هوش مصنوعی: نسیم‌های خوشبو و لباس‌های زیبا از نور پاک بر او نازل می‌شود، زیرا زیبایی او سزاوار این هدایا است.

هوش مصنوعی: ای مهمان عزیز پادشاه، برخیز و در مهمانی او وارد شو.

هوش مصنوعی: ای مهمان درگاه پادشاه، با ناز و غلیظی از روی زیبایی‌ات برخیز و به راه برو.

هوش مصنوعی: بیا و زیبایی‌های کاخ پادشاه را تماشا کن، چقدر باشکوه و باعظمت است آن مکان و همچنین منزلت و زندگی در آنجا را ببین.

هوش مصنوعی: بیا ای پرنده مقدس، که به دنبال جایی برای نشستن و آرامش هستی، در مکانی که پر از بزرگی و افتخار است.

هوش مصنوعی: برخیز ای پرنده آسمانی، سفر را آغاز کن و از مرزهای دنیایی و غیر دنیایی عبور کن.

هوش مصنوعی: بیدار شو ای مهمان، قدر وجود را بدان و بر قله‌های ملک حقیقت خوش درآی.

هوش مصنوعی: زیر پا نگاه نکن و به دنیای مادی اهمیت نده، بلکه به عرصه‌ی معنوی و بالا و عالم الهی توجه کن.

هوش مصنوعی: به سوی مکان دلتنگی محبوب برو و جسم و جانت را در آنجا بگذار و روح واقعی خود را به ارمغان بیاور.

هوش مصنوعی: در اینجا، بدن و روح در این مکان به هم نزدیک نیستند و فقط جان می‌تواند حالت خاصی داشته باشد. به عبارت دیگر، فقط روح است که می‌تواند در این فضا حضور یابد و جذابیت خاصی داشته باشد، در حالی که جسم از این محفل دور است.

هوش مصنوعی: محفل پر از دوستی و صمیمیت است و مکانی دلپذیر که میزبان آن، سلطانی است مهمان‌نواز و مهربان.

هوش مصنوعی: بنده‌ای که از دنیا و حجاب‌های آن گذر کرد، باید با اعتقادی که می‌داند، به شتاب پیش برود.

هوش مصنوعی: بسیاری از جهان‌های بی‌نام و نشان به سوی سرای امن و آرامش می‌روند.

هوش مصنوعی: از آنجا به سوی خانه‌ای آرام و مقدس می‌آید که لبانش سرشار از ذکر و ستایش و شکرگزاری است.

هوش مصنوعی: هم از آنجا که خیمه برپا شده است، او می‌تواند بر فراز سرزمین دیگری پرواز کند.

هوش مصنوعی: او در سفر خود با زیبایی و طراوت بسیار، دنیای زیادی را پشت سر می‌گذارد و در این مسیر، شگفتی‌های زیادی را مشاهده می‌کند.

هوش مصنوعی: در اینجا به این معناست که وقتی کسی به مقام بالاتری می‌رسد، باید از هویت و وابستگی‌های دنیوی خود فاصله بگیرد و از خود عبور کند.

هوش مصنوعی: یک عالم وجود دارد که تمامی آن سرشار از نور خالص است، و عالم دیگری نیز هست که از نور بیکران و درخشان پر شده است.

هوش مصنوعی: انسان عاقل و دانا، در درک و شناخت حقیقت، به روشنی و شفافی نور می‌نگرد. هر نوری که وجود دارد، در آن حقیقت و روشنی خاص خود را نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: در جهانی که عالم وجود دارد، هر چیزی که بخواهد، به خوبی و به طور کامل وجود خواهد داشت.

هوش مصنوعی: من چه بگویم که قلم، ظاهراً قابل اعتماد نیست و همه زبان‌ها خاموش و ناتوان هستند.

هوش مصنوعی: چه بگویم از دنیایی که در آن هیچ دوستی و همراز برای ما وجود ندارد؟

هوش مصنوعی: در آن مکان هیچ خوبی وجود ندارد و هیچ دلیلی هم برای فهمیدن آن نیست.

هوش مصنوعی: هر چیزی را که دربارهٔ آن توضیح دهم، تنها تأیید و تصدیق است. ولی بدون اینکه درک و تصور درستی از آن داشته باشم، چگونه می‌تواند تصدیق واقعی باشد؟

هوش مصنوعی: من دوباره به احوالات باقی می‌پردازم تا بتوانم وضعیت مؤمنان را بیان کنم.

هوش مصنوعی: او وارد دریاچۀ عشق شد و مانند ماهی به دریا غرق شد.

هوش مصنوعی: او توقف کرد، اما نه به اندازه‌ای که در جهات مختلف محدود شود؛ بلکه از شش سو بر کل کائنات احاطه پیدا کرد.

هوش مصنوعی: در غرب و شرق دنیا گسترش پیدا کرد و همه جا در آن غرق شدند.

هوش مصنوعی: پس پرده‌ها را بالا کشیدند و دامن خیمه‌ی افتخار را برداشتند.

هوش مصنوعی: در آن مکان، نور و حقیقت به شکل باران تجلی یافت و باطن و ظاهر همه چیز به روشنایی تبدیل شد.

هوش مصنوعی: پر تویی از اوج عظمت و برتری تو در همه جا و هر هیچ جا پخش شده و تأثیر گذاشته است.

هوش مصنوعی: چهره زیبایی پرده‌ای بر افکنده و از زیر آن شور و حال به دنیا نمایان شده است، به طوری که حالا زیبایی و شکوه آن به وضوح در ملک مشهود است.

هوش مصنوعی: صدا و ندا از خدای بزرگ و با جلال به گوش رسید، صدایی که از زمین بلند شد و به آسمان‌ها و عرش الهی رسید.

هوش مصنوعی: صدای خوش و زیبای مخلوقات بلندمرتبه و باعظمت، از بالای جایگاه‌های آسمانی بسیار رساتر شد.

هوش مصنوعی: تصویری روشن از نور پدیدار شد و سایه‌ها به سمت تاریکی و عدم عقب‌نشینی کردند.

هوش مصنوعی: آن بنده‌ی مؤمن چنان در عشق و محبت غرق شده است که دیگر نشانی از غیر از یک سلطان نمی‌بیند و تمام وجودش به آن یک غایت و معشوق تعلق دارد.

هوش مصنوعی: عاشق در جایگاه عظمت و شکوه غرق در زیبایی و ظرافت است.

هوش مصنوعی: من نمی‌دانم او کجاست و چه دیده است؛ هیچ‌کس نمی‌داند او چه سخنی گفته و چه چیزهایی را شنیده است.

هوش مصنوعی: ندایی از عالم غیب به او رسید که خوش آمدی ای بنده ما، خوش آمدی.

هوش مصنوعی: به این خانه خوش آمدی، با قلبی خالص و بی‌آلایش وارد شدی.

هوش مصنوعی: این جمله به این معناست که هنگامی که فردی تحت تأثیر و ترغیب خداوند قرار گیرد، به درستی درک نمی‌کند که باید از چه جهتی قدم بردارد؛ در واقع، نه به سرش توجه می‌کند و نه به پاهایش. این به نابه‌سامانی و عدم توجه به مسیر واقعی زندگی اشاره دارد.

هوش مصنوعی: نه آرامش او باقی مانده و نه انتخابی برای او وجود دارد، بنابراین در همان لحظه ناگهان بی‌قراری او آشکار می‌شود.

هوش مصنوعی: لب‌هایی که همیشه مشغول ذکر و ستایش هستند، چهره‌ای سرخ و پر از شرم و حیا دارند.

هوش مصنوعی: مجبورم در برابر عبادت‌هایم احساس شرم کنم و در مقابل اطاعت‌هایم خجالت بکشم.

هوش مصنوعی: این شعر به نوعی حس شرمندگی و ناتوانی را بیان می‌کند. گوینده از خداوند می‌خواهد که به او ببیند که چقدر از بندگی و اطاعت فاصله دارد و احساس نادانی و ناتوانی می‌کند. او در حال تأمل است که چه مقدار از وظایفش را در قبال خدا به خوبی انجام نداده و این موضوع او را آزرده خاطر کرده است.

هوش مصنوعی: من در کجا هستم و این پادشاه چه بخشی از خدمت من است؟ نتیجه‌ی خدمت من چه چیزی جز سیاهی و شرمندگی است؟

هوش مصنوعی: ای خدای من، من از لطف و رحمت تو سوخته‌ام، ای کاش آتش عشق و محبت تو این چنین سوزان نبود.

هوش مصنوعی: خداوندا، بر آتش این بدن بی‌شرم من، هفت جهنم را شعله‌ور کن و از عیب‌هایم بسوزان.

هوش مصنوعی: آتش‌ doświadcای در خاکم به تندی می‌وزد، اما من از شرم این آتش رهایی می‌یابم.

هوش مصنوعی: برای آنکه شرم بر این شخص غالب شود، آتش وجودش او را بسوزاند و به ذلت و ندامت برساند.

هوش مصنوعی: پیام الهی به بندگانش می‌گوید که ای تو که در دریای شرمساری غرق شده‌ای، به من گوش فرا بده.

هوش مصنوعی: در زمان‌هایی که احساس درد و اندوه داریم، بهترین کار این است که به شکرگزاری و سپاسگزاری بپردازیم؛ چرا که در این حالت، هیچ چیز جز قدردانی و شکر در دل نمی‌گنجد.

هوش مصنوعی: سر خود را از میان نورها بلند کن و بدون اینکه به زحمت دیگران نگاه کنی، به یار خود نگاه کن.

هوش مصنوعی: زمان سختی و مشکلات به پایان رسیده و حالا زمانی است که می‌توان از جمع‌های دوستانه لذت برد و به شادی پرداخت.

هوش مصنوعی: وقتی که سر او بلند شود، همانند بنده‌ای که با عزت است، نعمت‌های خداوند از آشپزخانه قدرت به سوی او می‌آید.

هوش مصنوعی: او از آن آشپزخانه پر از شیرینی و عسل، غذایی می‌خورد که جان‌بخش و خوشایند است.

هوش مصنوعی: هر چیزی که او بخواهد و برایش خوشایند باشد، در بهشت از خوراکی‌ها می‌خورد.

هوش مصنوعی: هر چیزی که برای تغذیه و نیازهای انسان است، از جنس مادیات و عناصر دنیا می‌باشد. اما سفره‌ی کسانی که عشق و اشک را می‌شناسند، پر از این احساسات عمیق و روحانی است.

هوش مصنوعی: چیزی نمانده که نی به سرنوشتش از تیغ و داس دچار آسیب شود و از سنگ آسياب، سرش به زمین کوبیده شود.

هوش مصنوعی: نی که به خاطر دود تنور کثیف شده و همچنین از زنگار و آلودگی در امان نیست، به وضعیت زار و ناپاکی دچار شده است.

هوش مصنوعی: پس بوی دل‌انگیزش را به طرز خاصی منتشر می‌کند و همچنین از نور ویژه‌اش، به گرمی و مهربانی می‌افزاید.

هوش مصنوعی: او با دست قدرت، تاج عزت بر سرش می‌گذارد و افسر بر سر او قرار می‌دهد.

هوش مصنوعی: این بیت به توصیف زیبایی و بزرگ‌منشی یک شخص اشاره دارد. گفته می‌شود که لطف و محبت این فرد به قدری است که جذابیت‌های ظاهری او را بالا می‌برد و به او حُلت و زیبایی می‌بخشد. به عبارتی، نوعی کرامت و رفع حجاب از زیبایی‌های او محسوس است که به بیننده احساس شگفتی و احترام می‌دهد.

هوش مصنوعی: تمام لباس‌ها از یک صندوق ویژه بافته شده و مختص او است.

هوش مصنوعی: هیچ دلیلی برای آن نیست که در زندگی خود مانند نی، بی‌توجه و بی‌دقت عمل کنی، زیرا که ریشه‌های زندگی‌ات را با دقت و هنر بافته‌اند.

هوش مصنوعی: او با آن بنده مهربان شاه، هر آنچه را که شایسته و مناسب میزبان است، انجام داد.

هوش مصنوعی: در نعمت و توجه خداوند، آنچه انجام داده، این است که من چگونه می‌توانم قلمم را به نوشتن وادار کنم؟

هوش مصنوعی: اگر بخواهم هر آنچه که در حساب سرنوشت به ذهنم برسد را بنویسم، حاصل کارم به هفتصد کتاب خواهد رسید.

هوش مصنوعی: ای زبان، از بیان این موضوع خاموش باش. به جای آن، نعمت‌های خداوند را بشمار و بر آن‌ها فکر کن.

هوش مصنوعی: دنیا چیزی جز یک خیال نیست و این خیال نیز در انتظار زوال و نابودی است.

هوش مصنوعی: اگر نعمت‌ها در محاسبات و شمارش قرار نگیرد، پس چه فایده‌ای دارد که در امن و آرامش باشیم؟

هوش مصنوعی: خانه‌ای که برای رحمت و خوبی ساخته شده، جایی نیست که کسی در آن احساس راحتی و امید کند.

هوش مصنوعی: نعمت او از حد و اندازه فراتر است، این گنجینه‌ی نعمت چه طور می‌تواند باشد؟

هوش مصنوعی: خداوند بزرگ، آن را به عنوان چیزی بی‌ارزش، بی‌فایده، فاسد و ذلیل می‌داند.

هوش مصنوعی: این بیت به زیبایی و شکوه یک سرزمین بزرگ و دائمی اشاره دارد که به عنوان منبع خوشبختی و شادمانی شناخته می‌شود. این مکان به گونه‌ای توصیف شده که همواره جوش و نشاط و نعمت را در خود دارد.

هوش مصنوعی: پیامبر فرمود که اگر تمام دارایی‌های جهان در نظر خدا فقط به اندازه یک پشه باشد، از آن هم کمتر است.

هوش مصنوعی: شخص کافر را تنها چیزی که به او ندادند، یک جرعه آب است و حتی لقمه نانی نیز به او نرسید.

هوش مصنوعی: کسی که این دنیا با تمام زیبایی‌هایش را ارزشی ندارد، در نظر او حتی یک جرعه آب نیز اهمیت ندارد.

هوش مصنوعی: ملک آن مکان زیبا و خوشایند را که بدون زحمت، به ثروت و عظمت رسیده است، می‌خواند.

هوش مصنوعی: زحمت و تلاش انسان می‌تواند منجر به رحمت و نعمت شود، اما اگر نتیجه‌ی آن نکبت و ناکامی باشد، مشخص می‌شود که سرنوشت و خوشبختی چگونه می‌تواند متفاوت باشد.

هوش مصنوعی: این دنیا و تمام سرگرمی‌ها و چیزهای بی‌ارزش آن چه ارزشی دارند؟ ای خدا، آن پادشاهی بزرگ و عظیم چه خواهد بود؟

هوش مصنوعی: اگر تو خودت را به خاطر چیزی بی‌اهمیت مانند یک مویز بخواهی و دوست بداری، دردسرها و مشکلاتی را برای خودت به وجود می‌آوری.

هوش مصنوعی: به خودت زحمت بده و با تلخی‌ها و سختی‌ها روبرو شو؛ چون شیرینی واقعی زندگی در تلاش و کوشش است، نه در راحتی و خوشی‌های بی‌اساس.

هوش مصنوعی: اگر به کسی که فقیر و بی‌پناه است، مهریه و وسایل زندگی بدهی، چه انتظاری داری از پیرمردی که در گذشته‌ها زندگی کرده و کهن‌سال است؟

هوش مصنوعی: از این عروسی بخواه که به خورشید و ماه هزاران طعنه بزند و آنها را خجل کند.

هوش مصنوعی: می‌توانی از این عشق و زیبایی در زندگی‌ات لذت ببری و به دیگران حسادت کنی.

هوش مصنوعی: وقتی که می‌توانی کاری انجام دهی، کاری کن که به دنبال آب زندگی بروی.

هوش مصنوعی: ای پسر، وقتی که بر سر راه کسی سنگ بیندازی، زیر پاهای تو نیز کمیتی (از سنگ‌ها) خواهد بود.

هوش مصنوعی: چرا به سمت بیابان می‌روی در حالی که به چاه زندان نزدیکتری؟

هوش مصنوعی: این بیت به ما می‌گوید که مراقب باشیم که شوق و زیبایی را از دست ندهیم و به سوی شهر سمرقند نرفته و از آن دور نشویم. به نوعی تاکید دارد بر ارزش و زیبایی‌هایی که در اطراف‌مان وجود دارد و نباید از آن‌ها غفلت کنیم.

هوش مصنوعی: طوطی را از این قفس بیرون بیاور و به سمت هند بران. جانت را آزاد کن و پرواز کن.

هوش مصنوعی: ای مسافر، کمی آهسته‌تر قدم بردار، زیرا که در این راه خطرهایی چون دزدان lurking است.

هوش مصنوعی: تا زمانی که تو از این مسیر پر از ترس و نگرانی به اسارت ترکمانان درنیامده‌ای، باید افسار خود را برگردانی و از این راه برگردی.

هوش مصنوعی: ای جان من، چند بار به شمال بروی؟ در آنجا چیزی جز درد و بدبختی نیست.

هوش مصنوعی: ای عزیز، به سوی شمال نرو و رها کن، زیرا دشت قبچاق پر از جمعیت ترکمانان است.

هوش مصنوعی: تو با چهره زیبا و دل‌انگیزت به سمت دوستان خوب و نیکوکار می‌روی تا بتوانی در دنیای زیبا و جذاب به ایشان ملحق شوی.

هوش مصنوعی: پایتخت مصر از چه چیزی نگران است و چرا باید از ظلم برادران خود فرار کند؟

هوش مصنوعی: در شهرها، زیبایی‌ها را مانند نگارهایی مشاهده می‌کنی که در هر برگ می‌درخشند و خبری از خزان و پژمردگی در آن مسیر نیست.

هوش مصنوعی: به این مسیر ادامه نده زیرا نه کوه و نه شهر وجود دارد، فقط راهی است که به بیغوله‌ای پر از خشم منتهی می‌شود.

هوش مصنوعی: ای سوار چابک و تندرو، به سمت سرزمین غول‌ها می‌روی، اما فریب نخور و مغرور نشو.

هوش مصنوعی: زمانی که تو دارای همراهانی چون سربازان و سلاح هستی، نیازی به شکوه و قدرت کسی دیگر نیست و توانایی‌های تو مانند یک پهلوان و قدرت تو همچون شیر است.

هوش مصنوعی: چرا در این ویرانه بی دلیل می‌چرخید؟ به سوی قلمرو وسیع‌تری گام بردارید.

هوش مصنوعی: اگر به بازار بروی برای دیدن یک موزه یا به دکانی برای خرید یک کوزه،

هوش مصنوعی: ای کسی که بازارها را به هم می‌زنی و ظرف‌های زیادی را می‌شکنی، بدان که اثر کارهای تو بزرگ و عمیق است.

هوش مصنوعی: وقتی که می‌خواهی از میان افراد متعدد، یکی را انتخاب کنی، انصاف این است که ابتدا به دقت به ویژگی‌های هر کدام توجه کنی و سپس تصمیم بگیری. حالا باید فکر کنی که این انتخاب به چه میزان عادلانه است.

هوش مصنوعی: این دنیا و آن دنیا به سادگی می‌توانند مانند یک موزه یا یک کوزه باشند. به عبارتی، درک و فهم آن‌ها ممکن است بسیار آسان‌تر از چیزی باشد که به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: این عبارت به این معنی است که اگر نمی‌توانی خوبی‌ها و بدی‌ها را بسنجی و تفکیک کنی، بهتر است که تصمیم نگیری. چون در زندگی، انتخاب کردن کار درست و نادرست بر عهده خود ماست و باید آگاهانه عمل کنیم.

هوش مصنوعی: در دنیا ممکن است چیزهایی را بیشتر از آنچه که می‌خواهیم بپنداریم، اما باید از دست دادن نعمت‌های واقعی جاودانه را در نظر داشته باشیم.

هوش مصنوعی: در زیر دورم یک درهم پنهان است که ارزشش از هزار درهمی که بعد از این به دست می‌آید، بیشتر است.

هوش مصنوعی: یک قرص نان جو در سفره از زعفران سال آینده خوشمزه‌تر و بهتر است.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس در این دنیا به دنبال نقد و واقعیات نیست، بلکه همه بیشتر به دنبال وعده‌ها و چیزهای نسیه هستند.

هوش مصنوعی: آیا کسی برای بدترین قمارخانه خانه‌ای می‌سازد تا پیرمرد و پیرزن در آن زندگی کنند؟

هوش مصنوعی: در آن وضعیت ممکن است او درنگ کند، اما به دست آوردن هدف نهایی در این شرایط سخت است، ای جوان.

هوش مصنوعی: این گفته به این معناست که فرد باید به آینده نگاه کند و به جای صرف کردن امکانات و منابع فعلی، باید به فکر ذخیره و برنامه‌ریزی برای زمان‌های آینده باشد. به عبارت دیگر، به جای اینکه همه چیز را حالا و به صورت نقدی مصرف کند، بهتر است که از امکانات خود به طور هوشمندانه استفاده کند تا در آینده نیز بتواند از آن بهره‌مند شود.

هوش مصنوعی: اگر نهالی می‌کارید، باید بدانید که میوه‌اش را در آینده برداشت می‌کنید یا اکنون.

هوش مصنوعی: اگر می‌خواهی بهره‌ای فوری از زحماتت بگیری، می‌توانی اکنون به آن دست یابی. اما اگر به امید آینده بگذاری، ممکن است حاصل آن را پس از مدتی دریافت کنی.

هوش مصنوعی: اگر می‌خواهی زنی باشد که فرزند دختر و پسر بیاورد، باید صبر کنی و زمان، سال‌ها بگذرد.

هوش مصنوعی: دانه‌کاری که امسال انجام می‌شود، در سال آینده نتیجه‌اش را خواهد داد و به ثمر خواهد نشست.

هوش مصنوعی: مرد بازرگان به دنبال سود و منفعت است، اما گاهی باید مدت زمان طولانی را سپری کند تا به نتیجه دلخواه خود برسد.

هوش مصنوعی: تمام کارها و امور این دنیا به صورت بدهی و وعده‌ای در آینده است، به طوری که همیشه یک بدهی بر بدهی دیگری سوار می‌شود.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس هرگز درباره‌ی قیمت (نقد) چیزی سوال نکرد، زیرا بدست آوردن نتیجه‌ای که قبلاً به‌دست آمده، غیرممکن است.

هوش مصنوعی: چون هر دوی ما چیزی از زمان گذشته نداریم، ای عمو، بهتر است که خودت بگویی خوب است یا بد.

هوش مصنوعی: هرچند که در ظاهر تفاوت زیادی بین این دو نوع نسیه وجود دارد، اما در واقع باید به عمق آن نگاه کرد.

هوش مصنوعی: این خیال، توهم و گمان است و ترسش از این است که روزی از بین برود.

هوش مصنوعی: تا زمانی که فصل به بار نشستن و بهره‌برداری نرسیده، کسی نمی‌داند که آیا آن بهره وجود دارد یا خیر.

هوش مصنوعی: اگر او به آرامش و امانتی برسد، نمی‌داند که آیا در این مسیر سود می‌برد یا ضرر. این مسکین همچنان در سردرگمی است.

هوش مصنوعی: این تفاوت و تفاوت‌های دیگری نیز وجود دارد؛ یکی آن که نعمت، قدرت بخش زندگی است و دیگری این که مشکل و زحمت ایجاد می‌کند.

هوش مصنوعی: هر غذایی که بخوری، باید از چهار منزل بگذری تا جان پدرت را به دست آوری.

هوش مصنوعی: این بیت به توصیف مراحل اولیه فرایند هضم غذا می‌پردازد. در ابتدا، غذا پس از ورود به دهان، با دندان‌ها و بزاق مخلوط شده و سپس به معده منتقل می‌شود. در نهایت، پس از هضم، مواد زائد باقی‌مانده به صورت کثیف از بدن خارج می‌شوند.

هوش مصنوعی: در ابتدا باید فکر کنی که از این وضعیت چه فایده‌ای می‌بری، برادر؟ مگر غیر از سردرد چیز دیگری داری؟

هوش مصنوعی: کشاورزی شامل کشت و کار، کاشت و برداشت محصولات است. همچنین به فرآیندهای حمل، نگهداری و حفظ محصولات برای جلوگیری از خراب‌شدن نیز اشاره دارد.

هوش مصنوعی: دیگر آنچه باید توضیح داده شود خیلی سنگین و دشوار است، تا آن جا که تنها یک لقمه خوراکی برای تو کافی است.

هوش مصنوعی: گاهی اوقات در زندگی، در لحظاتی از شادی و لذت، با چالش‌ها و دردهایی هم مواجه می‌شویم که مثل دندان‌درد آزاردهنده است. این نشان می‌دهد که حتی در زمان‌های خوش، ممکن است سختی‌ها هم وجود داشته باشند.

هوش مصنوعی: نتیجه‌گیری تو مانند غذایی است که در معده به وجود می‌آید، شامل دانه‌های کاشته شده، آروغ و سنگینی و ناراحتی.

هوش مصنوعی: من نمی‌توانم بگویم چه چیزهایی در دل خود دارم؛ اما تو از خودت بپرس که چه بوی ناخوشایندی از درونت به مشام می‌رسد.

هوش مصنوعی: زمانی برای لذت بردن نیست؛ تنها یک نفس کافی است تا بفهمی چقدر درد و سختی وجود دارد و تو گویی که دیگر کافی است.

هوش مصنوعی: اگر می‌خواهی همسر مناسبی انتخاب کنی، خودت بهتر از هر کس دیگری می‌دانی چه چالش‌ها و مشکلاتی را باید تحمل کنی.

هوش مصنوعی: به خودت نگاه کن و ببین که برای مهیا کردن شرایط زندگی و خواسته‌هایت چه زحماتی کشیده‌ای و چقدر تلاش کرده‌ای تا به اینجا رسیده‌ای.

هوش مصنوعی: با وجود تمام سختی‌ها و مشکلات، اگر یک شب بر آن زلف سیاهت بخوابم.

هوش مصنوعی: این جمله به این معناست که آن حیوان به سمت جایی که خوراکش قرار دارد می‌رود و وقتی از تو دور می‌شود، جانش از وجود تو جدا می‌شود. در واقع، او باید به جای خود برگردد و دوری از تو برای او دشوار است.