هوش مصنوعی: ای خدا، تو هم آشکار هستی و هم پنهان، همه مکان‌ها از تو پر شده‌اند و در عین حال تو بر فراز مکان‌ها هستی.

هوش مصنوعی: نه یاد تو جایی باقی مانده و نه فراغتی است؛ تو به قدری در وجودم نقش بسته‌ای که هر چه بگویم و هر چه تعریف کنم، به مانند بافتن قالی می‌ماند که هر نخ آن نشان‌دهنده‌ای از تو باشد.

هوش مصنوعی: ای پاک و خالص از هر چیزی و بالاتر از هرچیز که بگویم، تو فراتر از آنی.

هوش مصنوعی: پاکی و خلوص، نه از ستایش و تسبیح ما به دست می‌آید و نه از گفته‌ها و اشاره‌های ما.

هوش مصنوعی: ای کسی که فراتر از هر توصیف و پاکی هستی، بر من خاک بپاش و مرا از تشبیه و شباهت به دور کن.

هوش مصنوعی: آنچه که ما به عنوان زینت و زیبایی درک می‌کنیم، در حقیقت به ذات پاک تو هیچ ارتباطی ندارد و آن ذات، خالص و عاری از هر گونه آلودگی است.

هوش مصنوعی: برای لحظه‌ای پرده را کنار بزن و بگذار کسی جز عدم را در این جهان نبیند.

هوش مصنوعی: ای خدا، بر جهان جلوه‌ای زیبا و آشکار کن تا همه بفهمند که ما در حقیقت هیچیم و وجودی نداریم.

هوش مصنوعی: نوری بر این فکر و اندیشه ما بیفکن تا اینکه عجب و خودخواهی را از ریشه برکنیم.

هوش مصنوعی: حجاب خود را از زیبایی دل‌نواز او کنار بزن، زیرا نور چهره‌اش آن‌چنان درخشانی دارد که می‌تواند دنیا را بسوزاند.

هوش مصنوعی: زمزمه کن و با نیروی شکوه و عظمت خود بر اسب جاه و مقام سوار شو و این هیاهو و بحث و جدل را کنار بزن.

هوش مصنوعی: پرده را کنار بزن و به خورشید عالم‌تاب نشان بده که چهره سیاه او را بر همگان ظاهر کند.

هوش مصنوعی: خودت را در برابر جهان به نمایش بگذار و به زیبایی خود بپرداز، تا از ویژگی‌های این دنیا چیزی باقی نماند و فقط حقیقت تو جلوه‌گر شود.

هوش مصنوعی: این جهان را نادیده بگیر و آثار آن را از بین ببر؛ زمان و نشانه‌های آن را فراموش کن.

هوش مصنوعی: ای خدا، از این نمایش‌های مکرر و بی‌معنا که مانند گوساله‌ها تکرار می‌شوند، فریاد می‌زنم و شکایت دارم.

هوش مصنوعی: از آنچه در زندگی می‌بینید و تجربه می‌کنید، به آن‌ها بیاموز که این نمایش‌ها و ظاهرها همه گذرا و فانی هستند.

هوش مصنوعی: به‌ویژه من که در این حالتی هستم، با اینکه پا و دستی ندارم، اینطور می‌اندیشم که شاید به نوعی وجود دارم.

هوش مصنوعی: این جمله به نوعی اشاره به تلاطم و بی‌نظمی حاصل از خودخواهی و منیت انسان‌ها دارد. گویا شخص، با استفاده از نماد "خر" به موانع و چالش‌هایی که در اثر گرایش به خودمحوری ایجاد شده، ابراز تأسف می‌کند. این "خر" نمادی از عدم کنترل و بی‌نظمی است که ناشی از غفلت از اجتماعی بودن و اخلاقیات انسان‌هاست. در نهایت، دعوت به خودآگاهی و کنترل این بی‌نظمی است.

هوش مصنوعی: ای زیبایی، با جلوه‌ات مرا بسوزان و نابود کن. مانند درختی که آتش در آن بیفتد، مرا به دودی تبدیل کن.

هوش مصنوعی: ای کاش آتش سوزانی پیدا می‌شد تا مرا بسوزاند، چون این حالتی که دارم خوشایند نیست.

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که دل من به خاطر فکرها و تصورات غلطی که دارم، ناراحت شده است و احساس می‌کنم که این نقصان در درک خودم، برایم خجالت‌آور است.

هوش مصنوعی: از ذهنم این فکر را دور کن و این حس منفی را از وجودم برکنار کن.

هوش مصنوعی: ظاهر خود را نشان بده تا بتوانم از خودم بی‌نیاز شوم، چرا که من قبلاً درباره‌ی این آتش فانی توضیحاتی داده‌ام.

هوش مصنوعی: ای زیبایی، خوشبختانه با تو هر لحظه به شکوه و عظمت رسیده است و جام شراب تو پُر از لذت و سرمستی شده است.

هوش مصنوعی: آرزوهای خود را با توجه به امکانات و توانایی‌هایت اندازه‌گیری کن و در قالبی متناسب با آن‌ها بیان کن. در غیر این صورت، از راهی نامناسب به خواسته‌هایت نمی‌رسی.