هوش مصنوعی: با او صحبت کردم و از او خواهش کردم که وجود تو، فصل بهار دین را مانند گلستانی زیبا می‌سازد.

هوش مصنوعی: اگر اشتباهی در گفته‌هایم داشتم که تو را نشناختم، دوباره به سر قمار رفته‌ام و باخته‌ام.

هوش مصنوعی: ای شیخ، بگذار این نادرستی‌ها درست باشد، جانم فدای آن کسی که محبوب ماست.

هوش مصنوعی: تا زمانی که در فکر کژی و درستی باشی، ای جان، حقیقت و نادرستی در وجود تو است.

هوش مصنوعی: ما از خوب و بد زندگی کم کرده‌ایم، اما خودمان با راستگویی و صداقت، در مسیر درستی قرار داریم.

هوش مصنوعی: اگر آنچه که می‌گویی نیت خداوندی در آن باشد، پس هر چه می‌خواهی بگوی، فرقی نمی‌کند که آنچه می‌گویی درست باشد یا نادرست.

هوش مصنوعی: اگر صحبت کردن در مورد یاد یار دلپذیر است، پس برای هر کلمه‌ای که بخواهی، آن خوشایند است.

هوش مصنوعی: از معشوق زیبا و دلبر صحبت کن، فرقی ندارد که به زبان عربی بگویی یا به زبان فارسی.

هوش مصنوعی: در شب‌های آرام، از او سخن می‌گویم و به دنبال هم‌نشینی با شعر و قافیه هستم.

هوش مصنوعی: او می‌گوید که این شب کوتاه است، بنابراین نگران قافیه نباش، چون فرصت از دست رفت.

هوش مصنوعی: تا زمانی که تو به فکر وزن و قافیه هستی، روز طلوع می‌کند و شمع خاموش می‌شود.

هوش مصنوعی: برای خاطر من، ای دوست، قافیه را کنار بگذار و از قید ردیف بگذر.

هوش مصنوعی: ای یارِ هم‌صحبت، در این جا کلام در کار نیست، واژه‌ها در این محفل نمی‌توانند رازدار باشند.

هوش مصنوعی: داستان یوسف زیبا و جذاب‌تر از آن است که بخواهیم درباره‌اش صحبت کنیم.

هوش مصنوعی: در این تنهایی، گفت‌وگو با دیگران بی‌معنی است و اینکه الفاظ و کلمات تنها برای روایت داستان‌ها به کار می‌روند.

هوش مصنوعی: اگر تو به داستان‌های زیبا گوش ندهی، دیگر کلمات چه ارزشی دارند؟ دوست ما در دام قافیه و کلمات گرفتار شده است و حقیقت فراتر از آن است.

هوش مصنوعی: ای کسی که از زبان و کلام بی‌خبر هستی، به آرامی بگذر و اجازه بده تا رازهای عاشقان بیان شود.

هوش مصنوعی: در این جمع و میان جمعی که گرد هم آمده‌اند، صحبت کردن دربارهٔ حقیقت‌ها و رازها نامناسب است؛ به همین خاطر، من در این باره سکوت می‌کنم و چیزی نمی‌گویم.

هوش مصنوعی: وقتی به این محفل رسیدی، ای دانا، بهتر است زبانت را به مهر و محبت بگشایی و لب‌هایت را علیه دیگران ببندی.

هوش مصنوعی: این زبان و لب از جنس مادیات هستند، اما داستان ما به زبان دیگری مربوط می‌شود.

هوش مصنوعی: این زبان وابسته به مکان و زمان است و این سخنان نتیجه‌ی فرهنگ و نسل ما هستند.

هوش مصنوعی: ما در داستان‌های خود، از عدم مکان و زمان سخن می‌گوییم و این موضوع برای ما بسیار مهم است.

هوش مصنوعی: این لحظه و این کلمات، جسمانی و مادی هستند، اما داستان ما از آن یار روحانی و معنوی است.

هوش مصنوعی: کلمات فقط برای بیان معانی به کار می‌روند و معنای حقیقی را تنها کسی می‌فهمد که توانایی درک آن را داشته باشد.

هوش مصنوعی: چیزی که نه شروع دارد و نه پایان، چگونه می‌تواند شکل و قوامی داشته باشد؟

هوش مصنوعی: بدون کلام، این مفاهیم را توضیح بده و داستان را از زبان یک ماهی بازگو کن، اما خود ماهی چیزی نگوید.

هوش مصنوعی: من بی‌زبان سخن می‌گویم، اما آیا کسی هست که بدون کلام اسرار را درک کند؟

هوش مصنوعی: کسی که ناله و آواز پرندگان را درک کند، به خوبی می‌داند که جان و روح خوشبختی کجاست و چه چیزی او را شاداب می‌کند.

هوش مصنوعی: طوطی بدون زبان نمی‌تواند در گفتگو شرکت کند، و تنها طوطی‌ای می‌تواند راز آن را بفهمد که به این زبان آشنا باشد.

هوش مصنوعی: مرغ‌های رنگارنگ در آواز خوانی زیبا هستند، اما در این باغ جز کلاغ و پرنده‌های سیاه دیگر چیزی نمی‌بینم. افسوس!

هوش مصنوعی: وقتی که افرادی که در این جمع هستند، حرف‌ها را نمی‌شنوند یا توجه نمی‌کنند، بهتر است در این جمع سکوت کرد و چیزی نگفت.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس در میان ما به درستی نمی‌تواند ارزش این کالای پنهان را تشخیص دهد.

هوش مصنوعی: به دلیل اینکه در این مکان خرید و فروش نمی‌شود، بهتر است که پول ما در کیسه‌مان به طور مخفی باقی بماند.

هوش مصنوعی: در این بازار، تنها یک دلال وجود دارد که بیشتر از دو یا سه کیسه نمی‌برد و باربر هم کسی است که فقط به حمل بار می‌پردازد.

هوش مصنوعی: اگر کسی نباشد که بدون کلام، مفهوم را درک کند، مانند این است که دست به دامان تمثیل بزند.

هوش مصنوعی: داستان سلمی و لیلی را در دل خود نگه‌دار و به آرامی با دست خیال خود آن را لمس کن.

هوش مصنوعی: گاهی داستان‌های شیرین را روایت کن و از لب‌های شیرین معشوقت یادت کن.

هوش مصنوعی: نگرانی‌های خود را کنار بگذار و حرف بزن، ذهنت را مشغول زیبایی او کن.

هوش مصنوعی: داستان عشق را شروع کن و چشمانت را به روی زیبایی او بگشا.

هوش مصنوعی: ای ماه درخشان، زیبایی‌ات را نشان بده ولی در یمن جلوه‌گر باش، همچون یوسف در جمع و محفل.

هوش مصنوعی: پیرهن نشانه‌ای از شباهت‌ها و نمونه‌هاست، و همانند داستان‌هایی می‌باشد که مانند آب زلال و شفاف هستند.

هوش مصنوعی: پیرهن داستانی از دیگران را در خود نهان دارد و یادآور عاشقان است.

هوش مصنوعی: وقتی صحبت از آن معشوق زیبا باشد، حتی اگر با حرف‌های نامنظم و پریشان هم بگویم، باز هم جذاب و دلنشین است.

هوش مصنوعی: همان‌طور که قبلاً اشاره کردیم، آشکار است که هدف اصلی این است که همانی باشی که باید باشی.

هوش مصنوعی: زمانی که به یثرب رسیدی، پایان راه است؛ می‌توانی از سمت نجد بروی یا به سمت شام.

هوش مصنوعی: اگر تلاش تو بی‌فایده باشد، به این دلیل است که به مقصد نرسیده‌ای و راهی که می‌روی درست نیست.

هوش مصنوعی: اگر هدف او هم مشخص نباشد، در جایگاه مسخره کردن و طعنه زدن به او نباش.

هوش مصنوعی: هر اشتباهی پاداشی ندارد و هیچ‌کس از سرزنش یا خشم دیگران در امان نیست.