مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۹۶۹

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>میگوید مرمرا نگار دلسوز</p></div>
<div class="m2"><p>میباید رفت چون به پایان شد روز</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>ای شب تو برون میای از کتم عدم</p></div>
<div class="m2"><p>خورشید تو خویش را بدین چرخ بدوز</p></div></div>

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 1385

رباعی شمارهٔ ۹۷۰

میگوید مرمرا نگار دلسوز
میباید رفت چون به پایان شد روز
ای شب تو برون میای از کتم عدم
خورشید تو خویش را بدین چرخ بدوز

هوش مصنوعی: شاعر به زیبایی دلسوز اشاره می‌کند و از لزوم رفتن در پایان روز سخن می‌گوید. او شب را خطاب قرار می‌دهد و از آن می‌خواهد که از تاریکی خارج شود و خورشید را به چرخش درآورد.

رباعی شمارهٔ ۹۶۸

رباعی شمارهٔ ۹۶۹

هوش مصنوعی: او می‌گوید برای من، محبوب دلسوز، باید برویم زیرا روز به پایان رسیده است.

میگوید مرمرا نگار دلسوز

میباید رفت چون به پایان شد روز

هوش مصنوعی: ای شب، تو از وجود پنهان خود بیرون می‌آیی و خورشید را به این آسمان می‌سپاری.

ای شب تو برون میای از کتم عدم

خورشید تو خویش را بدین چرخ بدوز

رباعی شمارهٔ ۹۶۹

اطلاعات

برگردان به زبان ساده