هوش مصنوعی: بیایید تا با هم از مهمانی لذت ببریم، زیرا مهمان تو هستم و این پریشانی و درهم‌ریختگی زلف تو مرا به فکر واداشته است.

هوش مصنوعی: با این خط به ما می‌گوید که کام تلخ و شیرین ما را از حرم خارج کن و در واقع به جای ملامت، ارزش واقعی ما را بشناس و به ما توجه کن، چرا که عباس حرمدان تو هستی.

هوش مصنوعی: آنچه به من عطا کردی و دیدی، باعث زنده شدن من شده است. من مرده‌ای هستم که از جرعه‌ای از چشمهٔ حیات تو جان گرفته‌ام.

هوش مصنوعی: باده همچون غباری بر باد می‌وزد و دو جهان را به خود می‌برد، و در آن لحظه‌ی شگفت، زیبایی تو مانند ماه روشن و تابان نمایان می‌شود.

هوش مصنوعی: و ناگهان، جامی که به جان می‌انجامد، بر جانت اثر می‌گذارد. اگر تو هم نیمه‌جان هستی، آیا این نشان نمی‌دهد که در عشق جانان تو، زندگی‌ات تحت تأثیر قرار می‌گیرد؟

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که وسیله‌ی حرکت او (مرکب) به دست خود او است، زیرا ظرفی که در آن مشروب می‌نوشد، شبیه به پرندهٔ بزرگ و با شکوهی است. در اینجا، گوینده خود را صیاد می‌داند و اشاره می‌کند که دلیلی برای بروز فتنه و آشوب در میان پرندگان (نماد دیگران) خود اوست.

هوش مصنوعی: سپس از دست به سوی ایوان برو و دقت کن که چه شمعی و چه نشاطی به ایوان تو افزوده شده است.

هوش مصنوعی: مهمانان به دنبال آب و غذا به سفر رفته‌اند، ولی من به تو بشارت می‌دهم که من آب و نان تو را تأمین می‌کنم.

هوش مصنوعی: کسی که در دستانش دریا را گرفته، تو همتو می‌توانی خوشحال و خندان با خود باری برگیری، زیرا من هم اللما گوهر دندان تو هستم.

هوش مصنوعی: به تو سه نصیحت می‌کنم: اول اینکه مانند اسب سوار ما باش، که اگر بار خلیلی (سختی) را به دوش نیاوری، همانند سپندانی خواهی بود که نمی‌سوزند.

هوش مصنوعی: در خانه‌ات را باز کن، زیرا من در کوی تو هستم. داستان‌هایی که باید شنیده شوند را بر سر سفره‌ات بگذار، نه اینکه فقط برای من بخوانی.

هوش مصنوعی: بیا غزل مرا با زیبایی بچرخان و اگر تو دیوانه عشق نشدی، داستان عاشق دیوانه را برایم بگو.

هوش مصنوعی: از آب مانند آتش، مغزم به شدت در حال جوشیدن است. ای زن زیبا، جلوه‌ات را بر من آشکار کن.

هوش مصنوعی: وقتی که جامی به اندازه دریا در دست گرفتم، احساس کردم که همانند موج، دل پر از احساسات و گوهری روشن و زیبا در درونم وجود دارد.

هوش مصنوعی: دریا که پر از جوش و خروش است، همچنان که سکوتی دارد، به آن در یتیمی خوشحال و سرزنده نزدیک شو و به لالایی زیبا ی لولوی نوجوان بگو.

هوش مصنوعی: هر کسی در دل خود آرزویی دارد و این آرزو ناشی از منبعی است که آن را به وجود آورده است.

هوش مصنوعی: تمام آرزوها و خواسته‌های پراکنده‌ات را در کنار هم جمع کن و از شراب بگو، زیرا این خواسته که از دیگر خواسته‌ها پنهان شده است، جذاب‌تر از بقیه است.

هوش مصنوعی: وقتی که خورشید طلوع کند، جان من به سمتی خواهد رفت که در آنجا تمام سایه‌ها از بین می‌روند. از تو می‌خواهم که این را بگویی.

هوش مصنوعی: در شش جهت، انسان‌ها و妖‌ها آشنای آن راز هستند، پس سر خود را به سمت نادرست نگردان و در همان جا که هستی، آن راز را بگو.

هوش مصنوعی: چند وقت می‌گذرد که شکم تو مانند تنوری پر از خمیر شده است؟ ای خمیر، لحظه‌ای از شراب صاف و خالص بگو.

هوش مصنوعی: چند زاغ سیاه در هر جا وجود دارد؟ خبر جان را مانند طوطی شیرین‌زبان بگو.

هوش مصنوعی: از این راه بگذر و آن جام می را به من بده که صفت روحانی‌اش، درخشندگی و زیبایی بیشتری دارد.

هوش مصنوعی: بزرگ‌سالان و جوانان را به شوق و شادی بیاور، سپس پس از این خوشی، از این لذت و تماشا بیرون آی.

هوش مصنوعی: بیایید اکنون دور هم جمع شویم و شادی کنیم، چرا که در حال حاضر به قدری سرخوش هستیم که نه می‌دانیم چه می‌نوشیم و نه از کجا آمده‌ایم.

هوش مصنوعی: ما جام را به دست داریم و به ساقی چشم دوخته‌ایم، در حالی که از هر گونه غصه و نگرانی نسبت به سود و زیان خود آزاد و بی‌خیال هستیم.

هوش مصنوعی: این معلم که عاقل و دانا بود، ما بچه‌ها را مثل دیوانه‌ها به هم می‌زنیم و سر به سر هم می‌گذاریم.

هوش مصنوعی: دیشب در مجلس ما، خرد مانند موجودی پا برهنه فرار کرد، زیرا ما از مرز عقل و گمان فراتر رفته‌ایم.

هوش مصنوعی: تو در میکده می‌نوشی و ما همه مجذوب نگاه تو هستیم، آن غمزه‌ات مانند تیری است که به دل ما فرود می‌آید و تو کمان‌داری.

هوش مصنوعی: در مجلس شادمانی، زهره به قدری در جستجوی خوشی و لذت غرق می‌شود که عملاً فراموش می‌کند که چرا این‌جا هستیم. اما در عین حال، ما که به خاطر مشکلات و سختی‌ها دچار کج‌روی و انحراف شده‌ایم، مانند سرطان‌هایی که به مسیر خود نمی‌توانند ادامه دهند، در چه وضعیتی قرار داریم.

هوش مصنوعی: چشمی زیبا و دلربا از بغداد، هوش ما را گرفت به گونه‌ای که متوجه نشدیم همه در همدان هستیم.

هوش مصنوعی: ساقی گفت: «من همه را به تاراج می‌برم»؛ بنابراین ای جان، ادامه بده زیرا همه ما در چنین حال و وضعی هستیم.

هوش مصنوعی: ما مانند غواصی هستیم که به جستجوی گوهرهایی بی‌نام و نشان می‌پردازد و در آن دریاچه بی‌نام و نشان غرق شده‌ایم.

هوش مصنوعی: در زمان خوشی و شادی، لذت‌بخش‌تر از نوشیدن شراب است. ما در میدان نبرد همچون شمشیر و نیزه‌ایم.

هوش مصنوعی: عشق و شور و نشاط ما، مانند بهار است که پر از گل و زیبایی است، اما در نظر کسانی که عشق را نمی‌شناسند و از آن خوششان نمی‌آید، ما همچون فصل خزان، ناراحت و غمگین به نظر می‌رسیم.

هوش مصنوعی: شعله‌ای دیگر از دل من برافروخته می‌شود تا به تو این خیالات نیفتد که ما همیشه با زبان صحبت می‌کنیم.

هوش مصنوعی: ای ساقی، باده بیاور تا همه ما دل‌خوشی‌ها و اندوه‌هایمان را فراموش کنیم و هر چیزی را جز عشق تو از دل‌هایمان برانیم.