مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۹۹۶

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>آنکس که نظر کند به چشم مستش</p></div>
<div class="m2"><p>از رشک دعای بد کنم پیوستش</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>وانکس که به انگشت نماید رخ او</p></div>
<div class="m2"><p>گر دسترسم بود ببرم دستش</p></div></div>

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 1388

رباعی شمارهٔ ۹۹۷

آنکس که نظر کند به چشم مستش
از رشک دعای بد کنم پیوستش
وانکس که به انگشت نماید رخ او
گر دسترسم بود ببرم دستش

هوش مصنوعی: شاعر در این شعر به زیبایی و جذابیت معشوق اشاره می‌کند. او می‌گوید کسی که به چشم مست معشوق نگاه کند، به خاطر زیبایی او حس حسادت و دعای بد برایش پیدا می‌کند. همچنین، اگر کسی بتواند چهره معشوق را با انگشت نشان دهد، آرزو دارد که اگر به او دسترسی داشت، دستانش را بگیرد. در کل، شعر بیانگر شدت علاقه و عشق به معشوق است و حسرت و آرزوی نزدیکی به او را به تصویر می‌کشد.

رباعی شمارهٔ ۹۹۵

رباعی شمارهٔ ۹۹۶

هوش مصنوعی: هر کس که به چشمان سرشار از مستی او نگاه کند، از روی حسادت برای او دعاهای بدی می‌کنم که لحظه‌ای به دورش نروم.

آنکس که نظر کند به چشم مستش

از رشک دعای بد کنم پیوستش

هوش مصنوعی: اگر کسی با انگشت به زیبایی او اشاره کند، و اگر به او دسترسی داشتم، دست او را می‌بردم.

وانکس که به انگشت نماید رخ او

گر دسترسم بود ببرم دستش

رباعی شمارهٔ ۹۹۶

اطلاعات

برگردان به زبان ساده