هوش مصنوعی: یک کنیز با نانی در دست به گدا گفت: «بیا و اینجا را بگیر، ما اینجا هستیم.»

هوش مصنوعی: نی نان را گرفت و چیزی نگفت، بلکه با شور و هیجان گفت که همه چیز برای خداست.

هوش مصنوعی: پس از طی کردن چند قدم و بازگشت دوباره، به خدا قسم چیزی را با خود هم‌گام کردم.

هوش مصنوعی: چشمانش پر از اشک است و گلویش گرفته شده، این حالت نشان‌دهنده‌ای از وجود خداوند و آثار او در زندگی‌اش است.

هوش مصنوعی: این گدا با ناله و زاری به صاحبان قدرت گفت که تنها به خاطر حق و حقوقش، به او نان بدهند.

هوش مصنوعی: آن دختر کوچک دوباره نان و آب آورد و گفت: بگیر ای فقیر، سریع‌تر برو.

هوش مصنوعی: دستش را عقب کشید و چند قدمی پیش رفت، اما دوباره به سمت خانه‌اش بازگشت.

هوش مصنوعی: او فریاد زد که ای ساکنان این مکان، به خاطر خدا یک انعام به این گدا بدهید.

هوش مصنوعی: ای افرادی که از نعمت و ثروت بهره‌مند هستید، فراموش نکنید که باید به یاد نیازمندان و گدایان فقیر باشید.

هوش مصنوعی: ای مهربانان، یک شب برای خدا لطف کنید و لقمه‌ای به یاد نیازمندان بردارید.

هوش مصنوعی: ای کسانی که در خواب خوش به سر می‌برید، فراموش نکنید که چه کسانی در حال درد و رنج هستند.

هوش مصنوعی: اهل آن خانه خوراک و غذا را به سوی او آوردند و این باغ را سرسبز و پرثمر کردند.

هوش مصنوعی: چیزی از سوی خداوند صدا زد و دوباره بازگشت و نعره دیگری سر داد.

هوش مصنوعی: او قند و حلوا و شکر را برای خودش آوردند، اما او آنها را نپذیرفت.

هوش مصنوعی: او را با طلا و نقره به غنیمت دادند، اما او آنها را دور انداخت و با صدای بلند اعلام کرد که اینها برای خداست.

هوش مصنوعی: او هرچه از دیگران دریافت کرد و به دست آورد، باز هم از درون خانه‌اش دست برنداشت و به دنبال چیزهای بیشتری بود.

هوش مصنوعی: روزگار فقط به کار او مشغول بود و هیچ‌کس جز او از رازهایش آگاه نبود.

هوش مصنوعی: هر شب و روز، آن گدا بیست بار به خانه‌ات می‌آمد تا آنجا را ببیند.

هوش مصنوعی: زنبیل بر دوش دارد و در دل ندا می‌کند: ای خداوندان کرامت، از من درخواست‌هایی کن.

هوش مصنوعی: وقتی اهالی آنجا چنین دیدند، به سوی او رفتند و پرسیدند که آیا مسافری فقیر است؟

هوش مصنوعی: ما تاکنون مانند تو زیبایی ندیده‌ایم؛ حالا به من بگو آیا تو معشوق هستی یا عشق تو درد و عذاب است؟

هوش مصنوعی: تو آبروی هر گدایی را از بین برده‌ای و خودت میان انبان‌ات شصت دینار جمع کرده‌ای.

هوش مصنوعی: به معنای این جمله می‌توان گفت که در زندگی، نباید به دنبال چیزهای فریبنده و زودگذر بود. نان و روزی واقعی ارزش بیشتری دارند و چیزهایی مانند حلوا، شکر و حتی طلا و نقره نمی‌توانند جایگزین آنچه که در این دنیا ضروری است، شوند. زندگی باید بر اساس نیازهای واقعی و اساسی بنا شود، نه بر اساس لذت‌های زودگذر و مادی.

هوش مصنوعی: آن گدای بی‌نوا وقتی این را از ثروتمندان شنید، گفت: بگذارید من هم مثل آزادگان زندگی کنم.

هوش مصنوعی: اگر من به خاطر آوردن غذای آشی برای یک گدا باشم، اشکم را پاره پاره می‌کنم.

هوش مصنوعی: برای تأمین نان، اگر دور شما بگردم، اشک خود را برای سیر کردن نان‌خوران خود می‌ریزم.

هوش مصنوعی: من عاشق گدایی هستم و شب و روز به این حال زندگی می‌کنم؛ جان من به جان کسی که درخواست می‌کند، وابسته است.

هوش مصنوعی: من درخواست کمک می‌کنم ای دوستان، زیرا این طلب کردن از شما برای من ارزشش بیشتر از زندگی‌ام است.

هوش مصنوعی: ایشان این جمله را گفت و اشک از چشمانش سرازیر شد، و کدخدای آن محل به شدت متحیر و شگفت‌زده باقی ماند.

هوش مصنوعی: مدتی عاشق به شدت گریست و اشک‌هایش مانند باران بهاری ریزان بود.

هوش مصنوعی: عشق در نهایت به اوج خود رسید و سرکشی آغاز شد. کنترل از دست رفت و اسرار آشکار شدند.

هوش مصنوعی: من خود را خدمتگزار و گدای محبوبم می‌دانم و از این خدمتگزاری تنها خواسته‌ام دیدار اوست.

هوش مصنوعی: اگر می‌خواهی رحمی کنی، ای مرد بزرگ، کمی از نوشیدنی دیدارت را به من بده.

هوش مصنوعی: من یک گدا هستم و تنها به یک نگاه نیاز دارم؛ یک نگاه از تو برای من از صد کیسه شکر شیرین‌تر است.

هوش مصنوعی: در مسیر یکدلی، گم شده‌ام و برای یافتن آن، به اینجا آمده‌ام.

هوش مصنوعی: ای دل، یا مرا پیدا کن و به من بازگرد، یا به این دلشکسته و خسته، آرامش و طمأنینه‌ای بده.

هوش مصنوعی: اگر با چشمک خود توجه مرا جلب کنی، سخنان دل را در آستانه حضورت به زبان می‌آورم و از محبت خود بسیار می‌ریزم.

هوش مصنوعی: چه زیباست سرنوشتی که در راه تو به خاک افتد و در گذرگاه تو قرار گیرد.

هوش مصنوعی: ای دل خوشا به حال تو که از عشق تو خون گریه کرده است و ای جسمی که برای دیدن تو فدا شده است.

هوش مصنوعی: روح و جان انسان در حکم یک چیز زیبا و دوست‌داشتنی است، اما برای قربانی کردن و فدای آن، انسان حاضر است تا حتی به خاک پای معشوقش نثار کند.

هوش مصنوعی: این شعر به بیان حالتی از شادی و سرخوشی اشاره دارد که ممکن است سطحی یا گذرا باشد. در آن به یک شخصیت دلپذیر و زیبا اشاره شده، اما همزمان یادآوری می‌شود که همه چیز ممکن است به خاکی و بی‌ارزشی منتهی شود. به عبارت دیگر، زیبایی و شادی ممکن است موقتی باشد و در نهایت به واقعیت‌های زندگی برگردد.

هوش مصنوعی: چشمانم به زیبایی تو خوش است، اما دل من در اسارت گیسوانت گرفتار شده است.

هوش مصنوعی: من به دنبالت می‌آیم چون جستجوی تو برایم شیرین است و از تو صحبت می‌کنم زیرا گفتگوی با تو برایم لذت‌بخش است.

هوش مصنوعی: درد و رنجی که تو احساس می‌کنی برای من مایه‌ی خوشحالی است و ناراحتی تو در دل من مانند گنجی ارزشمند است.

هوش مصنوعی: داستان عاشقان، ای دوستان، همچون دفتر بزرگی خواهد بود که در سراسر جهان گسترش می‌یابد.

هوش مصنوعی: در این لحظه، فرصت را غنیمت شمرده و در فرصتی دیگر، آنچه در ذهن داری را بگو.

هوش مصنوعی: من همواره می‌گفتم که دعا و درخواست‌های اولیا به منظور دفع سرنوشت و بلاها نیست.

هوش مصنوعی: در نظر آنان این مهم است که فرمان‌های پادشاه بزرگوار را اطاعت کنند و به آن عمل نمایند.

هوش مصنوعی: اگر از من بخواهید که دعا کنم، به راستی که خداوند همواره پاسخ می‌دهد. از این رو، ای بزرگوار، بکوشید که در دعا کنید و از او مدد بخواهید.

هوش مصنوعی: اولیاء خدا در دعا به اشاره‌ای بسنده می‌کنند.

هوش مصنوعی: هرگاه از کسی چیزی بخواهی و درخواست خود را به وضوح بیان کنی، ممکن است به نظر ادب نرسد و دست کم گرفته شود.

هوش مصنوعی: یک اشاره به سوی خواسته کافی است تا نیاز خود را برآورده کند.

هوش مصنوعی: مانند آن ایوب که در درد و رنج خود، به خاطر جلوگیری از آسیب و ضرر، دعا نکرد.

هوش مصنوعی: پروردگارا، به من آسیب رسیده است. فقط به یاد تو می‌افتم و بر تو توکل می‌کنم، ای کس که می‌توانی هرگونه تغییر و بهبودی به من بدهی.

هوش مصنوعی: تو بر همه رحیم‌تر و مهربان‌تری و من در گناه و ترس و نگرانی هستم.

هوش مصنوعی: بلاهایی که پیش از این درباره او شنیدی، حق با آن نیکوخصال از آن‌ها سخنی نگفته است.

هوش مصنوعی: یونس نیز در دشواری‌ها به اراده خداوند آشنا شد و در دل دریا قرار گرفت.

هوش مصنوعی: قبل از این، در عمق دریا، هیچ‌کس نگفته بود که خدای یگانه و بی‌نظیر هیچ جفتی ندارد.

هوش مصنوعی: تو ای ذات مقدس و بزرگوار، من همواره در شمار ستمکاران بوده‌ام.

هوش مصنوعی: سرور و رهبر پیامبران، حضرت محمد (ص)، اینقدر هم در دعا سخن نگفت.

هوش مصنوعی: به آن پادشاه تنها نگریسته و با یأس و ناامیدی، امیدی را در دل خود زنده کرده است.