می‌شود.

هوش مصنوعی: لذت ملاقات و بودن با هم، بدون هیچ مانع یا پوششی، گفت‌وگویی است که جان را پرورش می‌دهد و احساس خوشحالی و شوق را به ارمغان می‌آورد.

هوش مصنوعی: پس از مرگ، ای محبوب، جان تو بیشتر از آنچه که هست ارزشمند و نور تو بوی دلپذیری را منتشر می‌کند.

هوش مصنوعی: یک نفر دیگر نیز در حال گذر است و وقتی که به او نگاه می‌کنند، مانند سلطان تنها به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: اما جان او پر از درد و سوز است، سوزهایی که جان را به شدت آزار می‌دهند و این دردها تلخ و ناگوارند.

هوش مصنوعی: مدت زمانی را تصور کن که پر از درد و رنج است، گویی در فصل گرما، آتش دل انسان را شعله‌ور کرده‌اند.

هوش مصنوعی: دردها و رنج‌ها نمایان هستند اما شعله‌های واقعی آنها دیده نمی‌شوند، زخم‌های عمیق و ناراحت‌کننده نیز در ظاهر پنهانند.

هوش مصنوعی: اگر این آتش واقعی نیست، پس این درد و سوزش از کجا نشأت می‌گیرد؟ و اگر این سوزش واقعی است، پس زخم‌های عمیق ناشی از آن چگونه به وجود آمده است؟

هوش مصنوعی: اگر در پیراهنش کسی وجود نداشته باشد، چرا بدنش اینگونه می‌سوزد؟

هوش مصنوعی: کلبه‌ها پر از خاک و غبار است و بخار آتش در آن‌ها دیده نمی‌شود، اما دود آن به وضوح نمایان است.

هوش مصنوعی: این بیت به توصیف حالتی اشاره دارد که شخصی به دلیل آزار و مشقت‌های روزمره و ارتباط با چیزهای ناپسند، به شدت تحت تاثیر قرار گرفته و حتی عطر خوب زندگی برای او به تلخی و زشتی تبدیل شده است. به عبارتی، زندگی روزمره و مشکلات آن باعث شده تا او احساس ناخوشایندی داشته باشد و زندگی‌اش تبدیل به محیطی ناپسند و کدر شود.

هوش مصنوعی: زشتی‌ها و ناپاکی‌ها آشکار است، اما چیزی از بین نرفته و مرده نیست. هر قسمت از او پر از زهر و تلخی نیست.

هوش مصنوعی: این بیت به این معنا است که مرگ به‌طور ناگهانی و بدون هیچ گونه تردیدی، انسان را از دنیا می‌برد و او را از تمام قید و بندهای زندگی آزاد می‌کند. در این حالت، فرد با واقعیت مرگ روبرو می‌شود و نمی‌تواند آن را نادیده بگیرد.

هوش مصنوعی: پیرهنی که می‌پوشی، پر از مارهاست و این نشان‌دهنده‌ی وجود خطرهایی است که در اطراف ما وجود دارد. در واقع، ممکن است در دل یک چیز به ظاهر عادی، مشکلات و تهدیدات پنهانی وجود داشته باشد.

هوش مصنوعی: بر روی ملافه جانش شعله‌ای از آتش و دود نشسته است که از هر سو به بیرون می‌زند.

هوش مصنوعی: اگرچه در ظاهر او ممکن است آرام و بی‌خطر به نظر برسد، اما در باطن ممکن است خطرات و مشکلات زیادی وجود داشته باشد.

هوش مصنوعی: تمام این موارد به هم مرتبط و همراه یکدیگر هستند و او را از مرگ تا سرزمینی که ایمان در آن است، دنبال می‌کند.

هوش مصنوعی: در اینجا می‌گوید که بعد از بیان این موضوع، ممکن است به بحث‌های قبلی برگردم و دوباره به هدف اصلی بپردازم.

هوش مصنوعی: در باغ بهشتی که خلیل (ابراهیم) با افتخار در آن حضور دارد، او با همراه خود به شکلی با شکوه و با احترام ویژه‌ای زندگی می‌کند.