هوش مصنوعی: ای باد صبا، کاش که گاهی خبری از حال ما را به سوی ماهی که از نظر ما پنهان است برسانی.

هوش مصنوعی: فریاد می‌زنیم که به مرگ نزدیک شده‌ایم، در جایی که هیچ‌گاه خبر حال ما به دوستان نرسد.

هوش مصنوعی: ما را با نگاه کشنده‌ات بکش و نگران این نباش که در قیامت از خون بیهوده‌مان سؤال خواهند کرد.

هوش مصنوعی: دوست من، همه زیبایی تو را می‌بینند و من به خاطر یک نگاه کوتاه تو، جانم در حسرت می‌سوزد.

هوش مصنوعی: تا زمانی که توان پرواز و آزادی داشتیم، از دام تو دور نشدیم. حال که در قفس گرفتار شده‌ایم، دیگر از پر و بال ما خبری نیست.

هوش مصنوعی: دوستی که سال‌هاست از ما دور و پنهان شده، آیا روزی خواهد آمد که از درِ ما وارد شود؟

هوش مصنوعی: در گوشه‌ای از قفس، جان‌مان را با حسرتی عمیق سپر کردیم و در دل آرزوی فریاد زدن داریم، اما افسوس که صیاد به سراغ ما نیامد.

هوش مصنوعی: اگر ما از پیشروی یار دوری کنیم، زندگی‌مان بی‌حالی خواهد شد و اگر او با قدم‌هایش به ما توجه کند، خطر و چالش‌هایی به سراغ ما می‌آید.