هوش مصنوعی: حق گفت: وقتی که از غم وجود خود اشک می‌ریزی، نه به خاطر ترس از جهنم یا آرزوی بهشت است.

هوش مصنوعی: شما از آتش‌های من فرار نمی‌کنید و به باغ‌های بهشتی من هم نمی‌گروید.

هوش مصنوعی: چرا اینچنین اشک می‌ریزی و چشمانت پر از خون است؟ این غم و اندوه به خاطر چه کسی است؟

هوش مصنوعی: چرا چشمانت از شدت گریه نابینا شد و لبه دامن تو مانند لاله سرخ گشت؟

هوش مصنوعی: درد و رنجی که در دل داری از یاد کسی رفته است، آیا کسی در دنیا هست که از این جان ناخوشایند تو شادی کند؟

هوش مصنوعی: او می‌گوید که افسوس می‌خورد و اشک‌هایش از خوشحالی ملاقات توست و دلتنگی‌اش به خاطر تو باعث شده که احساس کند گرفتار محبت و عشق تو شده است.

هوش مصنوعی: آتش عشق تو، وجودم را سوزانده و هر آنچه از ترس و امید داشتم را به خاکستر تبدیل کرده است.

هوش مصنوعی: وقتی که در این دوری و جدایی جایی برای من نیست، لبانم همیشه در حال ناله و آه کشیدن است.

هوش مصنوعی: اگر چشمانم اشک بریزند، به خاطر یاد توست، و اگر دل به تپش بیفتد، به خاطر عشق توست.

هوش مصنوعی: شما زیبایی‌ای داشتید که درخشید و سپس از بین رفتید، و سینه‌ام را جز به یاد شما خالی گذاشتید و رفتید.

هوش مصنوعی: بهشت و آتش تو از یادم رفته‌اند و من جز دیدن تو هیچ چیزی نمی‌خواهم.

هوش مصنوعی: هر چیزی که فراتر از یاد تو باشد، از ذهنم رفته و تنها نام توست که می‌تواند مرا ساکت نگه دارد.

هوش مصنوعی: چشم وقتی از نور چهره‌ات دور شود، تاریک و کدر می‌شود و حتی نمی‌تواند ببیند.

هوش مصنوعی: روز و شب به یاد تو و زیبایی‌ات نگاه می‌کنم و به خاطر خاطرات تو اشک میریزم.

هوش مصنوعی: تا زمانی که نتوانم در محفل وصالت حاضر شوم، ممکن است بارها دلم برای تو تنگ شود و گریه کنم.

هوش مصنوعی: ببخشید، اگر دور از نورهای روشن باشم، چشمانم بارها هم که باز باشند، قادر به دیدن نخواهند بود.

هوش مصنوعی: هر شب و صبح گریه خواهم کرد و اگر دوباره هم کور شوم، اشکال ندارد.

هوش مصنوعی: اگر کسی از زیبایی تو دور باشد، انگار چشمانش را بسته است؛ مثل شمعی که بدون روشنایی تو، وجودش بی‌فایده و تاریک است.

هوش مصنوعی: چشم‌ها روشن و درک کنند هستند، اما زیبایی دلکش مانند چهره‌ای زیباست.

هوش مصنوعی: بله، باید چشمی بصیر و بینا داشته باشی، اما اگر آن چهره دل‌فریب و زیبا وجود داشته باشد.

هوش مصنوعی: من می‌خواهم چشمی داشته باشم، اما از خاک کوی تو سرمه تهیه می‌کنم تا از زیبایی‌ات بهره‌مند شوم.

هوش مصنوعی: این روزگار پر از ناامیدی و ظلمت است، مانند شبی که تاریکی آن را فرا گرفته و هیچ نوری در آن دیده نمی‌شود.

هوش مصنوعی: بله، این موجود ترسناک و تصویر چه چیزی جز تاریکی و ظلمت نیست؟

هوش مصنوعی: این دنیا پر از نفرت و تاریکی است و تاریکی آن ناشی از جسمانی بودن و مادی بودن زندگی است.

هوش مصنوعی: نور آن محفل، درخشش و زیبایی است که از وجود پروردگار و اولیای او نشأت می‌گیرد و این نور هدایت کننده است.

هوش مصنوعی: شمع می‌داند که نور و روشنایی‌اش بیشتر از یک فانوس است، اما این نور و روشنایی اوست که جشن و دورهمی‌ها را روشن می‌کند.

هوش مصنوعی: هر قسمت از وجود ما، مانند الگویی است که به روشنایی شهود و آگاهی اشاره دارد.

هوش مصنوعی: اگر دل هر ذره‌ای را بشکافی، نور آن چهره را در آنجا خواهی یافت.

هوش مصنوعی: او نور زمین و آسمان بود، آیا سوره نور را نخواندی؟ بخوان.

هوش مصنوعی: اگر نور او در هر نقطه‌ای وجود نداشت، چگونه ممکن بود که او در این ظلمت نمایان شود؟

هوش مصنوعی: تاریکی و نور دو نیروی متضاد هستند و هیچ واسطه‌ای بین آن‌ها وجود ندارد که بتواند راهی برای ارتباط‌شان فراهم کند.

هوش مصنوعی: کی توانسته‌ای نشانی از ظلمت پیدا کنی، اگر نور را بر آن نمی‌تاباندی؟

هوش مصنوعی: چشم بینا در دنیا هیچ چیز نمی‌بیند جز اینکه نور آن را ببیند.

هوش مصنوعی: در این جهان، چشمان ناتوان و مثل مور هیچ نوری را نمی‌بینند و درک نمی‌کنند.

هوش مصنوعی: ای آقا، چون تو blind و نابینا هستی، همیشه در تاریکی و ظلمت بمان.

هوش مصنوعی: وقتی شب فرا می‌رسد و محفل‌ها تاریک و دلگیر هستند، هیچ کس نمی‌تواند ببیند. اگر تو هم نبینی، چه نگرانیت وجود دارد؟