هوش مصنوعی: من با این امید جانم را فدای او کردم که شاید روزی یاری بیاید و آن روز جانم به عنوان نذری برای راه او مفید واقع شود.

هوش مصنوعی: ای همدم، مرا از گریه در شب و صبح بازمدار، زیرا در فراق او، اشک از چشمانم بی‌اختیار می‌ریزد.

هوش مصنوعی: بنوش شراب ارغوانی و پس از آن هر کاری که می‌خواهی انجام بده، زیرا کارهای یک انسان مست از دست هوشیار خارج است.

هوش مصنوعی: عمر انسان مانند فصل خزان است و هیچ نشانه‌ای از بهار در پشت سر ندارد. افسوس که اگر بهاری در کار بود، هر خزان پس از آن فصل زیبای بهار می‌آمد.

هوش مصنوعی: پس از مرگ، فکر و خیال دوزخ در ذهنم مشغول خواهد بود و لحظه‌ای که شمعی بر مزار روشن می‌شود، مرا از آرزوی بهشت رها خواهد کرد.

هوش مصنوعی: من با درد و رنج خود گلی زیبا و دلنشین درست کردم، به امید اینکه روزی آن سرو دلخواه و محبوبم به کنارم بیاید.

هوش مصنوعی: من آن بلبل هستم که به خاطر یاد گلی، از باغ خبری ندارم و نمی‌دانم کی فصل خزان می‌رسد و کی بهار آغاز می‌شود.

هوش مصنوعی: در محله‌ای که پادشاهان در آنجا زندگی می‌کنند، هیچ جایی برای افراد بیچاره و گدا وجود ندارد و افرادی مثل صفا حتی در آنجا هم به حساب نمی‌آیند.