چون ابراهیم از منجنیق بر اتش افتاد، جبرئیل با پیامی از سوی خدا به او نزدیک شد و او را از درگاه عزت الهی مورد حمایت قرار داد.

 جبریل گفت ای برگزیده : آیا چیزی از من می‌خواهی؟ ابراهیم (ع) پاسخ داد: من از تو چیزی نمی‌خواهم، ای جبریل.

 من از هیچ‌کس خواسته‌ای ندارم، طرف حساب من و صاحب اختیارم فقط و فقط یک نفر است.

 نظاره کن این ادب را که در ان شرایط دشوار و سختی، جسارت عرض حاجت و درخواست از خدا نیز نکرد .

درخواست خود  و نیت خواسته اش را ، به طور غیرمستقیم و با کنایه و تحرکاتش بیان کرد .

جبرئیل به او گفت، ای پادشاه! پس از هر کسی که تورا با او کار است ، درخواست کن.

ابراهیم (ع) فرمود : که در اینجا شخصی بیگانه ای در گفتگوی ما وجود دارد به این علت، از علم او اکنون فقط باید به سوال اکتفا کنم.

 این عبارت ها و گفتگوی بی معنا است ، او (هو) به معنی دقیق و اصلی بدون کلام و سخنی که رد و بدل شود آگاه و داناست.

 من نمی‌دانم چه چیزی از آن شخص(هو) می‌خواهم، همانا که فقط خدا میداند چه چیزی برای من راست تر و درست تر است . 

اگر برای من شایسته و مقدر است که بسوزم، برای اینکه آن عمل انجام گیرد باید لب‌ها را دوخت .

 اگر آن شاه نخواهد که جسمم بسوزد، حتی اگر به آتش هم انداخته شوم نخواهم سوخت .

هو(خدا) میتواند آتش را باغی زیبا بسازد و شعله‌هایش را به شکل شاخه‌های گل نسترن درآورد.

چون سرنوشتی که او مقدر کند مورد رضایت و ارامش جان من است، پس آتش و گلستان برای من یکسان است.

من جز انچه او برای من بخواهد چیزی نمیخواهم ، زیرا حال و وضعیت من را خودش می‌بیند و می‌داند.

 آنچه برای من شایسته و سزاوار است، او(هو) همان کار را انجام می‌دهد، چه در آن نابودی باشد و چه در آن آبادانی.

 اگر او بخواهد مرا بسوزاند، من کجا می‌توانم از آتش او بگریزم؟