مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۹۹۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>از آتش تو فتاده جانم در جوش</p></div>
<div class="m2"><p>وز باده تو شده است جانم مدهوش</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>از حسرت آنکه گیرمت در آغوش</p></div>
<div class="m2"><p>هرجای کنم فغان و هر سوی خروش</p></div></div>

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 1388

رباعی شمارهٔ ۹۹۸

از آتش تو فتاده جانم در جوش
وز باده تو شده است جانم مدهوش
از حسرت آنکه گیرمت در آغوش
هرجای کنم فغان و هر سوی خروش

هوش مصنوعی: در این ابیات شاعر از شدت عشق و احساساتش صحبت می‌کند. او می‌گوید که با وجود آتش عشق، جانش در حال جوش و خروش است و با باده‌ای که از عشق محبوب نوشیده، به حالت مدهوشی رسیده است. همچنین به حسرتی که دارد اشاره می‌کند، زیرا آرزوی در آغوش گرفتن محبوبش را دارد و این احساسات او را به فریاد و ناله واداشته است.

رباعی شمارهٔ ۹۹۶

رباعی شمارهٔ ۹۹۷

هوش مصنوعی: جان من از آتش عشق تو در حال جوش و خروش است و به خاطر شراب تو، حالتم بی‌خود و سرگشته شده است.

از آتش تو فتاده جانم در جوش

وز باده تو شده است جانم مدهوش

هوش مصنوعی: از دل‌تنگی اینکه تو را در آغوش بگیرم، در هر جایی فریاد می‌زنم و از هر سو ناله می‌زنم.

از حسرت آنکه گیرمت در آغوش

هرجای کنم فغان و هر سوی خروش

رباعی شمارهٔ ۹۹۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده