هوش مصنوعی: مانند ستاره‌ای در روز که در آسمان نه از جرمش و نه از نورش نشانی نیست.

هوش مصنوعی: کسی به کیوان می‌گوید که ایوان‌نشین است و بر صندلی آسمان نشسته‌ای.

هوش مصنوعی: ای کسی که نورت موجب خرسندی آسمان هفتم است، هفت گردون به خاطر ارزش تو، به تو احترام می‌گذارند.

هوش مصنوعی: هر شب در این محیط رنگی تو را می‌بینم که نور می‌پاشی از سمت راست و چپ.

هوش مصنوعی: در این عرصه، آزادانه فعالیت کن و از ترفندها و نقشه‌های دشمنان در امان باش.

هوش مصنوعی: گاهی از سمت مغرب به سوی شرق می‌شتابی و گاه در غرب به درون دریا غرق می‌شوی.

هوش مصنوعی: گاهی با بهرام، که شخصیتی سخت و بی‌رحم دارد، به جنگ می‌روی و گاهی هم در آغوش ناهید، که نماد عشق و زیبایی است، آرام می‌گیری.

هوش مصنوعی: گاهی با محبت و دوستی، و گاهی با خشم و غضب، و گاهی هم با اشاره‌های گاه‌به‌گاه به اطراف، در حال ارتباط با دیگران هستم.

هوش مصنوعی: خورشید مانند نی که از سمت شرق طلوع می‌کند، سر خود را بیرون می‌آورد، و از تو نشانی باقی می‌ماند، مانند اثر و نشانه‌ای که نی از خود به جا می‌گذارد.

هوش مصنوعی: تو را در اینجا نمی‌بینم، نه در آب و نه در هوا؛ نمی‌دانم کجا می‌گریزی و از من دور می‌شوی.

هوش مصنوعی: شاید روزی با مرگ روبرو شوی، اما جالب است که به نظر می‌رسد وجود تو به طور عجیبی به شب و تاریکی وابسته است.

هوش مصنوعی: این جا دو حالت مطرح شده است: یا تو خود همان کسی هستی که جان‌ها را می‌گیرد (عزرائیل) و یا اینکه تو مانند هابیل هستی و آن شخص مقابلت قابیل است. این مفاهیم به تضاد میان زندگی و مرگ و نیز روابط انسانی اشاره دارد.

هوش مصنوعی: من همان کسی هستم که شب در آسمان با صدایی شاد و مرفه حضور داشتم.

هوش مصنوعی: من نه فرار می‌کنم و نه به نابودی می‌رسم و نیستی را تجربه می‌کنم، نه از خورشید گله‌مندم و نه قضاوتی وجود دارد.

هوش مصنوعی: اما او هست و من نیستم. اگر او خودش وجود دارد، پس من چه کسی هستم؟

هوش مصنوعی: در حضور نور او، نور من هیچ تاثیری ندارد و چشمانم به همین خاطر نابینا می‌شوند.

هوش مصنوعی: آیا تا به حال دیده‌ای که چشمی با نور آشنا شود و دیگر نتواند به چهره‌ام نگاه کند؟

هوش مصنوعی: هر کسی که آن نور را با صدای زیبا و زیبایی اش دید، کیست که او را در نظر بگیرد؟

هوش مصنوعی: اگر یک قطره را ببینی، وقتی تنهاست به نظر می‌رسد کوچک و بی‌اهمیت است، اما وقتی به دریا می‌پیوندد، دیگر قابل تشخیص نیست و وجودش در آن حجم بزرگ گم می‌شود.