هوش مصنوعی: من با بی‌پروایی و دل‌باختگی به جانان خود نزدیک شدم، و این عشق باعث شد که احساس تنهایی و فاصله از دیگران را بیشتر تجربه کنم. با هر معشوق، نوعی وابستگی و یکدلی پیدا کردم.

هوش مصنوعی: از شراب شب‌های تو و سرمستی لب‌های تو و از زیبایی غبغب‌هایت، در کجا می‌توان سر آمده و عاقلانه رفتار کرد؟!

هوش مصنوعی: ای رستم دستان، نباید مانند یک نر خجالت‌زده باشی. با این لبان شیرین مانند شکر، اگر مردانگی را در خود حفظ کنی.

هوش مصنوعی: ای کاش از حرف‌های تو دلگیر می‌شدم، ای کاش از حرف‌های بی‌مورد تو آزرده می‌شدم، ای کاش از کنجکاوی‌های تو رنج می‌بردم. با یکدلی و همسانی با من، از این همه تغییر و تردید بپرهیز.

هوش مصنوعی: با لب‌هایی به رنگ لعل و شیرین همچون شکر و با نوری که مانند نقره بر چهره‌اش می‌تابد، اگر دو پیمانه از این زیبایی را به دست بیاورد، صد سنگ و بلا بر سر او نازل خواهد شد.

هوش مصنوعی: جانم به خاطر تو به نابودی و بیچارگی مبتلا شده، این بیچارگی به یکباره زندگی‌ام را خراب و ویران کرده و من در آوارگی و آشفتگی به سر می‌برم، به‌طوری که صد خانه و خانواده را نیز از دست داده‌ام.

هوش مصنوعی: ای دل، تو همچون جام بلورین طبیعی و زلال هستی، چنان که همه چیز در وجودت نمایان است. من در اندوه خود به مانند چنگی که در خم گام می‌نهد، به تو وابسته‌ام و در این درد، صدای دلنشینی دارم.

هوش مصنوعی: من در برابر آقای شمس‌الدین شهم، هم او را به عنوان خورشید عالم می‌دانم و هم به‌عنوان مهمان گران‌قدر. در برابر خاک او سر فرود می‌آورم، چون او در واقع سرآمدی است که نباید از او غفلت کرد.

هوش مصنوعی: ای فتنه‌ای که به‌وجود آورده‌ای، جان‌های بسیاری به هم پیوسته‌اند. خون ترکان بر زمین ریخته شده و با لولیان در آمیخته‌ای.

هوش مصنوعی: در زیر سایهٔ محبت تو، بالاخره قفل غم‌های قلبم را باز می‌کنم. در دلم، عشق تو وجود دارد که به خاطر آن، موهای زیبای تو را می‌ستایم.

هوش مصنوعی: چشمانت خواب‌ها را از من گرفت و در این گرداب‌های عمیق غرق شدم. از آن موهای پرجلوه‌ات، عطر مشکی را به مانند عنبر پراکنده کردی.

هوش مصنوعی: ای کسی که در خون رفته‌ای، نور خورشید و ماه تو را در بر گرفته‌اند، با این همه عظمت و بزرگی، با خاکیان در آمیخته‌ای.

هوش مصنوعی: از زیبایی چهره‌ات و روشنایی‌های تو و از صبر و بردباری‌ات که مانند موسی است، هر چیزی که در دل دارم، به شدت تحت تاثیر قرار گرفته‌ام.

هوش مصنوعی: ای شمع آسمان و زمین، ای مایه افتخار روح‌الامین، عشق تو در کمین نشسته و خون هزاران نفر به خاطر تو ریخته شده است.

هوش مصنوعی: جان من در پی تو می‌دود و در دنیای تو جستجو می‌کند. بالاخره این همه ثروت و گنجی که در جستجوی آنم، چه زمانی به دست خواهد آمد؟ در حالی که همه این‌ها در یک کاغذ نوشته شده است.

هوش مصنوعی: ای شمس‌الدین محبوب! چرا مرا در این یک داستان غرق کردی و عفوت نسبت به من چطور بسته شده است؟ ای پادشاه دو جهان!

هوش مصنوعی: همه ما که بی‌خواب هستیم، در دنیای خواب، به شکلی شاداب و سرزنده مشغول رقص هستیم. ای ماه که بی‌نقص و کامل هستی، ستاره‌ها هم از زیبایی تو به رقص درآمده‌اند.

هوش مصنوعی: از خیالات و آرزوهای تو، جانم سرشار و زنده شده است. وعده‌هایی که به جان‌ها داده‌ای، باعث شوق و هیجان آنها شده و همچون رقصی دلنشین در آمده‌اند.

هوش مصنوعی: به خاطر چهره‌ی زیبای تو که همچون ماه می‌درخشد، پادشاهان در حالی که در میدان جنگ هستند، منتظر دیدن تو هستند و سران ارتش نیز در این حال به رقص و شادی مشغول‌اند.

هوش مصنوعی: ای تو که برتری روحانیان و نگاه‌داران دیانت، مردم به خاطر تو شادمان و سرمست هستند و همچون رقصنده‌ای بر سر خود شادی می‌کنند.

هوش مصنوعی: گروهی به خاطر دین خود به شادی و رقص در آمده‌اند و برای این کار از دیگران قدردانی می‌کنند، در حالی که گروهی دیگر به شدت با این عمل مخالفت کرده و آن را نادانی می‌دانند.

هوش مصنوعی: تبریز و سایر نقاط جهان با هر کسی که عقل و روح دارند، از روی معنی و حقیقت، در عشق به خداوند به رقص و شوق آمده‌اند.

هوش مصنوعی: فضای زندگی بسیار گسترده است، ای پسر. تو در یک گوشه از آن هستی و ما هم در گوشه‌ای دیگر، مانند ملخی که در کشتزار فرورفته است. تو بخش کوچکی از این فضا هستی و ما نیز بخشی دیگر از آن.