هوش مصنوعی: صبر را در آتش تو نگه می‌دارم، اما چگونه می‌توانم از ویژگی‌های خوشایتور صبر کنم؟

هوش مصنوعی: در درد و رنج تو صبر می‌کنم، چون می‌توانم با دوری‌ات کنار بیایم، ای محبوب.

هوش مصنوعی: مراقب باشید و بازی نکنید، زیرا دایه شما را از خطر آتش می‌ترساند.

هوش مصنوعی: من آتش عشق تو را بر دست و پای خود می‌گذارم و نشان تو را بر چهره و گردن خود می‌زنم.

هوش مصنوعی: اما از عذاب جدایی شیرمردان با هیاهو و صداهای بلند، ترس به دل‌ها می‌اندازند.

هوش مصنوعی: از چه چیزی باید بترسم که مرا به آتش دوزخ می‌اندازی، ای خدا، در حالی که خودت مرا به آنجا می‌فرستی؟

هوش مصنوعی: اگر خواسته تو باشد، جهنم به بهشت تبدیل می‌شود؛ چون تو اراده کنی، عذابی که بر من نازل می‌شود، به رحمت تبدیل می‌گردد.

هوش مصنوعی: شما مانند آتش برای باغ گلابی من هستید و در واقع بهشت من به شمار می‌آیید.

هوش مصنوعی: وقتی که تو به من ضربه می‌زنی، احساس می‌کنم که تیغ تو همانند پرواز یک پرنده است و بر روی سر من مانند تاج می‌درخشد.

هوش مصنوعی: عطر نسرین و گل بهتر از زهر تو نیست، زیرا اثر درمانی تو جان را revital می‌کند.

هوش مصنوعی: ای سلطان جان، اگر به خاطر شادی‌ام دو مشت استخوانم را بسوزانی، باز هم خوشحالم.

هوش مصنوعی: دل من شاد نیست ای چهره‌ام تیره، که آن دل و آن بدن فقط ویران شود.

هوش مصنوعی: من تمام وجودم، هم جسم و هم جانم، فدای تو می‌شود و عاشق آتش سوزانی هستم که در وجود توست.

هوش مصنوعی: اگر تو بخواهی، من به گردن تو بار می‌شوم، اما این گروه از استخوان‌ها هیچ‌گاه به من تعلق نخواهد داشت.

هوش مصنوعی: ای کاش سخنی نگفته بودم که اگر بر زبان بیاید، با خاک و بادم زندگی دوباره‌ای پیدا می‌کند و آن زمان من نیز به یاد می‌آیم.

هوش مصنوعی: سختی و درد برای تو به سبکی تبدیل می‌شود و زحماتت در زندگی به ثمر می‌رسد، مانند گل و گیاه در باغانی آباد.

هوش مصنوعی: من از جهنم نمی‌ترسم، چون چه چیزی جز انجام وظیفه تو دارم که به آن اهمیت بدهم؟

هوش مصنوعی: این تو هستی که باید به تنهایی به کارهای خود رسیدگی کنی و هر چه که می‌خواهی انجام دهی.

هوش مصنوعی: من از تو، ای جان پرورش دهنده، آتش می‌گیرم. خواهش می‌کنم ناز کن و اگر می‌خواهی، مرا بسوزان.

هوش مصنوعی: اگر تو قصد سوزاندن من را داری، من از سوختن می‌ترسم و به همین دلیل می‌گریم.

هوش مصنوعی: بنابراین، اگر من در دنیای تو موجود هستم، باید این مخلوق خاکی بر سرش بامِ آن مملکت باشد.

هوش مصنوعی: چرا باید از دوزخ بترسم؟ وقتی که پادشاه من دل من را از دوزخ دور کرده است.

هوش مصنوعی: در دل من همواره یاد تو پنهان است؛ بنابراین با وجود یاد تو، دوزخ هم به مانند گلستان به نظرم می‌رسد.

هوش مصنوعی: وقتی که یاد تو در وجود من هست، برای من فرقی نمی‌کند که در دوزخ باشم یا بهشت؛ احساس من نسبت به تو همه چیز را یکسان می‌کند.

هوش مصنوعی: چرا باید از جهنم بترسم در حالی که خودم آتش را به گونه‌ای می‌سازم که صاف و خوش‌نما و کاملاً خالص است؟

هوش مصنوعی: زرگر در آتش طلا را می‌سوزاند تا آن را تصفیه کند و خالص سازد.

هوش مصنوعی: آهنگر، آهن را در کوره گرم می‌کند و سپس با پتک خود آن را به قطعات کوچک‌تر تبدیل می‌کند.

هوش مصنوعی: سلاطین را شمشیری ساختند که از آن برای کشورگشایی استفاده کنند و این شمشیر در کمرشان قرار گرفت.