هوش مصنوعی: ای خدا، تو روشنی‌دهنده هر تاریکی هستی و هر چیز پنهانی که در نبودن وجود دارد، از تو آشکار می‌شود.

هوش مصنوعی: نظم و مدیریت کشور به دست توست، تو هم اوج و بلندی را می‌آفری و هم نشیب و پستی را.

هوش مصنوعی: هر چه وجود دارد از تو سرچشمه می‌گیرد و هر آنچه که به جز توست، بی‌ارزش و ناچیز است.

هوش مصنوعی: نور صورت تو درخششی دارد که تاریکی شب را می‌شکافد و آن را روشن می‌کند.

هوش مصنوعی: صبح به زیبایی آغاز شد و خورشید مانند سمبلی از حیات و وجود، در افق نمایان شد و نور و گرما را به شرق پخش کرد.

هوش مصنوعی: هر دو جهان در خواب غفلت غوطه‌ور هستند و از حقیقت وجود غافلند. آنان به تمام معنا در قهری از عدم و بی‌خبری فرو رفته‌اند.

هوش مصنوعی: تابش نوری بر روی آب موجب شد تا نقش‌های شگفت‌انگیزی بر روی آن پدیدار شود.

هوش مصنوعی: هرکس از خواب غفلت و ناچیزی بیدار شود، در زندگی خود جلوه‌های روشنی را می‌بیند و به شناخت و درک جدیدی دست پیدا می‌کند.

هوش مصنوعی: آن مسکینی که در خواب است، در روزی بی‌خبر از نور آفتاب، ناگهان بیدار می‌شود.

هوش مصنوعی: کوه و دشت و ساختمان‌ها را مشاهده کرد و همه را پر از نور و روشنی دید.

هوش مصنوعی: او بر این باور است که این روشنی و نور دل‌انگیز ناشی از مواد ساده‌ای مانند سنگ، خاک و آب است.

هوش مصنوعی: ای خدا، تویی که نور این عالم هستی و از توست که نور ظهور کائنات حاصل می‌شود.

هوش مصنوعی: به روشنایی که در دل شب تاریک وجود می‌تابد، به نقشی که بر صفحه‌ای خالی می‌زند و به آفرینش به وسیله قلم و لوح اشاره دارد.

هوش مصنوعی: نور و روشنی دنیا از زیبایی چهره توست و عطرهای دلنشین هم از گل‌های باغ تو گرفته شده‌اند.

هوش مصنوعی: جنبش همه موجودات از تو نشأت می‌گیرد. اگر تو بخواهی، آنها به حرکت درمی‌آیند و چهره‌ای تازه به خود می‌گیرند.

هوش مصنوعی: نور هر موجودی از نور توست و هر کمالی تنها نشانه‌ای از بخشندگی توست.

هوش مصنوعی: هر چیزی که وجود دارد، در نهایت به سمت تو برمی‌گردد. هر قرضی که بوده، باید دوباره پرداخت شود.

هوش مصنوعی: شاد باش و با صدای خوش، به طور واضح بگو که به سوی او بازخواهیم گشت.

هوش مصنوعی: ای خدا، ما جز تصورات خود چیزی نداریم و از این تصورات هم چیزی جز آمار و اعداد به دست نمی‌آید.

هوش مصنوعی: دریغ و افسوس بر تفکرات خویش، آنها را کنار بگذار و خیال‌ها و توهمات بسته شده را از گوشه‌های زندگی‌ام دور کن.

هوش مصنوعی: ای خدا، به من توان و فرصتی بده که دستیابی به کارهای مهمی که از دست رفته است، ممکن شود، روزگار خیلی زود از دست رفت.

هوش مصنوعی: ای خدا، چه فریادی از این افکار که این افکار به احصا و شمارش تبدیل شده‌اند!

هوش مصنوعی: نمی‌توانم به آرزوهایم امیدوار باشم، احساس می‌کنم که تمام تلاش‌هایم بی‌نتیجه مانده و به تله‌ای خطرناک تبدیل شده‌اند.

هوش مصنوعی: مار نیست، بلکه اژدهای هفت سر که خودش را به دست و پا و سرش پیچیده است.

هوش مصنوعی: بر این باور بودم که پایم را در چشمه‌ای گذاشته‌ام که آبش زلال و پاک است، اما از نادانی‌ام نمی‌دانستم که در واقع در بیراهه‌ای افتاده‌ام.

هوش مصنوعی: ای خدا، من از شدت ناراحتی و غم به جایی رسیده‌ام که دیگر نمی‌توانم تحمل کنم. دردی که دارم به قدری زیاد است که انگار آب از سرم گذشته و به آخر خط رسیده‌ام.

هوش مصنوعی: ای خدا، من موجودی عجیب و غریب را در مسیر خود دیدم و تصور کردم که این موجود، اسبی سواری است.

هوش مصنوعی: سریع و چابک بر بالای آن نشسته بودم که ناگهان هیونی در حال جنب و جوش نمایان شد.

هوش مصنوعی: گاهی به دریا می‌رود و گاهی بر روی زمین حرکت می‌کند، گاهی به شکل یک رود ظاهر می‌شود و گاهی همچون پرواز در آسمان.

هوش مصنوعی: نی به آرامی و به تدریج می‌خورد و گاهی بر درخت و گاهی بر سنگ ضربه می‌زند.

هوش مصنوعی: گاهی مرا به دامان کوه می‌برد، گاهی به سوی دریا می‌کشاند.

هوش مصنوعی: پاهایم به شدت به شکم نی بسته شده و هیچ آرامشی ندارم، حتی برای یک لحظه نمی‌توانم راحت بنشینم.

هوش مصنوعی: نه چیزی برای نگه‌داشتن دارم، نه راهی برای کنترل کردن، نه دلیلی برای به دست آوردن این هیولای خفته یا دیو زنده.

هوش مصنوعی: کنار دریا فردی ایستاده بود و نگاهی به اطرافش می‌انداخت.