هوش مصنوعی: یک کودک نانی را همراه با عسل دارد، در حالی که کودک دیگری فقط نان ساده‌ای را در دستانش دارد.

هوش مصنوعی: او که در عسل غرق شده بود، به طمع افتاد و دستش را به سوی آن کودک دراز کرد.

هوش مصنوعی: ای برادر، تو که از نسل نیکان هستی، من چگونه می‌توانم تنها با نان روزی خود را بگذرانم و پایدار بمانم؟

هوش مصنوعی: اگرچه من از لطف و احسان تو بهره‌ایی ندارم و غریب و دور از مهربانی‌ات هستم، اما تو همچنان مایه‌ی شیرینی و خوشی برای من هستی.

هوش مصنوعی: اگر تو مانند یک سگ به دنبالم بیفتی، می‌بخشممت.

هوش مصنوعی: گفت: من آماده هستم که همواره در خدمت تو باشم و تا زمانی که تو بیایی، منتظر می‌مانم. ای کسی که خیرخواه هستی.

هوش مصنوعی: پس از آنکه رشته ای به گردن او انداخت، او را در هر کوی و برزنی به دنبال خود کشید.

هوش مصنوعی: او به راه خود ادامه می‌داد و صدای غُل و غُرشی از پشت سرش به گوش می‌رسید که نشان می‌داد کسی یا چیزی در تعقیب اوست.

هوش مصنوعی: سگ برای یک انگشت عسل به گردش درآمد، در حالی که این عسل بهتر از صد جرعه شراب است.

هوش مصنوعی: انسانی که به خاطر طمع و خواسته‌های زمینی خود هر چیز را زیر پا می‌گذارد، باید به حال او تأسف خورد و از چنین طمعی بی‌زار بود.

هوش مصنوعی: چشم طمع‌ورز فقط وقتی سیر می‌شود که به خاک گور برسد و دیگر نتواند چیزی بخورد.

هوش مصنوعی: وقتی گرگ از وجود خر نعل طلا را شنید، به خاطر طمعش به خر علاقه‌مند و دلبسته شد.

هوش مصنوعی: پس به خاطر حرص و ولع خود، به سرعت دوید تا به پای خر رسید و با دندان از جایی که بود، چیزی برداشت.

هوش مصنوعی: اگر کسی بخواهد به هدفی بزرگ و مهم برسد، باید از موانع و دشواری‌ها عبور کند و برای دستیابی به خواسته‌اش تلاش کند.