مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۹۹۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>آنرا که رسول دوست پنداشتمش</p></div>
<div class="m2"><p>من نام و نشان دوست درخواستمش</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>بگشاد دهانرا که بگوید چیزی</p></div>
<div class="m2"><p>از غایت غیرت تو نگذاشتمش</p></div></div>

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 1388

رباعی شمارهٔ ۹۹۵

آنرا که رسول دوست پنداشتمش
من نام و نشان دوست درخواستمش
بگشاد دهانرا که بگوید چیزی
از غایت غیرت تو نگذاشتمش

هوش مصنوعی: در این ابیات، شاعر از علاقمندی و محبت خود به یک شخص صحبت می‌کند که او را به عنوان دوست می‌شناخته است. شاعر به دنبال شناختن نام و مشخصات این دوست بوده و از او درخواستی داشته است. اما از شدت احساس غیرت و محبتش، نتوانسته چیزی از او بخواهد و او را مجبور به سکوت کرده است.

رباعی شمارهٔ ۹۹۳

رباعی شمارهٔ ۹۹۴

هوش مصنوعی: کسی که او را به عنوان پیام‌آور محبوبم می‌شناختم، در حقیقت در پی یافتن نام و نشانه‌های محبوب واقعی‌ام بودم.

آنرا که رسول دوست پنداشتمش

من نام و نشان دوست درخواستمش

هوش مصنوعی: به خاطر شدت غیرت تو، هیچ چیز برای گفتن باقی نگذاردم.

بگشاد دهانرا که بگوید چیزی

از غایت غیرت تو نگذاشتمش

رباعی شمارهٔ ۹۹۴

اطلاعات

برگردان به زبان ساده