هوش مصنوعی: وقتی شعیب این را شنید، خطاب از طرف حق به او رسید، پس از عبور از چندین پرده که جلوه‌گاه حقیقت بودند.

هوش مصنوعی: کافران به عزت و تلاش بلند تو، هشت بهشت را در چنگال تو می‌بینند.

هوش مصنوعی: وقتی که تو دیگران را از خود دور کردی، ما دستانمان را به آستین تو دراز کردیم، ای کسی که انتخاب شده‌ای.

هوش مصنوعی: ما دستانت را گرفته‌ایم و با محبت تو را به سمت خود می‌کشیم.

هوش مصنوعی: وقتی که تو از آنِ ما شدی، ما نیز در کنار تو هستیم و یار و همدم جان تو هستیم.

هوش مصنوعی: اگر تو در راه ما با دیده‌های خود به ما نگریسته‌ای، من به عنوان طلبکار خون‌ بهایی هستم.

هوش مصنوعی: هرگاه تو ما را از میان همه انتخاب کردی، ما نیز با ناز و زیبایی تو را انتخاب خواهیم کرد.

هوش مصنوعی: ما هم پیام کلیم را برای تو فرستاده‌ایم، آن پادشاهی که به وفا و صداقت می‌اندیشد.

هوش مصنوعی: برای خدمت به تو و تسلی خاطر و محبتت، پیامی ارسال می‌کنم.

هوش مصنوعی: برای خدمت به تو خود را آماده و متعهد می‌کند و سر تسلیم را در برابر دستورات و فرمان‌های تو فرو می‌آورد.

هوش مصنوعی: موسی و فرعون را از کارهای اسرائیلیان دور نگه‌دار.

هوش مصنوعی: ای موسی، به سوی شهرهای مداین برو و در دل خود حرکت کن و با آگاهی به راه محبت و عشق قدم بردار.

هوش مصنوعی: ای موسی، به سوی شهرهای مداین برو و با شتاب حرکت کن، زیرا من در دریای شوق خود به شدت غوطه‌ورم.

هوش مصنوعی: موسای نبی چوب شبان را بر دوش گرفت و به سوی آن پیر پرشور و شوق رهسپار شد.

هوش مصنوعی: آشیانه‌ای امن و پر از آرامش و نشانی از عظمت و قدرت، مانند نهنگ و فیل که در کوه نور قرار دارند.

هوش مصنوعی: برای محبت یار ما، مقام ویژه‌ات را کنار بگذار و به عنوان خدمتکار او درآی.

هوش مصنوعی: به سرعت به سوی مداین برو، چرا که گروهی از مردم به تدریج به آنجا می‌رسند و اوضاع در حال تغییر است.

هوش مصنوعی: گله‌اش را به سوی دشت می‌برد، گاهی به صحرا و گاهی به کوهستان.

هوش مصنوعی: به دنبال گله بگرد و با ما صحبت کن، آوای ناله‌ای برای یادآوری ما سر کن.

هوش مصنوعی: دشت را به یاد ما مانند باغی زیبا بساز و کوه را از یاد ما به دشت بیابانی بدل کن.

هوش مصنوعی: بله، پسرم، هرچند شعیب به دور از هر عیب و شبهه بود، ولی...

هوش مصنوعی: او تاجی بر سر دارد که نشان‌گر مقام و رهبری‌اش است و قامتش به اندازه‌ای زیبا و باصلابت است که گویا لباسی از پیامبری بر تن کرده است.

هوش مصنوعی: موسی سال‌ها به خاطر عشق و محبت، در کنار شبانی و رنج‌کشیدن زندگی کرد.

هوش مصنوعی: بنده او باشید و سپس به مقام والای سرپرستی بر تمام سرپرستان دست یابید.

هوش مصنوعی: هر کسی که در زمینه شعر و نویسندگی فعالیت می‌کند و در این مسیر تلاش و کوشش فراوانی داشته باشد، به تدریج به مقام و جایگاه بالاتری خواهد رسید و به نوعی راهبر و هدایتگر خواهد شد.

دوستان! نوروز فراسیده است شادی کنید و به برگزاری آیین میرِ نوروزی بپردازید.

هوش مصنوعی: عاشقان از تقویم و زمان بندی‌های عادی بی‌نیازند؛ برای آن‌ها، هر لحظه‌ای که عاشق باشند، مانند عید است. در مقابل، عید برای کودکان تنها یک تصور و خیال است که به آن اهمیت می‌دهند.

هوش مصنوعی: کودکان در عید مشغول شادی و بازی هستند، اما عید برای عاشقان و اهل عشق، زمان شادمانی و سرور ویژه‌ای است.

هوش مصنوعی: مردم عادی فقط نام عید را می‌شناسند و جز همین اسم چیز دیگری از آن نمی‌دانند. بله، واقعاً در گذر زمان تفاوتی وجود ندارد.

هوش مصنوعی: در روز عید، مردم غوغایی برپا می‌کنند و شلوغی و هیاهو به راه می‌اندازند، اما دل‌ها پر از غم و اندوه است.

هوش مصنوعی: آنها لباس‌های سبز، سرخ و زرد بر تن دارند، اما دل‌هایشان پر از اندوه و درد است.

هوش مصنوعی: به جای نگرانی درباره لباس و شیرینی عید، باید بر آنچه که بر روی دوش ماست و مسئولیت‌های زندگی‌مان تمرکز کنیم.

هوش مصنوعی: عید زمانی خوشایند است که شیرینی‌هایی مانند حلوا برای خوردن وجود داشته باشد، به ویژه برای آنهایی که خودشان در طول این جشن، در خانواده به عنوان پدر حضور ندارند.

هوش مصنوعی: در شب عید، آن بیچاره در دلهره و اختلاف به سر می‌برد. ای اهل می‌برید! برو و لباس بخر و حلوا بیاور.

هوش مصنوعی: او به زن می‌گوید: «ببین، کیسه خالی است.» و زن در جواب می‌گوید: «کودک نمی‌داند که اینجا چه چیز هست و چه چیز نیست.»

هوش مصنوعی: اگر کسی چشمی باز و بینا داشته باشد، برایش عید است و نه ماتم و غم.

هوش مصنوعی: در جشن‌ها و عیدهایی که مردم به طور عمومی جشن می‌گیرند، نمی‌توان به خاطر تقلید از دیگران، به آن‌ها عید واقعی گفت. این تنها یک نوع تقلید و رسم است، ای عموی عزیز.

هوش مصنوعی: عید فقط برای عاشقان واقعی است و شادی‌اش مخصوص آن‌هاست.

هوش مصنوعی: عید عشق و حقیقت، زمان شادی و جشن است. اما عیدها تنها واژگانی هستند که باید به معنای واقعی‌اش توجه کرد.

هوش مصنوعی: در هیچ زمانی، شادی و لذت عاشقانه‌ای بهتر از این دوران را کسی تجربه نکرده است؛ شب‌های او با ارزش و روزهایش مانند عید است.

هوش مصنوعی: روزهای عاشقانه از هر زمانی شیرین‌تر هستند و برای عاشقان هیچ شبی وجود ندارد که به تلخی بیفتد.

هوش مصنوعی: شبی که عاشق در آن به یاد معشوقش است، نسبت به روز معمولی دیگر خاص‌تر و خوشحال‌کننده‌تر است. روزهای او جشن و شادی را به همراه دارد و نوروز، به معنای سال نو و شروع دوباره، برای او به خوشبختی و سرور تبدیل می‌شود.

هوش مصنوعی: عشق، پایه و اساس تمام شادی‌هاست و انسان در عشق محبوبش احساس آزادی می‌کند.

هوش مصنوعی: عشق تنها چیزی است که ارزش خدمت و وفاداری را دارد و زندگی بدون عشق معنایی ندارد.

هوش مصنوعی: خصوصاً کسی که بنده عشق خداوند است، عاشق آن زیبایی مطلق می‌باشد.

هوش مصنوعی: عشق، بزرگ‌ترین فرمانروای همهٔ موجودات است و در این دنیا، جسم ما بندهٔ آن عشق است، در حالی که جان ما حقیقت و Essence این عشق را تشکیل می‌دهد.

هوش مصنوعی: هر کسی که از این چشمه حیات نوشید، تمام غم‌های دنیا را از یاد می‌برد.

هوش مصنوعی: آرزوهای او با چرخش آسمان برآورده می‌شود و نور این ماه و خورشید بر او تابید.

هوش مصنوعی: هرچه او بخواهد، همان خواهد شد و هرچه او باشد، همان را می‌خواهد.

هوش مصنوعی: او تنها به آنچه که مورد علاقه دوستش است اهمیت می‌دهد و هر چیز دیگری برای او بی‌ارزش است.

هوش مصنوعی: انسان برای در امان ماندن از درد و رنج، خواستار جان خود است، اما برای عشق و درد یار، حاضر است که جانش را فدای او کند.

هوش مصنوعی: دوست ارزشمندتر از خانه و زندگی است، حتی اگر برای او باید خانواده و فرزندان را فدای کنیم.

هوش مصنوعی: جان انسان چه ارزشی دارد، و زن و فرزند چه معنا می‌دهند؟ حتی ارزش زندگی‌ام هم در برابر آن شاه کمترین ارزشی ندارد.

هوش مصنوعی: جان خود را در راه او به قربانی بده، جانم فدای زیبایی چهره‌اش.

هوش مصنوعی: جان و زندگی به فنا رفته و از آن جدا شدن، یعنی کنار گذاشتن خود و ماندن در حالتی از بقا و وجود واقعی.

هوش مصنوعی: فدا کردن جان برای حق، به معنای آزاد کردن جان از قید و بندهای دنیا است. در واقع، حتی اگر جان را فدای هدفی بزرگ کنیم، در حقیقت از محدودیت‌های زندگی مادی رها می‌شویم.

هوش مصنوعی: آن بزرگوار چطور می‌تواند در مراسم آن شاه جا بگیرد، در حالی که برای ورود به چنین جمعی، حتی یک الاغ هم راه ندارد؟

هوش مصنوعی: بدن فدای تو است و جان تو از آنِ توست؛ جان از محبوب توست و بدن از جان تو.

هوش مصنوعی: اگر برای کسی که در حال مرگ است، هدیه ای از عشق و محبت تهیه کنی، به مانند این است که لاشه یک خر را پیش پای سلطان بگذاری.

هوش مصنوعی: در واقع، تو روح خود را از محدودیت‌ها آزاد می‌کنی و او را به مکانی زیبا و دلنشین راهنمایی می‌کنی.

هوش مصنوعی: تو از قید و بند بدن رهایی یافته و جان خود را به خوشی و سعادت واقعی می‌رسانی.

هوش مصنوعی: تو از پیرزنی بزرگ و زشت فرار می‌کنی، در حالی که به سمت حورهایی بی‌نظیر و زیبا می‌روی.

هوش مصنوعی: این که تو آن را قربانی می‌نامی نیست، بلکه حاصل نفس و روح خود اوست.

هوش مصنوعی: اگر بخواهی قربانی کنی، جان عزیز را فدای آن کن و جان خود را با شمشیر تیز بزن.

هوش مصنوعی: روح و جانت را برای او بگذار و در راه او فدا کن، تا دیگر هیچ چیزی از وجودت باقی نماند نه روح و نه جسم.

هوش مصنوعی: در آن زمان که از خود کاملاً آزاد می‌شوی، به تمام معنا در وجودی بی‌نهایت و مطلق وارد خواهی شد.

هوش مصنوعی: اگر خودت را برای محبوب و معشوقت فدا کنی، از بند خوبی‌ها و بدی‌ها رها می‌شوی.

هوش مصنوعی: نه نشانی از شادی مانده و نه از غم، فقط به آرزوها نگاه می‌کنم و می‌گذرم.

هوش مصنوعی: دیگر دل من برای تو نمانده و آرزویی هم ندارم. نه دنبال آبرو هستی و نه حتی در یاد من هستی.

هوش مصنوعی: ای جان من، بیدار باش! اینک نگهبان هوشیار آمده است.

هوش مصنوعی: محتسب در ابتدا به همراه تو بود و از حال تو و حال مخموریت آگاهی داشت.

هوش مصنوعی: دست تو به شدت در دست اوست و سینه ات هدفی برای انگشت او می‌باشد.

هوش مصنوعی: گردنت را به وسیله‌ی بندهای من به زمین می‌آورد و با دو صد تحقیر تو را به خاک می‌زند.

هوش مصنوعی: وقتی که تو در حال شادی و نشاط هستی، از حالت خود بی‌خبر هستی. افسوس بر تو که وقتی از آن شادی و سرخوشی خارج شوی، متوجه خواهی شد که چه حالتی را از دست داده‌ای.

هوش مصنوعی: انسان در برابر مشکلات و دردهای زیاد قرار دارد و احساس ناتوانی می‌کند. او در تلاش است که خود را از این وضعیت دشوار نجات دهد، اما در بسته بودن و محدودیت‌های جدی به سر می‌برد.

هوش مصنوعی: محتسب به همراه صدای طبل و دهل، تو را به حدی می‌زند که نمی‌توانی چیزی بگویی.

هوش مصنوعی: تو را به سوی میدانی می‌برند که در آنجا بدی سرنوشت را می‌بینی.

هوش مصنوعی: در محفل ویژه‌ای که پیامبران و اولیا حضور دارند، چه جلال و شکوهی برپاست!

هوش مصنوعی: افسوس بر آن وضعیت شرم‌آور و ناتوانی، وای بر آن جسارت و احساس شرمندگی.

هوش مصنوعی: قبل از اینکه به آنجا برسی، خوب فکر کن و آگاه باش. با هزاران احساس درد و غم، خودت را آماده کن.

هوش مصنوعی: اگر دردی به دل کسی بیفتد و جهان به خاطر آن سوگوار شود، ای دوست مهربان، تو از این غم کمتر هستی.

هوش مصنوعی: هیچ کسی برای تو غمگین نمی‌شود، جز اینکه فقط زخمی بر سینه‌ی پر از خار تو بزند.

هوش مصنوعی: ای کدخدا، خود را در غم و اندوه غرق کن و برای تن و جان جداگانه‌ات گریه کن.

هوش مصنوعی: گریه کن بر این که جسم تو از بین رفت، چون آنچه که بود از خاک و پستی ساخته شده بود.

هوش مصنوعی: این شخص از نعمت‌های الهی بهره‌مند شده است، اما به جای شکرگزاری و استفاده مناسب از آن‌ها، این نعمت‌ها را بی‌ارزش کرده و نادیده گرفته است.

هوش مصنوعی: این تن انسانی به نوعی از کارهای سرکش و نافرمان از اراده و دستورات پروردگار تشکیل شده است.

هوش مصنوعی: بکا بر بدنت که دنیایی از دردها به آن هجوم آورده و بدن، به خاطر این مشکلات به نمایش درآمده است.

هوش مصنوعی: سال‌ها در کنار روح زندگی کرد اما به زندگی نرسید. غنچه‌ای که بود، در آستانه خزان باز نشد و نتوانست شادابی خود را حفظ کند.

هوش مصنوعی: گریه کن بر حالتی که از زندگی چیزی جز درد و رنج نچشیده‌ای، مانند زخم تیزی که به جان می‌زند و فقط درد می‌آورد.

هوش مصنوعی: آنچه که از روح خود به ارمغان آورده بود، نه از آن چیزی در دل باقی مانده است، نه نشانی از جان و نه نشانه‌ای از نی.

هوش مصنوعی: بدن به زمین ناپاک و زشت بازمی‌گردد؛ جایی که مرده‌های بدبو و رنجور وجود دارند.

هوش مصنوعی: روح به سرزمین زندگی بازمی‌گردد، در حالی که خجالت‌زده، شرمنده و با چهره‌ای سیاه و آلوده به خاک است.

هوش مصنوعی: بال‌ها شکسته و پرها ریخته است و پایه‌های عزت او از هم خراب شده است.

هوش مصنوعی: قبل از اینکه زمان مناسب فرا برسد، عجله نکن و تلاش کن تا قدمی در راه رسیدن به هدف خود برداری.

هوش مصنوعی: تلاش کن تا وجود خود را جان ببخشی و روح را به جایی برسانی که پاک و نورانی باشد.

هوش مصنوعی: وقتی گلی در باغستان باز شود، عطرش در هوا پراکنده می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر گلی با گل دیگری یک روز بنشیند، عطر آن در شب مانند بوی گل تازه احساس خواهد شد.

هوش مصنوعی: بدن تو سال‌هاست که در کنار جانت زندگی کرده و در این مدت نشانه‌ها و دردهایی را تحمل کرده است.

هوش مصنوعی: هیچ نشانی از روح در او وجود ندارد، نه سخنی از جان گفت و نه چیزی از آن شنیده است.

هوش مصنوعی: عمر تو به پایان رسیده و زمان زیادی از آن گذشته، اما هنوز خانه‌ای برای تو در پیش است که باید به آن برسید.

هوش مصنوعی: روز به پایان رسید و رنگ آفتاب کمرنگ شد و نفس‌هایت همه به حالت سرد و خاموش درآمد.

هوش مصنوعی: اگر تو دوستی خوب و نیکو هستی، وقتی که به راه می‌روی و فکر می‌کنی، با من هم صحبت کن.

هوش مصنوعی: زمان کم و راه دشوار است و شتر هم لنگ می‌زند؛ کوه و دشت پر از تیغ و دشنه‌های دشمن است.

هوش مصنوعی: از این به بعد مسیر به سوی پایان می‌رود، بنابراین باید تدبیری اندیشید تا بتوانی آزادی و قدرت پرواز را به دست آوری.

هوش مصنوعی: زمانی برای پرواز و حرکت آزادانه دیگر وجود ندارد. این دوران به پایان رسیده و اکنون همه چیز تغییر کرده است.

هوش مصنوعی: چه کارهایی می‌کنی، آیا عملت مورد قبول است؟ حالا جگہ‌های فعل‌ها تنگ و محدود شده‌اند.

هوش مصنوعی: علم مانند بال و پر است که برای پرواز کردن نیاز به زمان و فرصت دارد. باید مدتی از آن بهره‌برداری شود تا بتواند به خوبی رشد کند و به اوج برسد.

هوش مصنوعی: می‌پرسی آیا می‌دانی طی الارض چیست ای پسر؟ جان و سر خود را در مسیر محبوب داده‌ای.

هوش مصنوعی: شهادت شما در عبور از زمین و آسمان به حقیقت پیوسته و حالا این شهادت به عنوان وظیفه‌ای برای شما قرار گرفته است.

هوش مصنوعی: شهادت به معنای تسلیم شدن در برابر دشمنان نیست، بلکه هدف چیزی فراتر از این است.

هوش مصنوعی: نی در حال غلتیدن در خون خود است و نه به خاطر ضربه تیغ و نیزه، بلکه به دلیل درد و رنجی که در درون خود دارد.

هوش مصنوعی: شاید بهتر باشد که جان و خواسته‌های خود را در راه عشق مورد نیاز قرار دهیم و در طلب دوست غرق شویم.

هوش مصنوعی: دل انسان به محبت از جان و تن جدا می‌شود و جان و تن را به خاطر او فدای می‌کند.

هوش مصنوعی: آدم باید دلش را از یاد و فکر جسم و جان خالی کند و تمام وجودش را بی‌هیچ کلامی وقف مسیر محبوب کند.

هوش مصنوعی: اگر او بگوید که زنده بمانید، شما زنده خواهید ماند، و اگر بخواهد که بسوزید، باید به آن میثاق عمل کنید.

هوش مصنوعی: تمام دارایی‌ها و وابستگی‌های انسان، از جمله جان، مال، فرزندان و نسلش، باید در راه او فدا شوند.

همه چیز را  فدای یار می‌کند و مانند ابراهیم، بر همه چیز پشتِ پا می‌زند.

هوش مصنوعی: مانند ابراهیم خلیل، که نمونه‌ی بی‌نظیری است، کسی که از جان، فرزند و خانواده‌اش گذشت.